Raceverslagen,  Trailrunning

Raceverslag: Nathan Montferlandtrail

door Anne-Hester

Er zijn veel dagen die beter hadden kunnen beginnen dan de dag van de Nathan Montferlandtrail. Na een nacht met slechte slaap heb ik er nog nooit zo lang over gedaan om van mijn bed de drie meter af te leggen naar mijn wekker die om 07:20 uur begint te zoemen.

Never underestimate the power of chocolat

Mijn voornemen om als ontbijt havermout warm te maken en daaroverheen cacaopoeder te strooien (ik las in Losse Veter dat pure cacao prestatiebevorderend kan zijn en elk advies waardoor ik meer chocola of wat daar op lijkt mag eten neem ik ter harte) laat ik alsnog varen als ik zie dat ik daarvoor eerst mijn pannetje moet afwassen. Geen kracht voor. Dan maar een boterham met pindakaas. Tegen heug en meug werk ik de noodzakelijke calorieën naar binnen. Voor de zekerheid werp ik nog maar een extra boterham in mijn rugzak, mocht ik straks wel ineens eetlust krijgen.

Het Land van Jan Klaassen

Om 08:15 uur rij ik met mijn Running Improvement loopmaatjes Eric en Sander weg uit Arnhem en pikken we social miler Vincent op in Duiven. Bij Het Land van Jan Klaassen om de hoek arriveren we mooi op tijd in het prachtige Braamt op het terrein van Outdoorcentrum Markant, waar we ook Rogier en Martijn van RI treffen. Al mijn survivalvezels beginnen te kriebelen als ik op het terrein van Markant de eerste rij autobanden aan touwen zie hangen. Verderop liggen een aantal kano’s bij een prachtig meertje en ik moet me bedwingen om niet in apenhang het touw over het meer te pakken.

Nathan

De sfeer op het terrein is uitermate gemoedelijk en de gekozen accommodatie laat niets te wensen over. Een prachtig uitzicht op de groene omgeving en het meertje, leuke zitplekken (verschillende picknicktafels, steigerhouten banken, strandstoelen en fatboys), gelegenheid om binnen te zitten, een bar, prima wc’s en muziek waarvan je zin krijgt om te bewegen! Verder is er gelegenheid om nog even te neuzen in een standje van hoofdsponsor Nathan, die alle lopers ook al heeft getrakteerd op een gratis dubbelwandige bidon bij het startnummer. Nog geen stap gezet en nu al zo verwend!

mr Sandman

Om 10:00 uur klinkt het startschot van de 30 kilometer trail en met Vincent zwaai ik de overige lopers uit. Om 10:30 uur is de start van de 14 kilometer die ik wil lopen, maar mister Sandman lijkt nog geen aanstalten te maken de nevelen in mijn hoofd op te klaren. Na de zoveelste gaap ga ik om de tijd te doden toch even stiekem wat swingovers maken in de touwen. Wat een heimwee naar naar die fantastische survivaltijd die ik heb gehad.

3e trail ooit

Er is geen regen en de zon zit achter de wolken. Bij de start voel ik dat het net te koud is om stil te staan in mijn hardloopkleding. Perfect loopweer dus! Na de Mont Blanc (10 km) en Stuwwaltrail (10 km) is dit de derde trail ooit die ik loop. De afstand van 14 km is langer dan wat ik gemiddeld loop. Ik heb geen voorverkenning gedaan op het parcours en ook niet op internet van het parcours dus ik heb geen idee wat me te wachten staat. Niet te hard van start gaan neem ik me voor.

https://www.youtube.com/watch?v=kCB75p37PAE

Geen sardientjes

Gelukkig zitten we niet als sardientjes in blik opgesloten in het startvak (een niet zo massale loop: heerlijk!) en ik sta redelijk vooraan als het startschot klinkt. Mensen inhalen bij een wegwedstrijd kost al superveel energie en daar is dan vaak nog meer ruimte voor dan bij een trail.

Mantra..

Via de graspollen van een kampeerterreintje lopen we een bospad op waar de eerste slinger aan lopers zich al vormt. Van het voorste groepje mannen zie ik snel alleen nog maar wat opstuivend zand. ‘Rustig aan, het is nog lang’ gaat als een mantra door mijn hoofd als ik de enige twee vrouwen voor mij inhaal. Het verkeer op de openbare weg die overgestoken moet worden, wordt tegengehouden door een aantal vrijwilligers in oranje hesjes.

