Een 5 daagse trail: door Parc des Ecrins

Ik kijk het gat in. Of moet ik zeggen: ravijn. Ineens begrijp ik waarom dit de plek is waar op de kaart het lijntje stopte. Op ooghoogte, een kilometer of wat recht voor ons, ligt het begin (of einde) van een ander pad.

Het ravijn, 19,8km, 1623d+

Daartussen een enorm gat bekleed met losliggend gesteente in alle soorten en maten. Een steenmannetje verraadt dat we niet de enige gek zijn die deze route neemt. Dat stelt gerust. Dus vooruit, als er een schaap over de dam is…

Voorzichtig dalen we af, voetje voor voetje, en na een uur of twee ploeteren, schuifelen en klauteren bekijken we het gat  van de andere kant. Ik glim. Een mix van verbazing en trots. De oversteek oogt onbegaanbaar en als ik niet zeker wist dat we er net vandaan kwamen zou ik een ander vertellen dat het onmogelijk is.

De vogelaar, 19,9km 1488d+

Twee Vale gieren komen over. Als kind van een vogelaar maakt mijn hart een extra sprongetje. Ik glimlach. Nog geen 10 jaar geleden was ik met geen stok de bergen in te krijgen. En moet je nu zien. Na bijna 2 uur in een straf tempo stijgen (we zijn hier wel om te rennen natuurlijk) hebben we zojuist het hoogste punt van de dag bereikt (2760m). Een dun paadje tegen de bergflank brengt ons vervolgens richting een volgende pas, waarna we een fantastische afdaling richting het dal nemen. We blijven overdonderd door het natuurschoon. Op hoogte alles rauw en hard, meer richting het dal loopt het pad langs liefelijke stroompjes smeltwater.

Ik focus op mijn ademhaling. Ik voel mijn voeten verkrampen terwijl ik me voorzichtig door mijn armen laat zakken. Blijven ademen.. Ik denk aan Wim Hof. Een kleine cursus bij hem, voorafgaand aan deze trip, had geen kwaad gekund.  Evenals gisteren is een bergstroompje naast de berghut de verfrissing van vandaag en tevens wasserette. Ik moet eerlijk toegeven, het is heerlijk, maar vooral wanneer je weer aan de kant staat.

Spanning versus angst, 19,6km 1851d+

Mijn hand omklemt een steen. Mijn knokkels zijn wit. Onder me voel ik mijn been trillen. Ik kijk omhoog en volg Edo zijn route. Ik kijk naar beneden en vraag me af welke vezel in mij een half uur geleden de indruk had dat langs deze kant van de flank een goed idee was. “ Ja leuk!!! Een extra piek!!  Als we er dan toch in de buurt zijn.!!’

Het is mijn eigen idee, en daarbij is er buiten onszelf in de verre omtrek niemand anders om de schuld te geven. We zijn nog niemand tegen gekomen vanochtend.

Al klimmend werken we ons  een weg naar boven. De route die er volgens de huttenwaard is, maar niemand neemt, loopt (waarschijnlijk) een meter of 500 rechts van ons.

Bemoedigende woorden van mijn lief en af en toe een gelletje, 2 uur doen we over 2,5 kilometer. Boven ons passeren drie gemzen. Vol jaloezie bekijk ik hoe ze zonder enige moeite in 2 minuten een vergelijkbare oversteek maken.

Ook de weg naar beneden blijkt geen ‘walk in the park’. En wanneer we op onze verwachtte aankomsttijd (na 6 uur) pas net over de helft zijn zinkt de moed me even in de schoenen. We komen hier toch om te rennen?!

Afin, na 8.45 uur schuiven we aan het eerste en beste tafeltje op het terras van Madame Carle. Uitgehongerd storten we ons op taart, crêpes en andere zoetigheid. Om vervolgens, na de eerste warme douche van de week opnieuw aan te schuiven voor kip met friet.

Glacier Noir, 16 km 1300d+

Het is doodstil, zo stil dat we er stil van worden. Wanneer het me niet lukt om mensen uit te leggen wat ik zo fijn vind aan de bergen, dan is dit wat ik bedoel. Ingesloten door hogere rotswanden, geen geluid, geen wind, geen mensen, alleen een soort van magische stilte. Het geeft me altijd een gevoel van intens geluk.

De keuze om een heen- en weertripje te maken naar Glacier Noir is misschien wel de beste van deze hele tocht. Volle bak zijn we naar boven geknald genietend van goed begaanbare paden. Dat is dan weer het voordeel van een wat meer toeristische route. Het pad loopt over een graatje door een smal gletsjerdal. Gelukkig zijn we vroeg genoeg om het met niemand te hoeven delen. Het is overweldigend mooi en ik bedenk me dat ik er best de rest van mijn leven zou willen blijven rondhangen.

Zonsopgang, 19,4km dalen

Meer dan een kleine lichtbundel van mijn hoofdlamp is er nog nauwelijks te zien. Wanneer ik op kijk lukt het net een volgend steenmannetje te verlichten. Mopperend klim ik door. Mijn lief moet het af en toe ontgelden. Ik ben toch echt niet op mijn best zo zonder ontbijt en douche, om 5 uur in de ochtend, op een compleet donkere bergwand. Optimistisch als hij is laat ie het meeste van zich af glijden en wijst me onverstoorbaar op al het moois van Glacier Blanc, dat zichtbaar wordt in het eerste ochtendlicht.

Ik zeur. Het is steenkoud. Alles dat we bij ons hebben, hebben we aan. In gedachten hoor ik mijn collega’s vragen of ik wel goed snik ben. In je vakantie Sanne?! 5 uur eruit?! Lekker uitgerust nu zeker… &^*%^&$

Maar het ontwaken van de dag maakt alles goed. Het is fantastisch! We zitten en genieten. Op 2808 meter hoogte, zittend op een steen aan de Glacier Blanc, zien we hoe de zon een geel oranje streep door de lucht trekt, alvorens hij de eerste toppen kleurt (evenals mijn humeur trouwens).  Een mooiere (bijna)afsluiter van deze 5 dagen is er niet.

We vliegen. De wandelaars die we passeren kijken verwonderd. Uiteraard is de snelheidsmaniak voor me niet bij te houden, maar als dame in de achtervolging heb ik op momenten het applaus op mijn hand.  In dit tempo zou het Qommetje van de Glacier Blanc toch binnen handbereik moeten liggen. De wind suist langs mijn oren. Mijn focus op het pad. Heerlijk!

We dalen hard en maken nog aardig wat tempo de laatste kilometers. Even is het zelfs verleidelijk om een stukje asfalt te pakken en nog even lekker door te lopen, maar een  prachtig glooiend paadje langs de rivier is niet te weerstaan. Het brengt ons tot Vallouise, het eindpunt van deze trip.

Dromen…

5 dagen lang hebben we volle bak genoten. 5 dagen rennen, klimmen en lopen brachten ons, dwars door Parc des Ecrins, tot Glacier Blanc. 95 kilometer en 7500d+ bepakt en bezakt van hut naar hut. Soms moet je gewoon je dromen naleven….

PS: dit was deel 1. Er komt nog een vervolg (met een paklijst).