Raceverslag: Posbankloop 2016

door Emma Bijnen

Voor het vierde jaar op rij liep ik gisteren de ‘kleine’ Posbankloop. En weer in stralende, zonnige omstandigheden. Wat heet? Het bleek de warmste 25 september ooit te zijn, tenminste in Gelderland.

Nieuw parcours

Op de fiets vertrok ik naar Velp. Een lange warming up, aangezien het zo’n vijftig minuten fietsen was. Misschien zelfs iets te veel van het goede, want mijn benen voelden wat wiebelig. Na een minuutje of tien rustig inlopen ging het beter. Of het helemaal slim was om nu een wedstrijd te lopen wist ik niet.  Vorige week had ik de halve marathon van Porto gelopen en de laatste kilometers in de brandende zon (geen zuchtje wind, geen streepje schaduw) waren slopend geweest. Aan de andere kant: dat waren 21 kilometers, nu hoefde ik ‘maar’ 6,4 kilometer met een grote bult in het midden. Sinds dit jaar kun je kiezen uit 4 of 10 Engelse mijlen, in plaats van 6 en 15 kilometer. Ook de startlocatie is veranderd: die zit nu op dezelfde plek als de finish.

Kanon

Rond kwart voor één glipte ik het vak achter de elite in. Ik had namelijk een gratis startbewijs gekregen als regionale topper (in de categorie goud van oud, zeg maar leeftijd van de zingende toppers) en mocht daarom bijna vooraan starten. Ik voelde me toch een beetje een fraudeur, te midden van lopers die met twee vingers in hun neus 15 kilometer per uur rennen. Gelukkig bleek mijn aanwezigheid van enig nut te zijn: een zo te zien hele snelle dertiger uit het start vak vroeg of hij alsjeblieft een slokje water mocht (omdat het zo warm was had ik een flesje water mee het start vak ingenomen). Van een ander kreeg ik de vraag of ik naar de Emma Pyramide was genoemd (daar zou ik zelf nooit opgekomen zijn ;-). En zo vloog de tijd om en begon het aftellen. Toen de doffe dreun van het kanon en daar gingen we dan, dwars door de optrekkende kruitdampen.

Eerste kilometers

Vergeleken met vorig jaar vond ik de eerste kilometers fijner lopen. Minder bochten en stoepranden. Ik ging niet helemaal voluit, want ik wist dat ergens halverwege de Muur van Aalbers, oftewel de Emma Pyramide, beklommen moest worden. De warmte viel mee, want het parcours lag goed in de schaduw. Ineens voelde ik iets in mijn mond, een of ander insect. Wat nu? Mijn waterflesje had ik achtergelaten bij de start. Paar keer flink slikken dan maar, een beetje extra proteïne kan geen kwaad. 

De muur

De Muur kwam in zicht. Nou ja, in zicht: we maakten scherpe bocht en daar was ie al. Vlak voor de mat stond een drankpost. Ik pakte een bekertje en goot dat over mijn nek. En bedacht te laat dat het sportdrank was. Achter me begon een man enorm te sprinten: die ging duidelijk voor het bergklassement. Ik niet. Ik ging voor de kilometers daarna. Even 500 meter doorbijten.

Fijn dat er na elke 100 meter een bord staat hoever het nog is. En nog veel fijner dat er toeschouwers staan die je aanmoedigen. De een na laatste bocht is het venijnigst, de laatste 100 meter vallen mee. Sinds gisteren weet ik het weer.

Te kort

En daarna was het een kwestie van uitlopen. Een flinke lange afdaling, de bocht in Rozendaal en richting finish. De oranje leeuwenkop (geen wonder dat ik jaren heb gedacht dat het PosTbankloop heette) was al van verre te zien.

Eenmaal over de finish had ik het gevoel dat ik zeker niet meer had gelopen dan vorig jaar. Mijn horloge bevestigde dat: nog geen zes kilometer in een tijd van 27.35’. En inderdaad: er had een extra lus in gemoeten, maar die was er per ongeluk uitgehaald. Twee weken geleden liep ik bij de Bridge to Bridge bijna een kilometer meer, nu ruim een halve te weinig. Misschien moeten wij Nederlanders niet willen meten in Engelse mijlen ;-).