Run

Raceverslag: Hoge Veluwe Trail 14 km

Raceverslag: Hoge Veluwe Trail 14 km

Raceverslag: Hoge Veluwe Trail 14 km

door Barbara van der Vaart

Voor de zomer had ik al bedacht dat het nu tijd zou zijn voor 14 km. Helaas sloeg de 3 weken vakantie een dieper gat in mijn trainingen dan ik had gedacht en was september qua werk zo’n drukke maand dat trainen er wel eens bij in schoot. Gecombineerd met een zware verkoudheid vorige week waarvan ik nog niet optimaal was hersteld, geen ideale voorbereiding. Maar hé, het zijn de Olympische Spelen niet. Het is gewoon een loopje voor de lol.

Mantra

Deelnemen  is… oh nee, dat waren toch die Olympische Spelen….Tja, waarom doe je eigenlijk mee? Ik had 14 kilometer om er over na te denken. In opdracht van mijn Personal Trainer Petra Schans liep ik op de mantra geen verwachtingen en lol hebben. Klinkt eenvoudig, niet waar? Maar dat geen verwachtingen is toch lastig.

Verwachtingloos..

Ik had ook gewoon door de bossen van Oosterbeek kunnen rennen, alleen, mijn horloge thuislaten en dan hopen dat als je terugkomt iemand van het gezin zegt: “Ben je daar nu al?”. Dat is verwachtingsloos. Maar met een startschot, tijdwaarneming en zelfs een medaille op het eind, is niet helemaal zonder verwachtingen.

Tijd en afstand

Maar goed, met zo min mogelijk verwachtingen ga ik op pad. Wel met tijd en afstand dit keer. Ben de vorige twee trails aangenaam verrast dat ik verder was dan ik hoopte, maar dat geluk heb je niet elke keer. Omdat ik altijd gespannen ben bij de start, zijn de eerste kilometers zoeken naar het goede tempo. Mijn horloge en mijn kilometertijden helpen me daarbij. Rustig aan. Ogen open en lol hebben!

De eerste kilometers..

De eerste kilometers moet ik mezelf afremmen; ik loop harder dan de planning, dat kan niet goed gaan. Langzaam beginnen had de starter nog gezegd. En ik heb nog nooit meer dan 10 of misschien 12 kilometer achter elkaar gerend. Dus ik hou me in en dat betekent dat ik alle tijd heb om te genieten en om me heen te kijken en te genieten van de Hoge Veluwe in de beginnende herfst.

Trappen

De eerste trappen komen, en ik kan links bij de renners aansluiten en hoef niet in de rij bij de lopers. De tweede trap idem. Gaat lekker. Toch lopen mijn tijden per kilometer dramatisch op. Maar ik maak me niet druk. Ik ga lekker. Er volgen nog veel trappen, ik ben de tel kwijt. Omdat ik nog steeds heel verkouden ben, begin ik hoofdpijn te krijgen. Hartslag laag houden dus en maar niet meer de trappen oprennen maar stevig door wandelen, naar beneden weer herstellen.

7,7 km

Na een tijdje zie ik dat we op 7,7 km zitten. Over de helft dus. Theoretisch alleen nog maar ditzelfde stuk terug en we zijn er al. Er komt een platter stuk en ik zet aan, toch wat tijd in te halen. Ik ga nog steeds lekker.  En dan komt de verzorgingspost, de 10 kilometer. Ik neem alleen snel wat sportdrank en ga gelijk door, het laatste stukje. Maar wel het mulle zand waar iemand het onderweg al over had. In het begin waren er nog wel graspollen te vinden en halverwege staat een onbekende man te schreeuwen “Kom op Oosterbeek, nog maar 2 kilometer!”.  Als ik niet zo moe was geweest was zijn fanatisme vast heel aanstekelijk geweest, maar toch fijn dat je gezien wordt, dank je wel.

Man met de hamer

En dan komt de man met de hamer. Genadeloos, uit het niets. Het overvalt me. De graspollen zijn weg en alleen mul zand blijft over. Ik ging zoooo lekker, 13 km lang. Maar in het laatste heuveltje wil het niet meer. Ik kan wel janken en meestal doe ik dat ook, maar vandaag hou ik me in. Ik probeer aan leuke dingen te denken (vakantie in Canada, nieuwe laarzen, appeltaart) maar het helpt niet. Steeds weer komt de pijn in mijn benen terug en de gedachten die ik nu niet moet gaan denken. Over hoe dik en dom en traag en stom en slecht ik ben.  

Werkelijk waar, ik heb het allemaal gedacht en gevoeld in slechts een paar minuten, veel langer duurde het niet. Maar dan hoor ik mijn trainsters in gedachten roepen dat ik moet “harken”. Ik schakel door naar een andere dimensie en bereik de finish. Kapot.

Verder?

Het kostte me een paar uur, wat rekensommen en een warm bad om trots te zijn op mijn prestatie. Het was toch maar mooi 14 km, mijn langste afstand ooit. In een mooie tijd. En mijn 10 km in een tijd vele malen sneller dan de vorige trails. Nou weet ik dat het eigenlijk niet om tijden gaat bij trailen, maar dat zal ik nooit leren vrees ik. Nieuwe doelen zijn al weer gesteld. Verder en sneller.

Diederik van Hoogstraten schrijft het mooi in zijn boek “Los”’: Verder gaan hoeft niet. Het hoeft nooit, Maar het kán altijd.”

Raceverslag: Hoge Veluwe Trail 14 km

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

1 × 3 =