Health,  More Sports,  Run,  Triathlon

De glijdende schaal van blessures

Ik lig op de behandeltafel. Onder me ligt een handdoek waarvoor ik zo weer één euro in het goede-doelen-potje stop. Ik vraag mij af of de topsporters, die met regelmaat op deze bank liggen, er wél aan denken om hun eigen handdoek mee te nemen.
Mijn handen omklemmen de bank. Alhoewel ik ze zelf niet zie, ben ik er van overtuigd dat mijn knokkels wit zijn. Mijn rug is klam en ik probeer me af te laten leiden door het verhaal van Lobke, mijn chiropractor. Ze praat terwijl ze haar duimen stevig in mijn liezen drukt. ^&**^%*

Wie fit wil zijn moet pijn lijden. Wie een Ironman wil doen moet zijn visie met betrekking tot behandeling, pijnstilling en de grenzen hiervan een beetje durven te herzien.
Als je me een jaar geleden mijn eigen verhaal had verteld, had ik zeker op mijn voorhoofd getikt en gezegd dat het leidend voorwerp in dit geval toch minimaal een paar steekjes los heeft.

Ik ben altijd gek geweest op uitdagingen en heb altijd een neusje gehad voor het opzoeken van de grens. Maar ik ben ook altijd redelijk zuinig geweest op mijn lijf. En alhoewel de combinatie eerder ook wel eens schuurde, en ik met een tape-je hier of daar aan de start verscheen, kwam het nooit zo ver dat ik echt voor de keuze kwam van stoppen of doorgaan. En waarschijnlijk, als dit een keuze was geweest die promt uit de lucht was komen vallen, of ik ineens ergens geparkeerd had gestaan, was ik gestopt. Maar zo ging het niet. Het bleek een langzaam glijdende schaal waarin aspecten als onwetendheid, naïviteit, verantwoordelijkheidsgevoel naar een team, drang om te presteren, eigenwijsheid, niets willen missen, liefde voor het hardlopen, ongeduld, doorzettingsvermogen, en de grote wens om je doel te behalen, allemaal een rol hebben gespeeld.
En zo gebeurde het dat ik op het spreekuur van een wielerarts belandde, ik voor het eerst van mijn leven in een MRI scan lag, bij een Belgische orthopeed een spuit (ontstekingsremmer) in mijn lies liet zetten, en het project “pappen en nathouden tot de Ironman” geboren werd.

 

En dat is precies waar we nu zijn. Zorgvuldig zijn de mogelijkheden, onmogelijkheden en het risico dat ik neem met doortrainen met me afgewogen. Om vervolgens te besluiten het er op te wagen. Met zo min mogelijk loopkilometers probeer ik op te bouwen tot een enigszins acceptabel marathon-loopniveau. Met het idee dat ik er op het moment suprême op karakter wat extra kilometers aan vast weet te plakken.
Daarnaast lig ik wekelijks op de bank bij Chiromotion om mijn lies en lijf soepel en functionerend te houden. Na 5 augustus gaan mijn loopschoenen verplicht voor 2 maanden de kast in, maar tot die tijd wordt er in ieder geval uitmuntend voor me gezorgd. Ik kan terecht wanneer nodig en op de momenten dat de paniek toe slaat blijkt er altijd nog iets extra’s mogelijk of zijn geruststellende woorden van Lobke of Maarten voldoende.
Dat het zijn vruchten afwerpt is een feit. Mijn laatste looptrainingen gaan dan misschien niet zo hard als ik zou willen, ze zijn te doen en de fysieke reactie is te overzien. En langzaamaan begint het vertrouwen in een goede afloop te groeien.

Een bijkomend nadeel van dit voordeel is, dat zich op de dagen dat ik weinig last heb een stemmetje in mijn hoofd manifesteert. Het vraagt zich af of twee maanden looprust wel werkelijk nodig is, of dat een mooie trail op Hawaï misschien toch tot de mogelijkheden behoort.
Gelukkig is er dan Lobke. Die drukt haar duimen nog eens stevig in mijn lies en wijst me op de glijdende schaal die achter me ligt. Ik omklem de behandeltafel nog een beetje meer. Ze heeft gelijk… Want hoe goed er ook voor me gezorgd wordt. Dit lijf staat nog vele avonturen te wachten. Dus ik kan er maar beter weer een beetje zuinig op worden!

 

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

19 − 15 =