Ironman 70.3 in Zell am See: bar & boos

Zwemmen in een kristalhelder bergmeer, fietsen op een van de mooiste parcoursen ter wereld en hardlopen met uitzicht op de Oostenrijkse bergen. Met een kraakheldere blauwe lucht en een zonnetje. Een triathlon door een -tot-leven-gekomen- ansichtkaart. Ik zag het al helemaal voor me toen ik me inschreef voor de Ironman 70.3 in Zell am See-Kaprun. Het zou prachtig worden, daar ging ik vanuit. En zwaar.

Mijn doel was dan ook niet om een toptijd neer te zetten, maar finishen. En genieten! Tijdens of na het afzien. Want dat deze race pittig zou worden, dat stond ook vast. Hoewel we het hier niet hebben over een hele Ironman, deze 70.3 editie in Oostenrijk is beslist geen eitje: 1,9 kilometer zwemmen in de Zeller See, 90 kilometer fietsen met 870 hoogtemeters én 21.1 kilometer hardlopen. Totaal? 70.3 miles!

Hooked

In augustus vorig jaar deed ik voor het eerst mee aan een 1/8  triathlon: 500 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen. Mijn waardeloze zwemprestatie compenseerde ik met het fietsen en hardlopen. Zo kwam het dat ik toch nog als 3e dame in mijn leeftijdscategorie eindigde en op het podium mocht verschijnen. Ik was hooked en vond triathlon ge-wel-dig! Dat smaakte naar meer!

Dé race van 2018?

Eind vorig jaar bedacht ik dat mijn ‘grote uitdaging’ voor 2018 de Ironman 70.3 in Zell am See-Kaprun moest worden. Het leek erop dat er meer leden van TVA (Triathlon Vereniging Arnhem) mee zouden doen in Oostenrijk, maar uiteindelijk schreven alleen Martijn en ik me in. Nu kon ik niet meer terug.

Fast forward..

Natuurlijk vlogen de 8 maanden na de inschrijving voorbij. Voor mijn marathons en heb ik altijd gestructureerd getraind met een trainingsschema, maar voor deze halve Ironman had ik überhaupt geen schema. Ik trainde zo nu en dan met de Triathlon Vereniging mee en deed de rest van mijn trainingen ‘op gevoel’. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik natuurlijk wel geregeld langere afstanden moest trainen én mijn zwemskills moest verbeteren. Daar werkte ik dus aan. Maar de structuur ontbrak. Of dat een probleem was? Dat zou ik wel zien op 26 augustus.

IJskoud

2018. Het jaar dat de boeken in gaat met de warmste zomer in de geschiedenis van de mensheid:-). Waar ik in augustus natúúrlijk een warme dag zou kunnen verwachten. Het weerbericht hoefde ik dus niet echt in de gaten te houden, dacht ik. Toch besloot ik een week van te voren toch even te kijken. De weersvoorspelling in Zell am See voor raceday: 10 graden Celsius en 27 mm (!) regen.

Wtf?! Ik trooste mezelf met de gedachten dat er in een week tijd nog heel wat kon veranderen en dat het weer in de bergen sowieso lastig te voorspellen is. Maar elke dag bekeek ik toch eventjes het weerbericht om te checken of er wat verbetering in zat. Dat was niet het geval. Het leek mogelijk nog slechter te worden (34 mm regen op de wedstrijddag met onweer).

Inmiddels reisde er van TVA helemaal niemand meer af naar Zell am See. Dat lag overigens niet aan het weer. Trainingsbuddy Martijn had helaas te maken met een blessure en een poos geleden besloten om niet te gaan.

Plan B?

Samen met mijn vriend zou ik op donderdag vertrekken naar Oostenrijk. Op maandag, een dag na de wedstrijd zouden we weer terugkomen. Het weer voor deze periode zag er dramatisch uit. Alleen maar regen. Met het dieptepunt op de wedstrijddag. Ik overwoog om helemaal niet naar Kaprun te gaan, maar naar een andere plaats in de bergen waar het beter weer was. Ik vond het zonde om onze vrije dagen te spenderen in de stromende regen. Want ik wist zeker dat ik onder deze omstandigheden niet zou genieten.

Stress

Op social media (Instagram) legde ik het dilemma voor, maar iedereen was duidelijk. Gaan met die banaan! Gewoon meedoen! Gewoon naar Zell am See/Kaprun dus! Op woensdagavond moest ik alle spullen nog inpakken en mijn stresslevel bereikte een hoogtepunt. Had ik wel genoeg getraind!?  Hoe is het fietsen in de bergen in de stromende regen? In 10 graden? En welke extra warme kleding moest ik nu in hemelsnaam allemaal meenemen?

Racebriefing

Op zaterdagochtend 9:00 uur was de racebriefing. Met de instructies voor de wedstrijd. Volgens de racedirector zou ‘ Mother Nature’ morgen onze grootse tegenstander zijn. Het zou koud worden. En nat. Vooral het fietsparcours zou daarom erg lastig zijn. En de racedirector benadrukte om zelf de afweging te maken en je eigen verantwoordelijkheid te nemen: Ben je klaar om te racen onder deze omstandigheden?

