-
Maak kennis met pro-atleet Heleen Moes
Op 13 januari 2023 was het quitters day, de dag waarop de meeste goede voornemens sneuvelen. Inmiddels is het 18 januari en start ik met mijn goede voornemen: actiever zijn. En dan heb ik het niet over sporten (dat doe ik wel genoeg), maar over bloggen. Meer actie hier op run-waygirls.nl dus! En goed nieuws…Daar krijg ik binnenkort hulp bij. Graag stel ik jullie voor aan Heleen Moes. Fervent triatleet en sinds dit jaar heeft ze een ‘pro-licentie’. Heleen in het kort! Wie ben je Heleen? Hi! Heleen dus! Ik woon in Arnhem, ik werk in als projectleider bij NOC*NSF. Ik ben helemaal gek van mijn twee kleine nichtjes, word…
-
Triathlon tijdens de coronacrisis: hoe verder in 2020?
Het lijkt nu onwerkelijk, maar begin deze maand deed ik mee aan de halve marathon van Malta. Je weet wel zo’n groot evenement met duizenden hardlopers. Dicht op elkaar, zwetend en hijgend in elkaars gezicht. Van 1,5 meter afstand houden en social distancing had op dat moment nog niemand gehoord. Van het coronavirus al wel, maar dat leek een beetje een ver van ons bed show. Ja, natuurlijk Azië was hard getroffen en o.a. in Australië was een run ontstaan op wc-papier. Maar zover zou het in Europa toch niet komen? En ach ‘het was toch niet veel meer dan een griepje’? Hoe anders is het leven nu. Van een…
-
Triathlon Trainingskamp: Beyond Hell / Above Heaven!
“Nog even volhouden, je bent er bijna!”, zegt mijn vriend als ik hem enigszins wanhopig opbel. Ik heb inmiddels ruim 100 km gefietst en ik ben er nog steeds niet. Volgens mijn spiksplinternieuwe fietscomputer -die ik nog niet helemaal begijp- is het nog 13 km tot Tilbug. Maar het lijkt alsof ik totaal uit de richting fiets. De bewoonde wereld lijkt ver weg en ik heb honger. Omdat ik dé beginnersfout heb gemaakt om te weinig voeding mee te nemen. En nou ‘zit ik er dus doorheen’. ‘First date’ Dat belooft nog wat voor mijn tripje naar Gorges du Verdon. Over een week ga ik daar wielrennen in de bergen.…
-
Ironman world championship, supporteren op niveau ;)
Een laatste knuffel en dan verdwijnt hij de duisternis in, in de richting van de start van zijn langverwachte avontuur, zijn jongensdroom. Zelf zoek ik mijn weg richting het water voor een mooi plekje langs de kant. De lucht is roze gekleurd en langzaam vindt de zon haar weg. Een ontelbaar aantal mensen staat langs de kant. Rijen dik staan ze opgesteld langs het water. Sommige een nat pak voor lief nemend. En alhoewel geen deelnemer vanaf deze afstand herkenbaar is, probeert iedereen de roze of blauwe badmuts van zijn geliefde te vinden. En dan, na de start van de pro’s is het zo ver. In het vroege ochtendlicht komt…
-
De magie van Ironman Hawaii
Zonder ooit een voet op Hawaiiaanse bodem te hebben gezet navigeert hij ons richting het appartement. Hier linksaf gaat richting het keerpunt op Hawaii, laat ik me vertellen. In het donker draaien we naar rechts de Queen K op, daarna rechtsaf richting Ali’i Drive, Dig Me beach, we passeren Lava Java, nog even door en probleemloos bereiken we ons appartement. Een licht gevoel van vermoeidheid en irritatie (de reis was lang) maakt ruimte voor bewondering. Dit zijn navigatieskills straight from the heart. Ik vraag me af of er een plek op de wereld is die ik ken, zonder er ooit te zijn geweest. Lijden in het Paradijs ‘Lijden in het…
-
Ironman 70.3 in Zell am See: bar & boos
Zwemmen in een kristalhelder bergmeer, fietsen op een van de mooiste parcoursen ter wereld en hardlopen met uitzicht op de Oostenrijkse bergen. Met een kraakheldere blauwe lucht en een zonnetje. Een triathlon door een -tot-leven-gekomen- ansichtkaart. Ik zag het al helemaal voor me toen ik me inschreef voor de Ironman 70.3 in Zell am See-Kaprun. Het zou prachtig worden, daar ging ik vanuit. En zwaar. Mijn doel was dan ook niet om een toptijd neer te zetten, maar finishen. En genieten! Tijdens of na het afzien. Want dat deze race pittig zou worden, dat stond ook vast. Hoewel we het hier niet hebben over een hele Ironman, deze 70.3 editie…
-
Stick to the Ironman-plan
Voor het eerst de afgelopen dagen loopt de stress nu echt op. Ik tel de mensen voor me en kijk opnieuw op mijn horloge. Over 1 minuut starten de pro’s en in plaats van dat ik geniet van de ambiance, de sexy stem van Paul Kaye en de aanwezigheid van al het publiek, sta ik al een half uur in de rij voor een 10tal dixies waarvan ik weet dat ze niet te harden zullen zijn. Samen met Striek schuifel ik langzaam in de richting van de start van het laatste hoofdstuk van dit avontuur. Een kus van mijn lief, een high five van mijn schoonouders en daar gaan we…
-
Partner up: samen verder!
“Breaking news!” Alweer 2 jaar geleden kondigde ik het vertrek van mijn Run-way Girls partner van destijds aan. In april 2016 was de ‘break-up’ een feit. Samen met Stefanie vormde ik in eerste instantie het duo Run-way Girls. We schreven op deze blog voornamelijk over hardlopen. Ons motto: “Sleep-Eat-Run-Have Fun.” Maar stoppen met Run-way Girls was na het vetrek van Stefanie geen optie. Het was duidelijk dat ik verder wilde met bloggen en met de social media kanalen. Ik vond het veel te leuk. Maar ik was zoekende. Want Run-way Girls is meervoud en dat wilde ik graag zo houden. Maar waar haalde ik zo snel andere Run-way Girls vandaan?…
-
Van zwembadvrees naar Funky zwemkunsten
Licht nerveus probeer ik mijn weg te vinden in het doolhof aan kleedhokjes. Niet anders dan 25 jaar geleden blijkt het een uitdaging de waterkant überhaupt te bereiken. Uiteraard heb ik geen 50 cent bij me. Verscholen onder een handdoek schuifel ik half naakt terug naar de kassa. Blikken vol medelijden priemen in mijn rug. Ik pak mijn 50 cent aan, dump mijn tas en haast me naar de badrand. Eenmaal naast het bad heb ik een hartslag van 200 en maken mijn hersenen overuren. Ik kijk de ruimte in en voel dat hier tal van ongeschreven regels gelden waarvan ik de inhoud niet ken. Angstig probeer ik te bedenken…
-
Grenzeloos biechten…
Er moet me al een tijdje iets van het hart. Maar ik durf niet. Of misschien moet ik zeggen ik durfde niet. Want vandaag ga ik een poging wagen… Het begon allemaal aan de voet van de Eiger. De ochtend na mijn eerste ultra trail… Of eigenlijk… het begon allemaal al in de luiers. Al zo lang mijn ouders zich heugen ben ik op zoek naar spanning en uitdaging. Niet zelden hebben ze hoofdschuddend, fingers crossed gehoopt dat het goed af zou lopen. Was ik net een takje te ver de boom in geklommen, op een iets te fout feestje was beland, of bevond ik mij in het holst van…
