Van twee walletjes eten…

door Sanne

Ik geloof dat ik een jaar of 20 was, toen mijn ouders richting het zuiden verhuisden. En dan ook écht het zuiden, ergens tussen Heerlen en Maastricht, het Limburgs heuvelland. Onbegrijpelijk, vond ik. Want wat is er te verkiezen boven de Rijn, Korenmarkt, Posbank en Veluwe? Destijds in de pauze van mijn sportieve ‘carrière’ boeide de omgeving me maar weinig. Ik vond Limburg vooral heel ver weg van mijn mooie Arnhem.

Keuzes

Tot genoegen van mijn ouders verruilde ik jaren later mijn sigaretten voor een mountainbike, een racefiets en nog wat later voor hardloopschoenen. Met mijn aanzwellend enthousiasme voor sport steeg ook de frequentie van mijn ritjes naar het zuiden. Tevens ontstonden dilemma’s. Want rij ik nu naar het zuiden voor de Koning van Spanje of blijf ik dicht bij huis voor de Veluwezoomtrail? Pak ik mijn hoogtemeters in de Terrhills- of de Stuwwaltrail? Kies ik voor een gezellig samenzijn met veel van mijn hardloopmaatjes of is er stiekem toch niets fijner dan je ouders als trouwe fans langs het parcours, of je na een dagje afzien door je moeder in de watten te laten leggen… Keuzes, keuzes… Het leven zit er vol mee.

1. Raidlight Bear trail

Vroeger dan op een reguliere werkdag gaat dan ook de wekker zaterdag een week geleden. Want tja, de afstand zuidwaarts wordt er niet minder op. Met vijf man sterk rijden we opgewonden naar het zuiden. Bij aankomst in het Belgische Dalhem is het daar al goed druk. We hebben nog tijd voor een kijkje bij de start van de NK Bear foot trailrunning. Wat een helden! Zelf huil ik al bij een steentje in mijn schoen, en de gedachte aan een route van 15 of 39 kilometer op blote voeten doet me huiveren.

Eigen tempo

We spreken af rustig te starten en in eigen tempo te lopen. Binnen de eerste kilometer ben ik iedereen kwijt. Een blik op mijn horloge zegt me dat ze achter me zitten. Ik ben veel te hard gestart. Dit tempo houd ik geen 25 kilometer vol. Gas terug dus. Na een kilometer of 7 haalt Frank me bij. We lopen een behoorlijk eind samen verder. Ik geniet van de prachtige Voerstreek langs de Nederlands-Belgische grens die in het doorbekende zonnetje alsmaar mooier wordt.

Packbacktime

De heuvels zijn niet steil, maar duren een eeuwigheid. Frank is een betere klimmer dan ik, gretig maak ik daar gebruik van. Hij ‘haast’ me de nodige heuvels over. Maar met nog zo’n 6 kilometer te gaan, verlies ik hem in de afdaling. Genieten van de omgeving is er de laatste 5 kilometer niet meer bij. Het is paybacktime. Hier betaal ik voor mijn te snelle start. Ik focus op de goddelijke benen van een loper voor me. Dit is mijn ticket naar de finish. Ik finish de trail 3 seconden boven mijn voorgenomen tijd (stiekem toch jammer) in de inmiddels doorgebroken herfstzon. Nog een biertje op het gezellige bearterrein, de prijsuitreiking en daarna moe en voldaan noordwaarts, naar huis. Mijn ouders? Die zijn op vakantie…

2. Parken City Trail

Is het nodig voor al die schoonheid twee uur in de auto te zitten, vraag ik me af? Dat je hoogtemeters ook in mijn mooie Arnhem vindt, wordt me zondag in de vier Parken City Trail wel duidelijk. Ik heb me laten verleiden om hier in een afstand van 16 km 450 hoogtemeters te bedwingen. Starend naar een kop koffie twijfel ik tot 5 minuten voor ik van huis vertrek. Ik ben niet zo’n cityrunner en heb het Amsterdam Dance Event van de vrijdagnacht nog in de benen. Maar de routemaker is een inventieve, creatieve en enthousiaste trailer, weet ik. Dat trekt me over de streep. Een half uur later sta ik aan de start van de nog kleinschalige trail door de parken van Arnhem.

Er mist iets..

Het is koud en mistig. Brrrr, nu al spijt… Niet vooruit te branden die eerste kilometers. Mijn hartslag schiet zo omhoog dat ik nauwelijks op mijn horloge durf te kijken. Ik bekijk mijn tempo en overtuig mezelf dat mijn lijf dit toch echt eenvoudig aan moet kunnen, ook al voelt het anders. Geen vlakke meter ligt voor me en twee maal is het bijna op handen en voeten omhoog. Met weemoed denk ik terug aan de bank waarop ik vanmorgen besloot om toch te gaan.

Hoogtemeters in Hometown Arnhem

Dan trekt de mist weg, baant de zuurstof zich beter een weg richting longen en nemen mijn traanogen wat af… Wat is het hier mooi! De pittige route die ons geen moment ontziet, leidt ons door alle parken in en om Arnhem. Werkelijk iedere (hoogte)meter van mijn hometown wordt benut. En de prachtige herfstkleuren zorgen voor schilderachtige plaatjes. Arnhemse parken zijn bossen!

Afgepeigerd bereik ik de finish… Een prachtroute, fantastische trail en lekker dichtbij. Voor natuurschoon hoef ik dus geen twee uur in de auto… Toch mist er iets…Vandaag geen glooiende heuvels, geen support van het ouderfront en geen moeder in de buurt om me na afloop in de watten te leggen.

Keuzes, keuzes…. Voorlopig… Eet ik lekker van twee walletjes…