De magie van Ironman Hawaii

Zonder ooit een voet op Hawaiiaanse bodem te hebben gezet navigeert hij ons richting het appartement. Hier linksaf gaat richting het keerpunt op Hawaii, laat ik me vertellen. In het donker draaien we naar rechts de Queen K op, daarna rechtsaf richting Ali’i Drive, Dig Me beach, we passeren Lava Java, nog even door en probleemloos bereiken we ons appartement. Een licht gevoel van vermoeidheid en irritatie (de reis was lang) maakt ruimte voor bewondering. Dit zijn navigatieskills straight from the heart. Ik vraag me af of er een plek op de wereld is die ik ken, zonder er ooit te zijn geweest.

Lijden in het Paradijs

‘Lijden in het Paradijs’  Een artikel uit het algemeen dagblad van 1992 hangt vergeeld in onze woonkamer. Hiermee werd ooit het eerste zaadje geplant . Een jonge jongen, gek van sport, besloot ooit in zijn leven naar Kona te gaan. En zo blijken er velen. Triatleten die hun sportende leven in het teken stellen van een kwalificatie voor het wereldkampioenschap triathlon. Eens (of vaker) in hun leven willen ze voet gezet hebben op Hawaiiaanse bodem, en lijden in het paradijs.
En al ben ik aardig bijgespijkerd de afgelopen maanden, nieuw als ik ben in het triathlonwereld, is dat maar lastig te bevatten. Ik ben al snel geneigd te denken dat de wereld zo vreselijk veel moois kent, dat een andere wedstrijd aan de andere kant van de wereld, of zelfs in eigen land, misschien wel net zo mooi is.

Met het opkomen van de zon wordt zichtbaar wat we bij aankomst gemist hebben. Welcome to paradise!! Een turquoise gekleurde oceaan omringd door palmbomen laat haar golven woest tegen de buitenwand van ons appartementencomplex rollen. De laatste boei van het zwemparcours ligt zo ongeveer door de deur. En zonder dat het wordt opgemerkt door de zwemmers die er hun training afwerken, heet een groepje dolfijnen ze welkom.

In de dagen die volgen blijkt hoe veelzijdig het eiland is. De schoonheid van natuur, samen met de ruigheid en hitte van de lavavlaktes maken dat geen enkel hoekje hetzelfde is.

Ironman Hawaii

Niet minder impressive is het hele Ironaman circus dat hier is neergestreken. Alle grote namen en merken op het gebied van triathlon hebben zich hier verzameld. De nieuwste snufjes op het gebied van techniek, kleding en voeding zijn te bewonderen en wie na zijn peperdure inschrijving, reis en verblijf nog wat geld over heeft kan hier zijn spaarvarken stuk slaan.
Op Ali’i Drive blijk ik zonder het in de gaten te hebben tussen de triathlon celebs te lopen. Ze hebben allemaal hun eigen verhaal. En enthousiast praat mijn lief mij bij over de handshake van Chris McCormack en Andreas Raelert, over hoe Mark Allen naar het kapelletje toog om de goden te verzoeken en hoe Chrissie Wellington met een Blazeman-roll haar eerste overwinning ‘vierde’. En daar waar je verwacht dat de Ronaldo’s en Cruijffs van de triathlonwereld zichzelf terugtrekken in peperdure hotels, bewegen, eten en trainen ze hier, zonder een enkel spoor van verwaandheid, temidden van de crowd en voel je het respect en bewondering over en weer.

Fitter dan fit

Wat ik ook leer kennen is een nieuwe dimensie van fitheid. Want dacht ik zelf lekker in shape te zijn, een uurtje joggen over Ali’i Drive zet me weer met beide benen op de grond. Het is zien en gezien worden in het Hawaiiaanse dorp, dat overspoeld is door de fitsten der aarde. En eerlijk is eerlijk, het is geen straf een uurtje te vertoeven langs de trainingsroute. Hardlopen doe je in zo min mogelijk kleding, fietsen doe je op een zo duur mogelijke tijdritfiets (starwars is er niets bij). En mocht je met het rennen in bijna niets nog niet verzadigd zijn, dan is er de underpants-run waarin je je naar hartenlust kunt ontkleden voor het goede doel.

Kortom, dit prachtige dorp ademt triathlon deze dagen. En eigenlijk, vanaf het moment dat de zon zich laat zien en we de eerste stappen zette in het Mecca van de triatlon, denk ik het te begrijpen. Of misschien moet ik zeggen te voelen. Het is de combinatie van geschiedenis, natuurschoon en verbroedering die volgens mij geen enkele sporter ongeroerd laat. Iedereen is hier met een eigen verhaal. Het eiland en de gathering van atleten zorgen voor een magische sfeer. Struinend (of rennend) door de straten van Kona voel je de gedeelde passie, verbondenheid en respect. Iedereen hier leeft hier zijn droom, of die van zijn geliefde…

Het is genieten in het Paradijs… Nou ja, tot zaterdag ochtend dan, dan begint het lijden…

Volgen?!?

Mocht je het tof vinden om een en ander mee te krijgen van het WK. Dan zijn de pro’s natuurlijk te volgen via FB van Ironman (Zaterdag 18.35u). Op het Instagram-account van EDOsports ga ik proberen de live-story bij te houden van in ieder geval deze boys, maar hopelijk ook de Nederlanders die hier mee doen…