Triatleet met blessureleed

Het jaar 2023 komt alweer bijna ten einde. De tijd dat de zon nog scheen in september lijkt alweer een eeuwigheid geleden, tegelijkertijd is de tijd gevlogen. Begin september deed ik namelijk mee aan de triatlon in Apeldoorn en dat lijkt helemaal niet zo lang geleden. Die specifieke triatlon was mijn laatste wedstrijd van 2023, zo bleek achteraf.

Het was een mooie wedstrijd, maar ik kijk er met gemengde gevoelens op terug. In Apeldoorn klonk het startschot voor de kwarttriatlon. Dat betekent dat ik 1000 meter moest zwemmen, 40 km moest fietsen en 10 km zou hardlopen. Zowel zwemmen (in het 50 meter bad) als fietsen (op de Apeldoornse heuvels) gingen prima. Tijdens het looponderdeel ging het mis. Ik had pijn aan de binnenkant van mijn enkel. Rond de 7,5 km voelde ik alsof ik er doorheen ging, maar toch ook niet echt. Het deed in ieder geval erg veel pijn. Onhandig genoeg vond ik dat ik door moest rennen tot de finish omdat ik nu er toch al bijna was. En ja, zo werkt dat met adrenaline, ik liep dus door met stevige pijn aan mijn enkel.

Röntgenfoto

De finish haalde ik wel, en voor het eerst van mijn leven moest ik daarna gebruik maken van de lieve mensen van de EHBO. Been omhoog en ijs. De dagen erna werd het niet beter met die enkel. Sterker nog: ik kon überhaupt niet meer op mijn rechtervoet staan. Dat betekende: lopen met krukken en toch maar naar de huisarts. Die me vervolgens naar het ziekenhuis verwees voor een röntgenfoto. Er bleek niks gebroken te zijn. In eerste instantie was ik blij dat mijn enkel niet gebroken was. Maar ervaring leert, dus een simpele breuk niet erg hoeft te zijn. Althans daar kun je snel vanaf zijn.

In tegenstelling tot mijn huidige blessure.

Via de fysio kwam ik bij de sportarts terecht, die me vervolgens naar het ziekenhuis stuurde voor een MRI. Op een MRI kun je ook de banden en pezen bekijken. Iets wat op een röntgenfoto niet zichtbaar is. Er waren al een aantal weken verstreken, waarbij ik niet precies wist wat er aan de hand was. Maar waarbij wel duidelijk was dat ik niet kon hardlopen. Een beetje belasten kon wel, maar hoe en wat precies bleef wat vaag. Totdat ik de uitslag van de MRI kreeg: er zat een scheur in de lengte in mijn pees en was er sprake van een botkneuzing. Waarschijnlijk een combinatie van een (eerder) trauma en overbelasting.

Operatie was niet nodig, maar actieve rust en doorbehandeling van de fysio wel. Zwemmen (aangepast) en fietsen kon wel. En ook had ik specifieke oefeningen van de fysio. Hardlopen was een no-go en springen e.d. mocht ook zeker niet.

Niet hardlopen

De verwachting was dat ik na ongeveer 6 weken na de diagnose weer heel voorzichtig zou kunnen starten met hardlopen. Maar die verwachting bleek te rooskleurig, want momenteel kan ik nog steeds niet hardlopen. De blessure is nog niet voorbij en hetzelfde geldt voor de pijn, al heb ik deze week eindelijk het gevoel dat het wel de goede kant op gaat. Af en toe ben ik wat sip dat ik nog niet kan hardlopen, maar eerlijk is eerlijk: ik mis het niet erg als ik dacht.

Triatlon bestaat immers uit 3 onderdelen en het zwemmen en fietsen kon ik gelukkig gewoon blijven doen. Ook heb ik krachttraining opgepakt en ben sinds kort ook regelmatig in de sportschool te vinden. Krachttraining, budypump en (yin) yoga lijken mijn lijf goed te doen. De goede balans vinden tussen inspanning en uitrusten, is een les die ik blijkbaar moest leren. En ik heb goede hoop dat ik in 2024 dan echt weer kan starten met hardlopen!

Op naar het nieuwe jaar dan maar!