De mooiste marathon ter wereld: raceverslag Jungfrau marathon

De ‘mooiste marathon ter wereld’, volgens de organisatie. De ‘zwaarste marathon ter wereld’, volgens sommigen. In ieder geval één van de bekendste bergmarathons ter wereld: de Jungfrau marathon in Zwitserland. Jaren geleden las ik er een artikel over in de Runnersworld. Het leek mij gekkenwerk, zo’n hardloopwedstrijd door de bergen. Een ver-van-mijn-bed-show. Niet wetende dat ik in 2016 aan de start zou staan van een andere bekende bergmarathon: De Marathon du Mont Blanc met 2800 hoogtemeters. Blijkbaar was ik zelf ook zo’n gek geworden. Hoe dan ook. De Marathon du Mont Blanc was een fantastische ervaring en smaakte naar meer.

Uitdaging in 2017?

In 2017 wilde ik graag iets soortgelijks doen. Maar wat kon tippen aan de bijzondere ervaring van de Marathon du Mont Blanc? Er kwamen allerlei berg- en sky en ultraraces in mij op. Ook de populaire Jungfrau marathon die ieder jaar in september plaatsvindt.

Uitverkocht

In februari was de inschrijving van de Jungfrau marathon. Ik twijfelde toen nog om mee te doen aan de halve marathon des Sables, die ook in september van dit jaar zou worden gehouden. Ik schreef me daarom niet gelijk in en daarmee maakte ik de keuze om niet mee te doen met de Jungfrau, want die was binnen no-time uitverkocht. Helaas.

Herkansing

Toch kreeg ik een tweede kans om dit jaar alsnog mee te doen aan de Jungfrau marathon. Niet aan de volledige marathon van 42 km, maar aan een estafette. Speciaal voor de 25e verjaardag van de Jungfrau Marathon was een estafette in het leven geroepen. Daar deden een flink aantal beroemde eregasten aan mee. Skiër en drievoudig Olympische kampioen Dario Cologna bijvoorbeeld.

ASICS Frontrunner NL team

Dankzij het Zwitserse ASICS Frontrunner team konden wij, het wereldberoemde 😉 Nederlandse Frontrunner team, ook meedoen aan deze bijzonder estafette. Hoe geweldig! Samen met Celeste, Richard en Debbie vormde ik het vierkoppige ASICS Frontrunner NL Jungfrau estafette team. In plaats van een hele marathon moesten we allemaal ongeveer 1/4 deel lopen. De eerste drie lopers: 10 km. De laatste loper: 12 km.

Korte afstand

Hoewel ik in eerste instantie liever de hele marathon had willen doen, kwam deze afstand mij nu veel beter uit. Na de Rotterdam Marathon en mijn blessureleed heb ik eigenlijk alleen maar korte afstanden gelopen. En totaal niet getraind voor een marathon. De estafette was dus een perfecte manier om toch in de Zwitserse bergen te lopen en de Jungfrau marathon te ervaren.

Wie loopt wat?

Bij de verdeling van de etappes onder het ASICS Frontrunner NL team, hadden we een ‘probleem’. We wilden allemaal het laatste stuk van 12 km doen. Niet alleen het zwaarste, maar ook het mooiste deel van de race. Het hele stuk is bergop, maar als beloning krijg je een fantastisch uitzicht op 2205 meter hoogte. Met als bijkomend voordeel dat je als laatste loper mag finishen op de ‘Kleine Scheidegg’ berg.

Loting

We kwamen er niet uit en besloten om te loten. Het lot was mij gunstig gezind, want ik was de gelukkige die deel vier mocht doen. HOERA! Het vierde deel is een ‘trail’ route. In tegenstelling tot de eerste 25 km van het parcours. Die zijn geasfalteerd en relatief vlak.

Roadtrip naar Zwitserland

Na een lange roadtrip van bijna 10 uur, kwam ik op donderdagavond aan op de plaats van bestemming. Op zaterdag startte de wedstrijd om 8:30, dus had ik vrijdag om te genieten van de Zwitserse bergen en vooral het mooie weer. Op ‘raceday’ was er regen voorspeld. Dat zou misschien betekenen dat er op mijn gedeelte van het parcours (natte) sneeuw zou vallen. Ai! Dat beloofde niet veel goeds voor het uitzicht.

Briefing

Op vrijdagavond tijdens de pizza (die kon ik niet weerstaan in het restaurant) kregen we een korte ‘briefing’ over de estafette. Ik moest met 2 verschillende treinen de berg op naar mijn startpunt in Wengen. Daar kon ik mijn tas afgegeven en wachten op Debbie, die deel 3 voor haar rekening nam. Ik moest om 10:00 uur in Wengen zijn en uiterlijk om 10:45 uur mijn tas afgegeven. Die zou dan naar boven (de finish) worden gebracht, zodat ik na de race droge kleren aan kon trekken.

RACEDAY

Zaterdagochtend begon nog droog toen onze eerste estafette loper Celeste van start ging in het centrum van Interlaken. Zij liep 10 km naar het plaatsje ‘Wilderswil’. Hoewel Celeste niet te hard mocht lopen i.v.m. een ‘lopersknie’ (blessure), liep ze stiekem toch een snelle tijd en droeg ze het stokje over aan de nummer twee: Richard. Richard liep via Zweilütschinen (op 15 km) naar Lauterbrunnen, het 20 km punt. Tijd voor de wissel naar nummer 3: Debbie. Zij liep eerst een vlak stuk van 5 km en daarna kwam het steilste stuk van de race: 450 hoogtemeters in 5 km naar Wengen.

