UltraTessa did it!!

De spanning stijgt naarmate de kilometers afnemen en mijn uitlaatklep om het met mezelf uit te houden wordt afgesloten. Vrijdagmiddag reis ik samen met mijn kamergenoot en mede-100km-loper naar plaats van bestemming. De supportcrew, bestaande uit mijn fantastische lieve moeder en zus (Claudia Striekwold, ze is je misschien wel bekend), zijn er al.

Om 3:45 gaat de wekker. Race Day! Het startschot is om 5:00 uur en mijn racevest ligt al klaar, dus ik hoef alleen nog maar te ontbijten, koffie te drinken en het startnummer op te halen. Helaas hoef ik niet 3x naar de wc. Shit. Nee, dat juist niet. Ik moet altijd 3x naar de wc voor een wedstrijd, maar nu is het te vroeg. Ik ben bijzonder rustig, zowaar ontspannen. Ik heb er echt zin in! Hoe ver ik ook ga komen, laat ik er maar van genieten! Het zou toch jammerlijk zijn als ik tot 80km kom en niet heb genoten. Nog een foto, een kus en een knuffel… Off we go!

De kudde valt langzaam uiteen en de eerste 15km loop ik alleen. Ik zie nog wel anderen, maar ik praat met niemand. Een oranje vlaggetje!! Daar staan mijn moeder en zus, bij de eerste verzorgingspost. Iedere 10-15 kilometer zie ik mijn trouwe supporters. Ze geven me vleugels. Net Red Bull, maar dan zonder dip. Ik zag op tegen het stuk tussen kilometer 33 en 57. Dit deel loop ik alleen en ik voel me verrassend goed. Ik geniet met volle teugen en zing hardop “when you’re alone and life is making you lonely, you can always go…. Downtown”, maar ook Marilyn Manson en The Killers komen voorbij. En Taylor Swift. Wat is dit toch enig!

Bij 57km konden we een dropbag achterlaten. Ik heb er twee beschuitbollen in zitten, wat heb ik daar zin in! Ze zeggen dat je niks moet doen wat je normaal ook niet doet en dat adviseer ik iedereen. Ik eet nooit beschuitbollen voor of tijdens een wedstrijd. Nu lekker wel. Mama en zuslief staan te juichen en te klapperen. Ook zie ik mijn kamergenoot zitten. Hij is eigenlijk sneller dan ik… gaat het wel goed met hem? Hij moest even bijkomen. Ik prop twee bollen naar binnen en wil weer verder. We gaan samen. Dat vind ik leuk.

Het is inmiddels middag en erg warm geworden. Bij het passeren van de 60km behaal ik een mijlpaal. Zo ver heb ik nog nooit hardgelopen. Datzelfde geldt voor het passeren van de 10,5 uur. Zo lang heb ik nog nooit hardgelopen. Ik heb ook nog nooit zo lang zoete zooi naar binnen gewerkt en ik begin het wel een beetje beu te worden. Wat heb ik zin in tomatenpuree, zeg ik tegen mijn moeder en zus. Mijn loopmaatje (want dat is ie inmiddels) grapt dat hij verlangt naar haring met slagroom. Dat hoef je mijn moeder en zus geen twee keer te zeggen: bij de volgende verzorgingspost hebben ze daadwerkelijk tomatenpuree, haring en slagroom bij zich. Wat hou ik toch van hen!

Ik moet plassen, maar mijn bovenbenen zijn zo stijf geworden dat ik niet meer zo goed kan hurken. Dan maar staand plassen. Works for me, maar die brandnetels hadden niet gehoeven. We zien wat hertjes voorbij draven en komen bij de laatste verzorgingspost. Mijn loopmaatje heeft een paar minuutjes nodig. Ik wil graag verder, want ik voel me boven verwachting goed. Hier scheiden onze wegen. En dan, 10 kilometer voor de finish moet ik eindelijk echt naar de wc. Perfecte timing, niet! Ik zal niet al te veel details geven, maar inmiddels kan ik ook dit uitstekend staand. Noem het gêne of noem het beschaving, maar ik ben het kwijt. En dat vind ik heerlijk.

Goed, vanaf daar gaat het snel. Nog wat omhoog en nog wat omlaag. Weer zie ik een oranje vlaggetje hangen, daar staan mijn moeder en zus weer! “Tot bij de finish” roep ik en terwijl ik dat zeg realiseer ik me dat ik het gewoon ga redden. Jongens en meisjes, Tessa Striekwold gaat haar eerste 100km lopen! En ik voel me nog steeds een blij ei. Ik hoor finish-geluiden. Er komen een paar lopers tegemoet. Ze lopen warm voor de night-trail. Ik waarschuw ze: “jullie gaan niet voor mijn finish foto lopen hoor, daarvoor loop ik geen 100km!”. Ze laten me passeren en ik dank ze hartelijk.

Daar is ie: de finish! Ik lach, ik juich en … ik moet even terug, want ik ben de medaille voorbij gelopen. Dat gevoel als ik mijn moeder en zus met een spandoek zie, onbeschrijfelijk! Ik zou er zo nog 100km voor lopen (waarschijnlijk doe ik dat ook). Ik ben euforisch. We wachten op mijn loopmaatje, die gaan we ook onder luid gejuich binnenhalen. We dronken een Chouffke, aten pasta en lachten nog lang en gelukkig. Tot we naar bed gingen.

Het verbaasde me dat ik niet hoefde te huilen en ook dat ik nog zo stevig op mijn benen stond. Het voelt bizar om te zeggen, maar het ging verbazingwekkend makkelijk. Ik had verwacht dat ik mezelf tegen zou komen, zowel fysiek als mentaal. Ik had me voorbereid op huilbuien, hallucinaties en heel veel pijn. Niets daarvan. Ik had me na afloop voorbereid op een slapeloze nacht, kramp en hoofdpijn. Niets daarvan. Oke, traplopen was de volgende dag een behoorlijke onderneming, evenals gaan zitten en opstaan.. maar daar bleef het bij.

Nadat we mijn zus hadden uitgezwaaid voor de 28 kilometer trail (ze werd 2e) gingen we huiswaarts. Nog even met de beentjes in de rivier, een drankje op een terras en een dutje bij een tankstation en het was voorbij. Wat heb ik genoten. Iedere stap tijdens en in voorbereiding op deze 100 kilometer. Ik ben zielsgelukkig, dankbaar voor alle steun (ook op afstand) en trots op mezelf.

De “moraal van dit verhaal”, en laat ik nu voor het gemak toch maar generaliseren, luidt: Je bent veel sterker dan je denkt, maar doe je best en zorg voor een positieve mindset. Ga spelen.”.