Chicago Marathon 2019: raceverslag

De marathon in Chicago stond al een tijdje op mijn bucketlist. Gek genoeg sprak de marathon in Chicago me nog meer aan dan de befaamde marathon in New York. Waarom? Chicago leek me zo’n coole stad. The ‘windy city’. Met de blues, ‘de bean’ en skyscrapers. Een échte Amerikaanse stad, zoals in de (maffia)films.

Marathonkriebels

In 2017 liep ik voor het laatst een marathon, in Rotterdam. Destijds had ik een blessure en na de marathon moest ik 6 weken rust houden. Dat betekende niet hardlopen, maar fietsen kon wel. En zwemmen mocht ook. Van het een kwam het ander: ik raakte verslingerd aan triathlon. De afwisseling van sporten en de kortere afstanden vond ik fijn! Mijn blessure bleef weg en begin van dit jaar begon het weer te kriebelen.

Startbewijs Molex

Een marathon lopen in 2019…zou ik het weer doen? Ja! Waarom niet? En alsof het zo moest zijn bepaalde het lot dat ik -via Asicsfrontrunner teamie Jermaine – een startnummer van Molex (een van de sponsors van de marathon) kreeg. Ik had geluk en kon dus echt van start in Chicago!

No pressure..

In eerste instantie had ik het plan om de marathon in 3:30 u te gaan lopen. Een mooi streven, maar uiteindelijk liet ik dat doel varen. Mijn voorbereiding was door -allerlei omstandigheden- niet ideaal en het laatste wat ik wilde, was stress krijgen van de marathon. Ik besloot daarom dat ik vooral wilde genieten in Chicago. Mezelf geen (tijds)druk opleggen. Weg met die streeftijd dus!

Grant Park

Op donderdag kwamen we aan op Chicago O’Hare Airport. Via Airbnb hadden we een appartement geboekt vlakbij de start van de marathon in Grant Park. Het kostte een vermogen, maar dan heb je ook wat! Met zwembad en gym. En een perfecte locatie. Dichterbij de start en finish kon bijna niet.

Zondag 4:30 u

Op vrijdag haalde ik het startnummer bij de Expo op. De laatste formaliteit om echt te kunnen starten op zondag. Want toen was het MARATHON day! Om 4:30 u ging mijn wekker. De organisatie raadde aan om uiterlijk 5:30 u in Grant Park te zijn. Dat betekende 2 uur voor de start (om 7:30 u). Dat was niet voor niets want 45.000 lopers, dat zijn nogal wat mensen bij elkaar. En om dat allemaal in goede banen te leiden, dat kost tijd. Ik was blij dat ik zo vroeg in het park was, want daarna werd het echt enorm druk.

Koud in Chicago!

Het wachten op de start duurde lang en het was vooral heel erg koud. Sommige lopers hadden de meest creatieve outfits om warm te blijven: badjassen en slaapzakken. En sommige zagen eruit of ze net uit een nucleair gebied kwamen gewandeld, met witte overalls.

• 

Keuzestress

Omdat ik mijn tijdsdoel had laten varen voelde ik nauwelijks zenuwen. Ik had de nacht voorafgaand aan de marathon prima geslapen. De enige vraag die al sinds zaterdag door mijn hoofd spookte was: kort of lang? In Nederland had ik namelijk bedacht dat ik een short en singlet aan zou doen tijdens de marathon. Maar in Chicago bleek het -in het weekend- zo koud, dat die korte broek en shirt zonder mouwen me geen optie leken. Gelukkig had ik een marathon T-shirt gekregen en een lange tight meegenomen. Dus na veel wikken wegen besloot ik dat aan te doen.

Volkslied

Nadat mijn kaken letterlijk pijn deden van 2 uur lang klappertanden was het dan tocht echt zo ver. De start.. en dat was impressive! Met het Amerikaanse volkslied ‘The Star-Spangled Banner’ en zo waanzinnig veel lopers om me heen. Kippenvel! En dus niet alleen van de kou.

Zondag 7:30 u

Om 7:30 gingen de rolstoelers van start en om 7:42 rende ik over de startstreep.. mijn race was begonnen en het duurde een paar kilometer voordat ik was opgewarmd. Ik kon bijna niet geloven dat ik door de straten van Chicago rende. Wat een belevenis en wat een enthousiast publiek, Wow!

Marathon tempo?

Van mezelf mocht ik de eerste km’s niet harder dan 5:00 min/km. Maar liever langzamer dan mijn oorspronkelijke marathontempo. Mijn Garminhorloge/ de GPS had het wat lastig tijdens de wolkenkrabbers. Ik kon er niet helemaal op vertrouwen dus deed ik maar wat goed voelde. En dat was redelijk vlak lopen op ongeveer 5:00 min/km.

• 

Such a perfect day

Het koude weer (met af een toe een zonnetje) vind ik perfect om te lopen. Ik genoot 28 km lang van iedere pas die ik zette. Wat een belevenis om hier te mogen lopen. Er stonden zoveel mensen langs de kant! Het was bijna op iedere straathoek feest.

30 km & verder

Na het 28 km punt werd het langzaam zwaarder. Zoals ze zeggen: de marathon begint pas bij 30 km. Mijn Garminhorloge liep inmiddels een km ‘voor’ op de route, dat wil zeggen: ik had volgens mijn horloge een km meer gelopen dan daadwerkelijk het geval was. Dat maakte het wat verwarrend en mentaal wat zwaarder. Bij 35 km had ik echt pijn in mijn benen, het tempo wat ik eerder aanhield kan ik niet meer volhouden. Maar ‘genieten’ kon ik nog steeds. Ook ging het water drinken en het eten (lees: gelletjes nemen) onderweg gelukkig goed.

Zondag 11:25 u

Ze blijven het zwaarst, die laatste loodjes. Bij km 38 werd de pijn in mijn benen heftiger en ik wilde nu gewoon heel graag finishen. Wat was ik blij toen het Grand Park in zicht kwam. De hele route van de marathon was vlak, maar net op het einde voor de finish kwam nog een venijnig heuveltje, maar toen.. was het nog maar 200 meter tot de finish. Daar stond Vincent mij op te wachten. Hoera, het was gelukt! Mijn eindtijd? Dat was 3 uur en 42 minuten. En dat bleek gewoon een PR te zijn! Een leuke bijkomstigheid, maar zeker niet het belangrijkst. Want ik kwam hier immers om te genieten en ja, dat doel was ruim behaald.

Start the day with a smile & finish it with Champagne

Die pijn in mijn benen na de finish en het gevoel van compleet uitgeput en even niet helemaal lekker zijn, herkende ik van de vorige marathons. Maar dat ben ik nu alweer vergeten ;-). ’s Avonds proostten we met champagne en aten we sushi om deze geweldige race te vieren! Cheers Chicago! It was a pleasure to meet you.

Foto’s door @BTTM Top Photos