Etappe 4 Wengen- Kleine Scheidegg

Ik was heel blij om Debbie te zien, want inmiddels was ik al uren in Wengen. Het was gaaf om in Wengen de eerste super snelle lopers voorbij te zien komen en om met de andere estafette deelnemers te kletsen. Omdat het regende was het buiten koud en nat. Gelukkig kon ik wel in een restaurantje koffie drinken, maar daar was ik na een paar (peperdure) bakkies ook wel klaar mee. Tijd om de berg op te rennen.

Start op 30 km

Het voelde heel vreemd om op het 30 kilometer marathon punt fris in te stappen en heel veel marathonlopers in te halen. De route ging vanaf een kilometer 31 naar boven over de Wengernalp. In eerste instantie kon ik daar nog rennen, maar zelfs met mijn frisse benen waren er stukken die ik moest wandelen. Het was gewoonweg te steil. Voor een snelle tijd hoefde ik niet te gaan en ik besloot vooral om lol te hebben en zo nu en dan foto’s en instagram stories met mijn telefoon te maken.

Helden

Omdat het regende leek deze tocht omhoog nog heftiger. Ik kreeg er een heroïsch gevoel bij. Al voelde ik me zelf geen held, eerder een soort ‘valsspeler’ omdat ik maar 12 km liep. De deelnemers zouden het aan mijn dubbele startnummer kunnen zien, dat ik een estafette loper was, maar niemand had daar ook voor. Iedereen was bezig met zijn eigen strijd die berg op.

Pinpas verloren

Ik had mijn speciale ‘berg regenjasje’ van Häglofs (onderdeel van ASICS) aangetrokken en daar was ik nu heel blij mee. Het enige nadeel van het jasje is, dat het maar 1 zak heeft. Daar zat de sleutel van het appartement, mijn pinpas en mijn telefoon in. Kennelijk is er tijdens het uitpakken van mijn telefoon iets mis gegaan, want op een bepaald moment merkte ik dat ik mijn pinpas niet meer had. Hoe dom! Die pas was uit mijn zak gevallen.

Teruglopen tegen de stroom in en die pas gaan zoeken leek me geen optie. Ik ging voor optie 2: zo snel mogelijk naar de finish en daarna maar de pas blokkeren.

Ik voelde me even heel miserabel op de berg in de regen zonder pinpas. Niet dat ik die pas NU nodig had, maar fijn voelde het niet. Ik was boos op mezelf, al had dat ook geen enkele zin. Doorlopen dan maar, gassen die berg op. Dat idee bleek helaas onmogelijk door de single tracks. Er waren grote delen van het parcours waarbij je andere lopers echt niet kon inhalen omdat de ruimte te beperkt was. En tja, die andere hardlopers, die gaan toch echt niet meer zo snel met zoveel kilometers in de benen.

Daarnaast viel er niks te zien van het uitzicht. Het was grauw, grijs en nat. Het enige wat me eraan herinnerde dat ik in Zwitserland liep en niet gewoon in regenachtig Nederland, was het gevoel in mijn benen van die enorme klim.

Hoogste punt

Ik heb nog nooit zo lang over een afstand van 12 km gedaan, want na 1,5 uur was ik nog steeds niet bij de finish. Van kilometer 39 tot 40 duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar uiteindelijk zag ik de doedelzakspeler die traditiegetrouw op het hoogste punt van 2205 m staat. Daarna was het dalen tot 2061 m naar de finish op de ‘Kleine Scheidegg’.

Finish

Na de finish had ik het ijskoud en had ik medelijden met de marathonlopers, die moesten het al helemaal koud hebben. Al zag ik ook heel veel blije gezichten om me heen. Wat een helden! Ik kon niemand van mijn team of andere bekende vinden, ik had geen idee waar mijn tas met droge kleren moest ophalen en de batterij van mijn telefoon was leeg. Het romantische beeld van met z’n vieren over de finish gaan of opgewacht worden door het voltallige estafette team. werd in deze kou en regen geen realiteit. Maar ik was allang blij toen ik eindelijk mijn tas met spullen had gevonden.

Daar kon ik mijn telefoon ook opladen, mijn pas blokkeren en droge kleren aantrekken. Nu ik weer bereikbaar was, kon ik appen met Celeste, Debbie en Richard en we besloten om zo snel mogelijk met de trein naar ons appartement in Interlaken te gaan. Toen ik in de trein zat richting Interlaken, kreeg ik een telefoontje. Naast de Nederlandse Frontrunners, kende ik nog vier andere Nederlanders die aan de Jungfrau Marathon meededen dit jaar. Eén van hen, Ferry, had gewoon mijn bankpas gevonden!

Er deden 5000 deelnemers mee en uitgerekend Ferry had mijn bankpas gevonden. Zo bizar. Maar wat was ik blij dat hij mijn pasje had. Van alle Jungfrau marathonlopers was Ferry vandaag mijn allergrootste held.

Fun run

En wij, het ASICS Frontrunner team deden vandaag mee voor de fun. Het ging niet om de tijd en wij kwamen als aller-laatste-team de finish over. Aan de ene kant vond ik het fijn om niet te hoeven ‘presteren’. Aan de andere kant vond ik het jammer. Ik heb die prestatiedrang en hoewel ik echt niet razend snel ben, wil ik altijd het beste uit mezelf halen. Alles geven. Irritant misschien, die prestatiedrang, maar ik haal er plezier uit. Dat is wat ik leuk vind aan wedstrijden! Natuurlijk wil dat niet zeggen dat iedereen er zo over hoeft te denken.

Save the date: 8/9/2018

De datum van de 26e Jungfrau marathon van volgend jaar is inmiddels bekend. Het zou me niets verbazen als we daar dan weer met het team aan de start staan. Maar dan niet voor de estafette 😉