Triathlon Trainingskamp: Beyond Hell / Above Heaven!

“Nog even volhouden, je bent er bijna!”, zegt mijn vriend als ik hem enigszins wanhopig opbel. Ik heb inmiddels ruim 100 km gefietst en ik ben er nog steeds niet. Volgens mijn spiksplinternieuwe fietscomputer -die ik nog niet helemaal begijp- is het nog 13 km tot Tilbug. Maar het lijkt alsof ik totaal uit de richting fiets. De bewoonde wereld lijkt ver weg en ik heb honger. Omdat ik dé beginnersfout heb gemaakt om te weinig voeding mee te nemen. En nou ‘zit ik er dus doorheen’.

‘First date’

Dat belooft nog wat voor mijn tripje naar Gorges du Verdon. Over een week ga ik daar wielrennen in de bergen. Er staat o.a. een 136 km fietstocht met bijna 3000 hoogtemeters op het programma. Geen idee hoe ik dat ga fixen, nu een 113 km in vlak Nederland met al zo zwaar valt. Wat ik wél weet is dat ik een shitload aan gelletjes, repen en andere eetbare zaken zal meenemen naar Frankrijk. Ik spring weer op de fiets en niet veel later is de bewoonde wereld in zicht. Ik fiets het centrum van Tilburg in en bel aan bij Harry. Dat is mijn reisgenoot naar Gorges du Verdon. Al heb ik hem nog nooit ontmoet.

Trainingsvakantie

Via Sport Active heb ik namelijk een trainingsvakantie geboekt. Samen met andere sporters ga ik fietsen, lopen en zwemmen in én rond de Gorges du Verdon, oftewel de ‘Grand Canyon’ van Europa. Ik ken niemand die naar dit trainingskamp gaat, maar dat vind ik niet zo’n probleem. Ik heb wel vaker alleen gereisd en ben ook regelmatig naar surf – of yogacamps geweest. En de ervaring leert: het pakt eigelijk altijd goed uit! Er zijn altijd mensen bij met wie het klikt.

Lunch in de tuin

Ook Harry en zijn vriendin lijken me superaardig, zo op het eerste gezicht. In hun zonnige tuin krijg ik een uitgebreide lunch en koffie van ze voorgeschoteld. Ik voel ineens een stuk beter en de pittige tocht van Arnhem naar Tilburg ben ik alweer bijna vergeten. Na de lunch neem ik de trein terug naar Arnhem, mijn racefiets laat ik achter bij Harry. Over een klein weekje vertrekken we samen in zijn auto en onze fietsen naar Gorges du Verdon. Een autorit van ruim 11 uur.

Op weg

Honderden kilometers snelweg. Gaaaaaaaap! En dat met een onbekende. In het ergste geval zou het dodelijk saai en/of een complete hel worden. Maar daar dacht ik van te voren niet over na. Dus toen Harry een tijdje geleden in de ‘Gorge Du Verdon Week 1 groepsapp’ zei dat er nog een plekje vrij was in zijn auto, nam ik dat aanbod graag aan. Het leek mij wel gezelliger om met zijn tweeën te reizen in plaats van een lange rit alleen. Op de dag van vertrek stapte ik daarom eerst in de trein naar Tilburg. Bij het station in Tilburg stond Harry te wachten met de auto. Klaar voor vertrek naar Frankrijk! We knipten de reis in 2 stukken: op dag 1 reden we zover mogelijk en overnachtten we bij een B&B. Op dag 2 hoefden we daardoor nog maar een paar uurtjes te rijden naar de eindbestemming.

Above heaven/ Beyond hell

Iedereen die wel eens een lange autorit heeft gemaakt weet het: muziek maakt het aangenaam. Maar… niemand wordt vrolijk van 11 uur non-stop trancemuziek, dus variatie van genre is een must. Gelukkig voor mij was de ‘Harry Spotify playlist’ gevarieerd; van carnavalskrakers tot dance, hardrock, reggae, Nederlandstalig en alles daartussen. Met nog een paar kilometers te gaan totdat we onze plaats van bestemming zouden bereiken, knalde het nummer 16 Dollars van Volbeat (Above heaven/ Beyond hell) door de speakers van de auto. Een perfect nummer om te luisteren als je een berg op moet fietsen en er doorheen zat, vond Harry. En ja, daar was ik het mee eens.

73 K

Even later kwamen we aan bij onze Gîte (villa) in de buurt van het dorpje Riez. We maakten kennis met onze andere reisgenoten en we begonnen de week in la douce France met en lunch en een hardlooptraining. Een dag later was het tijd voor de allereerste fietstocht door de bergen van 73 km. Er zat o.a. een klim in met een stijgingspercentage van 15% (holy shit)! Maar vooral het afdalen vond ik geweldig.

Zwemmen in Lac de Sainte Croix

’s Middags trokken we onze wetsuits aan om te zwemmen in het helderblauwe Lac de Sainte Croix. Een unieke ervaring: het was IJSKOUD! Ondanks alle neopreen bescherming lukte het mij niet om te zwemmen. Ik kon mijn gezicht onder water te houden, het was echt té koud. Helaas… mijn missie om mijn zwemskills te verbeteren deze week leek gedoemd om te mislukken.

136 K

De 136 km lange fietstocht de dag erna maakte deze zwemfail meer dan goed. We hadden prachtig weer en de Gorges du Verdon regio is echt adembenemend mooi! Wat een rit, geweldig. Maar na ruim 100 km had ik het wel gehad. Gelukkig was het einde in zicht. Na de hele dag op pad te zijn geweest, was het dan tijd voor de laatste klim en afdaling. Daarna moeten we nog wel een stukje fietsen naar onze accommodatie, maar dat stelde volgens Alexander (onze ‘host’), niet zoveel voor. Maar tot zijn -en onze- verrassing moesten we daarna nóg een keer een berg op klimmen! OMG. Met al die kilometers in de benen wist ik niet of ik dat kon. Maar veel keus had ik niet.

16 Dollars: kop over kop

Tijdens de beklimming kwam Harry -in een haarspeldbocht- naast mij fietsen. Hij pakte zijn telefoon en ik had al een vermoeden wat hij ging doen…Jawel, hij zette het nummer 16 Dollars van Volbeat op! Geen betere motivatie dan dat, zo bleek. Met nieuwe energie stampten we de berg op. Ook Marc, Hubert en Michiel kregen de smaak te pakken dankzij 16 Dollars. Zij ramden de berg op. De laatste kilometers naar beneden reden we in een groepje in een soort van ‘kop over kop’ als een malle naar onze villa.

Hoogtepunten

Achteraf gezien was dit één van de vele hoogtepunten van het triathlonkamp. Net als de beklimming van de Mont Ventoux, het gemêleerde gezelschap, de hilarische autoritjes, de #16dollarsspotifyplaylist, de terrasjes in de zon, de ’trailrun’ met Peter & de wilde paarden, zwemmen (lees: waterfietsen) in de kloof en onze ‘bonteavond’ in Riez.

On the road (again)

Maar ook hierbij lijkt de aloude wijsheid van Budhha op te gaan: “het is de reis die telt en niet de bestemming”. Het triathlonkamp was geweldig, maar dat gold ook voor onze roadtrip. Was het omdat Harry het lef had om een berichtje in de groepapp te plaatsen en ik de ballen had om mee te gaan? Dat we daarvoor zijn ‘beloond’? Wie zal het zeggen. We waren in ieder geval een topteam ‘on the road’.