TransGranCanaria Groep

Het is een uur of 3 in de nacht. Het foliedekentje waar ik onder lig kraakt en knispert. Onder in mijn rug prikt een matje van kunstras. Wanneer ik mijn ogen open kijk ik in de felle lichten van de evenementenhal in Maspalomas. Even blijf ik liggen. Ik ben kapot, doodmoe en gaar en wil eigenlijk alleen nog maar slapen. Tegelijkertijd vind ik mijn eigen vermoeidheid ongepast. Naast me op het matje liggen Marjolijn, Peter, Ingo, Frank en Suus, finishers van respectievelijk de 30, 82, 125 en 265 kilometer van de TransGrancanaria. Zelf heb ik vandaag niet meer gedaan dan een poging om iedereen onderweg of aan de finish te supporten. En in alle eerlijkheid, dat was al een behoorlijke uitdaging.

Track ‘m down
Via de trackers van Legends Trails lukt het om Frank, Ingo en Robin te volgen. Frank weten we daardoor op het parcours te vinden. Maar buiten dat…  probeer maar eens 8 lopers op 4 verschillende afstanden onbegaanbaar parcours te treffen. De dag is een rat-race geweest, maar uiteindelijk hebben we iedereen binnen gehaald of onderweg getroffen.

Peter met zijn nieuwe Nederlandse record en tevens 4e plaats in zijn leeftijdscategorie, Ingo die ondanks zijn blessures toch de 125 volmaakte, Suus die zichzelf overtrof door hier harder te lopen dan ze in Nederland ooit eerder deed op een lange afstand. Frank die liet zien een echte ultraloper te zijn geworden, Birgit en Bastiaan die met elkaar de 80 kilometer nailden alsof het een marathon was, Marjolijn met haar 4e plaats op de 265. Harrie die voor deze 82 zijn hand niet leek om te draaien, en Edwin die een award verdient voor zijn coaching en ondersteuning van iedereen… Wauw!!!

Mijn vermoeidheid maakt plaats voor trots. Trots op mijn loopmaatjes. Er zijn grenzen verlegd hier. Door iedereen. En met het feit dat ik daar bij mocht zijn, prijs ik me gelukkig!

Nog heel even doe ik mijn ogen dicht. Met een glimlach denk ik terug aan afgelopen week. Eigenlijk was de hele week een rat-race. Maar wel een gave. En zeker een die ik voor geen goud had willen missen. Wat hebben we het mooi gehad! Met 15 trailers een verbleven we een week op  Gran Canaria. Een bij elkaar geraapt zooitje van vrienden, bekenden en onbekenden.  Allemaal met een doel: Het lopen van de TransGrancanaria.

Testloopje
Op dinsdag een testloopje in de regen, 3 graden! Daar stond ik dan in mijn korte broek. Toen ik deze reis boekte had ik daar toch een andere voorstelling bij. Even twijfel ik nog. Ik overweeg mijn regenjasje uit te doen en het te laten voor wat het is. Maar mijn nieuwsgierigheid wint en wanneer ik uiteindelijk de berg over ren voel ik me de koningin te rijk. In de mist heeft de route over de rotsen meer weg van Tromso Skyrace dan van de route op een warm en zonnig eiland, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar mooi. Het is heerlijk om hier even twee uurtjes te mogen proeven van het parcours.

265 kilometer het eiland rond
Woensdag ochtend, de start van de 265. Wat een helden staan hier. Los van de bagage die ze bij zich hebben (buiten voeding en drinken is er niets dat je onderweg krijgt van de organisatie) is er niets dat verraad dat ze de komende maximaal 101 uur onderweg zullen zijn. Stralend en soms wat licht gespannen staan ze aan de start. Dit is een afstand die voor de ‘normale burger’ niet te bevatten of te overzien is.

Het vertrek van Marjolijn en Robin is tevens het startschot van de ratrace, want vanaf dat moment is een groot onderdeel van het dagprogramma het volgen en ondersteunen van elkaar.Er worden pannekoeken gebakken, maaltijden geregeld, koffie en soep naar de route gebracht, benen losgemasseerd, niets is te gek. Er is zorg voor elkaar, verbroedering, gezelligheid en er wordt onwijs veel gelachen.  Complexe vraagstukken als  “Meer of minder dan 6 uur?”  “Wie bel ik onderweg als ik het echt niet meer zie zitten?” “Tranen aan de finish of niet?” worden gedurende de week zorgvuldig doorgesproken en afgewogen.

Grenzen verleggen
Ik krijg een stootje, tijd om op te staan. Robin komt zo binnen. 265 kilometer heeft hij afgelegd. Sinds woensdag ochtend is hij onderweg en de laatste van ons die zich nog op het parcours begeeft. De afgelopen dagen heb ik me met regelmaat afgevraagd hoe iemand er uit ziet na zo’n bizar avontuur. Robin brengt het antwoord. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe fit en helder hij nog is. Onbegrijpelijk dat je er na 90 uur afzien nog zo aan toe kan zijn.  Robin glimlacht, praat, is geïnteresseerd en zolang hij zit is er weinig dat verraadt dat hij zojuist finisher is geworden van de 265 kilometer lange Transgrancanaria.

De volgende dag, wanneer we met z’n 15e richting de prijsuitreiking lopen, schiet ik in de lach. Als ik voor me kijk realiseer ik me dat er een ding is dat ons allemaal verraad… Als een groep pinquins stiefelen we over het trottoir. Hier stiefelen 15 toppers, die overduidelijk allemaal hun grenzen hebben verlegd. En damn! Wat ben ik blij dat ik daar bij heb mogen zijn!