Ik twijfelde even. Ben ik dat? Natuurlijk was ik dat, vond mijn vriend. Net zoals vrienden en bekenden die me via de app of social een hart onder de riem staken. Okay! Ik ging ervoor.

Raceday

Om 7:45 uur ging de wekker. Vanuit ons appartementje in ‘Piesendorf’ hadden we uitzicht op de bergen. Vanochtend lag er plotseling een laag sneeuw op de bergen. En niet alleen op de toppen, de sneeuwgrens leek gedaald te zijn tot -pak ‘m beet- 1000 meter!? En zoals voorspeld was het ijskoud buiten.

Ik maakte me op voor een van de koudste edities van de Ironman.

No bike today

Op weg naar de start/wisselzone, hoorde we mensen zeggen dat het fietsen niet door zou gaan. Huh?! Niet veel later was het officieel. In verband met de extreme weersomstandigheden was het niet mogelijk om het fietsonderdeel door te laten gaan. Op 1200 meter (het hoogste punt van het parcours) lag sneeuw en ijs en was het spekglad op delen van het parcours. Dat betekende dat de race werd omgezet in een swim-run en dat de start waarschijnlijk om 13:00 uur zou zijn. Wat een ontzettende domper! Aan de andere kant was ik ook een beetje opgelucht. Terwijl normaal gesproken fietsen niet het onderdeel is waar ik me druk om maak, was dat nu wel het geval met deze omstandigheden. Dat kon ik nu loslaten. Fietsen ging niet door.. en ik moest mezelf -en mijn spullen- herpakken.

Bar & Boos

Om 13:00 uur  klonk inderdaad het kanon. De race begon met zwemmen. Eerst de pro-mannen, toen de pro-vrouwen en daarna was er een zogenaamde rolling start. Elke 5 sec. konden 5 atleten het water in. Je stond in de rij op basis van je verwachte eindtijd. Mijn verwachte eindtijd was 40-45 minuten. Althans, ik dacht zelf dat ik er ongeveer 45 min over zou doen. Dat betekende dat ik relatief laat startte en dat ik een uur in mijn natte wetsuit in de kou stond te wachten. Het regende ook nog steeds….

Genieten dus 😉

Swim-run-fun

Eindelijk was het dan toch zover en mocht ik het water in. Het water was relatief warm en het zwemmen ging best goed. Soms had ik moeite met een rechte lijn naar de boeien zwemmen, maar conditioneel gezien was er geen vuiltje aan de lucht. Ik haalde mensen in en dat gaf vertrouwen. Na 40 minuten kwam ik uit het water. De ’transitie’ van het zwemmen naar het lopen zou eigenlijk makkelijk moeten zijn, maar was een grote chaos. Gecreëerd door mezelf. Ik wist niet precies waar de runstart was, of ik verplicht mijn tas moest inleveren enz. Daardoor rende ik een paar keer op en neer en dat leverde een vertraging op van een paar minuten.

Halve marathon

Tijdens het rennen kan ik wel vertrouwen op mijn loopervaring. Ook al had ik geen idee hoe snel ik de halve marathon vandaag zou kunnen lopen. Ik had niet specifiek voor een snelle tijd op de halve marathon getraind, maar voor het finishen van een triathlon. Hoe dan ook. Ik besloot dat een pace van 5:00 m/km prima zou zijn. Dan zou ik uitkomen op 1 uur en 45 min. De eerste kilometers liep ik echter een stuk sneller. Het voelde goed en besloot maar te kijken hoe lang ik dat vol zou kunnen houden.

Het was nog steeds koud en bewolkt tijdens het hardlopen. Maar dat was prima. Perfect eigenlijk. Het parcours was in feite vrij plat, maar had toch wat stiekeme klimmetjes in het dorp, waar je tot drie keer toe doorheen kwam.

Ironman 70.3 Finisher

De snelheid van mijn eerste kilometers bleek ik niet vol te kunnen houden, maar uiteindelijk kwam ik na 1:45 u over de finish! Dat zat niet ver af van mijn PR op de halve marathon! Yeeeah!!

Na de finish stond mijn vriend met bloemen én bier te wachten. Alles wat een Iron(wo)man wil ;-). Ik betwijfel of het zonder hem was gelukt. Mijn chauffeur, mijn motivator en ‘structuurbrenger’!

Hetzelfde geldt voor iedereen die -op afstand- met me meeleefde. Thanks!! Voor het vertrouwen en de aanmoedigingen!

Zoals verwacht liep alles anders

Dit was niet de Ironman 70.3 die ik voor ogen had. Maar wat geeft het? De marathon wordt vaak als metafoor gebruikt voor het leven zelf, maar bij een (halve) Ironman kan dat natuurlijk ook.

Zeker als je -net als ik- de neiging hebt om dingen te willen controleren. Want het voelt zo heerlijk comfortabel als je de situatie kan beheersen en zeker kan zijn van je toekomst. Maar het punt is dat je sommige dingen helemaal niet kan controleren. Een wijze levensles van deze ’triathlon’ in Zell am Schnee. Ik steek ‘m in mijn zak. En vroeg of laat komt er een revanche!