Vals plat

Kort erna gaat het vals plat via een zandpad omhoog waar 1.5 km na de start de eerste klim staat te wachten. Zestig meter klimmen in 500 meter met flink wat steile stukjes ertussen. Mijn hartslag schiet parallel aan het parcours omhoog. Gelukkig gaat het waar het omhoog gaat, ook weer een keer naar beneden. Op de top werp ik een snelle blik achterom en zie de eerstvolgende dame vlak achter me. Damn, die wil ik natuurlijk proberen voor te blijven.

Fossiel

De afdaling van 600 meter die volgt gebruik ik om flink wat meters te maken en als een kanonskogel schiet ik met een tempo ver onder de 4 min/km langs een paar andere lopers. Ging er toen al maar een lampje branden… Als ik een bocht naar links insla zie ik een pittige klim aankomen, met naar het lijkt mul zand ook nog!! Aiiii. Het blijkt weer bijna 50 meter klimmen over 500 meter en mijn tempo keldert. Omdat ik niet weet wat nog meer gaat komen, spaar ik mezelf het laatste stukje omhoog. Als ik me nu al kapot loop dan lig ik straks als een fossiel op de grond.

Afdalen

Gelukkig ook hier weer een langere afdaling en ook hier schiet ik met lange passen over de uitstekende boomwortels naar beneden. Ik kom sneller dan ik wil tot stilstand op een stuk vals plat dat weer de voorbode blijkt te zijn voor de volgende klim. Ik veeg de zweetdruppels van mijn hoofd en probeer alle tips te herinneren over hoe je ook alweer het beste bergop kunt lopen zonder teveel energie te verspillen. Wel op je tenen? Niet op je tenen? Argh. Ik weet het niet meer. Een goede voorbereiding… Kleine pasjes schiet me te binnen! Dat is in ieder geval het proberen waard.

pico bello

Toch hebben de eerste twee klimmetjes er al aardig ingehakt merk ik als ik met kleine pasjes aan de derde begin. De klim is minder steil dan de eerste twee maar duurt wel langer. Over een kilometer stijgt het bijna 40 meter Hier en daar zijn er kleine stukjes naar beneden, maar het overheersende gevoel is ‘mannn, wanneer komt hier een eind aan?’. Toch wordt alle moeite dik beloond met een paar schitterende single tracks tussen de varens en andere dichtbegroeide paadjes door. Had ik overigens al gezegd dat de route overal pico bello aangegeven stond?

Km 6

Rond de zesde kilometer, waar de trail het Pieterpad kruist, komt een mannelijke deelnemer langszij die me aanspreekt. ‘Even een tip, probeer in de afdaling wat in te houden zodat je kunt herstellen. Je vloog nu wel naar beneden, maar ik liep achter je en zag je dat je moeilijk omhoog kwam in het laatste stuk van de klims’. Kijk, dat zijn bruikbare tips! Dankjewel!

Verzorgingspost

Na 7 kilometer is de eerste verzorgingspost waar ook de scheiding is van de route tussen de 14 en 30 kilometer. Omdat de lopers over de langste afstand al eerder waren vertrokken, is de route naar de 30 kilometer overzichtelijk geblokkeerd. Ik werp een blik achterom en zie nog steeds de tweede vrouw. Geen tijd dus om even rustig bij de verzorgingspost wat te drinken of crackertjes, chocola, winegums of anderszins naar binnen te werken.

Risico..

Het is een risicootje, aangezien ik op drie boterhammen met pindakaas leef en ik me echt afvraag of dat voldoende is. Bij gebrek aan zakken in mijn broek of shirt heb ik ook niks bij me. We gaan het zien. Ik stiefel de verzorgingspost voorbij en vervolg de route onder aanmoediging van wat aardige vrouwen langs de kant. Het pad daalt lange tijd en ik voel dat ik goed kan herstellen van de eerste inspanningen.

Klein pittig klimmetje

Vlak voor de negende kilometer is er echter weer een klein pittig klimmetje waarna je het bos uitloopt. Dit wekt bij mij de indruk dat het zware gedeelte in het bos erop zit en dat nu dan de idyllische paadjes met eenhoorns en regenbogen zich aandoen. Niet dus. Aan de overzijde van de open vlakte gaat de route onverbiddelijk het bos weer in met gelijk weer een pittige klim. Dertig meter over 400 meter met weer flink wat kuitenbijterstukjes. ‘Kleine stapjes, kleine stapjes’, roep ik mezelf in stilte toe.

Vertraging

Ik begin te merken dat mijn tempo vertraagt en hoop niet dat ik zo de man met de hamer tegenkom die bulderlachend een tafel met hapjes en water als een fata morgana laat verschijnen en verdwijnen. Het groepje mannen waar ik mezelf heb aangehaakt moet ik de stukken omhoog laten gaan, maar kon ik op de rechte stukken toch weer elke keer bijbenen. Dit gaat echter steeds moeilijker.

Pijl

Een stuk van 800 meter met de nodige stijgende meters overleef ik nog net maar als ik niet veel later een bocht omga en een Hele. Lange. Weg. Omhoog. Recht voor me zie voel ik het laatste restje moed langs mijn schoenzolen het zand in glijden. Ik kijk achterom en kan gelukkig niet het naderen van de tweede vrouw ontdekken. Ik besluit daarom een tandje terug te doen qua tempo. Tot mijn grote vreugde ontdek ik dat de Hele. Lange. Weg. Omhoog. voor de Montferlandtrailer halverwege een pijl naar rechts bevat. Ik maak er dankbaar gebruik van.

Navigeren

Na een leuke afdaling (even zwaaien naar de camera!) hoor ik een paar verlossende woorden: ‘vanaf hier is het naar beneden’. Wat heerlijk om dat te horen. Ik ben inmiddels wel gelost uit het groepje mannen waar ik een tijdje lang fijn bij had kunnen lopen, dus ik probeer met alle macht geen lintje of bordje van de route te missen. Dat scheelt weer een paar clichés over vrouwen en navigeren. Vanaf de bosrand een schitterend uitzicht over het dorp Braamt en de openbare weg is weer keurig afgezet door vrijwilligers.

1e vrouw

Kort voor de laatste kilometer gaat een mountainbiker mij vooruit. Het voorrecht van de eerste vrouw! Dus zo voelt dat dus 🙂 Ik werp nog een blik achterom. Geen nummer 2 vlak achter me. Als ik geen acute enkelfractuur oploop dan loop ik nu naar mijn eerste overwinning in een officiële wedstrijd. Maar waar blijft die finish? Mijn horloge geeft aan dat er al 14 kilometer opzitten. Ik wil wel een eindsprint eruit persen, maar als ik niet weet hoe lang het nog duurt gaat dat lastig.

Raceverslag: Nathan Montferlandtrail

YES!

Na een paar bochten herken ik dan toch het terrein van Markant en hoor ik de microfoon aankondigen dat de eerste vrouw in aantocht is. Ik dus. Ik! IK!!! De laatste meters naar de finish kan ik wel lachen en huilen tegelijk en ik spring de blauwe mat van de tijdregistratie over. Het is een feit. Mijn allereerste overwinning!

A certain darkness is needed to see the stars

Na een lange periode van verschillende tegenslagen komt dit als een geschenk uit de hemel. Voorafgaand aan deze trail had ik graag nog een appeltje geschild met een paar mensen en dat in gedachten ook al vaak gedaan. Nu ik echter het virtuele lint van de eerste vrouw heb omgeslagen merk ik dat ik hen eigenlijk helemaal niks meer te vertellen heb. Over mijn schouder kijk ik nu alleen nog naar de eerste loper achter mij en niet meer naar alles wat daar nu ver achter ligt.

Nieuw hoofdstuk

Deze overwinning is van mij, voor mij, en op mijn oude mij! Met deze schitterende eerste editie van de  Nathan Montferland Trail is er voor MudSweatTrails en voor mij een nieuw hoofdstuk begonnen. Ik ben dankbaar dat ik de eerste editie van 14 km op mijn naam mag schrijven en hoop er volgend jaar zeker weer bij te zijn.

Er zijn maar weinig dagen die beter hadden kunnen eindigen dan de dag van deze Nathan Montferlandtrail. MST, Outdoorcentrum Markant, Nathan, sponsors en vrijwilligers bedankt en natuurlijk een speciaal bedankje naar mijn loopmaatjes van Running Improvement!

Raceverslag: Nathan Montferlandtrail

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

14 + negen =