Ironman preps

Het is al weer even geleden dat ik mijn inschrijving voor de Ironman opbiechtte. Sindsdien, of eigenlijk al ruim daarvoor, bestaat mijn leven grotendeels uit zwemmen, fietsen, lopen en andere aan triatlon gerelateerde activiteiten. Mijn vakanties bestaan uit trainingsweken abroad waarbij de bestemming zorgvuldig gekozen wordt aan de hand van mooi weer, aanwezigheid van een zwembad en chique fietsroutes. Ik heb mijn weekeinden studeren verruild voor duurritten, open water zwemfeestjes, nog meer duurritten, looptrainingen, de teamcompetitie en, wees gerust, af en toe een feestje om te vieren dat ik nog leef 😉

Mijn agenda wordt overruled door Trainingpeaks en regelmatig gaat mijn wekker op dwaze tijden. Tegen de tijd dat Maastricht ontwaakt heb ik er al een zwemtraining op zitten. De afdruk van mijn zwembril voor lief nemend.

Ik heb een ‘abonnement’ bij de Chiromtion om de machine een beetje soepel te laten draaien en eet voor een weeshuis om te voorkomen dat er niets meer van me overblijft. Helaas blijkt een slinkende cupmaat en een schouderpartij waar de gemiddelde bouwvakker jaloers op is, een niet te voorkomen bijvangst van dit avontuur.

Mijn sociale leven speelt zich grotendeels af op de fiets en onze huizenjacht geeft Funda-runs op Strava. Het is tenslotte wel handig om die 17 uur trainen een beetje efficiënt in te delen. Thank ** dat er meer gekken zijn zoals ik. Dat zorgt in ieder geval voor goed gezelschap onderweg.

Heerlijk is het (voor een tijdje). Ik hou van sporten en eigenlijk is mijn leven zelden zo overzichtelijk geweest. Er is geen dag meer dat ik me ’s ochtends afvraag wat ik vandaag toch eens zal doen en om gespreksstof zit je nooit verlegen. Anderzijds ben ik blij wanneer het NIET over triatlon gaat. Al is het maar omdat ik dan even geen sportkleding aan heb en me met een klein make-upje in jurkje weer een beetje het dametje voel. Niet te gek natuurlijk. Mijn high heels krijgen tot 5 augustus het daglicht niet te zien. Want als er iets meer blessuregevoelig is dan een Ironman, dan zijn het wel 10 cm hoge pumps 😉

En alhoewel er best een paar kleine momentjes zijn geweest waarin ik mijzelf en al mijn ambitieuze plannen heb vervloekt, beleef ik vooral enorm veel plezier aan ‘the road to…’ Heerlijke ritten, mooie bestemmingen, de strijd met jezelf, teamspirit en grenzen verleggen. Ik voel me met regelmaat een echte geluksvogel.

En toch… Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. In tegendeel zelfs, want een fixe loopblessure heeft zich de afgelopen weken als een donkere wolk boven mijn triatlonavontuur samengepakt. En daar waar ‘goed zorgen voor je lijf’ altijd mijn lijfspreuk is geweest ervaar ik ook hier een hellend vlak. Want wie trekt er nu 5 weken voor z’n Ironman de stekker er nog uit? Precies! Pappen en nathouden dus, en hopen dat mijn lijf me niet voortijdig in de steek laat. Tijd om te rusten is er daarna wel weer.

Ontzag voor de afstand is er nog steeds maar nadat bleek dat ik na 140 kilometer niet een week op apengapen lig en zelfs nog een soepele 10 kilometer ren, ontstaat er ook meer en meer vertrouwen.

Angst is er vooral voor zaken die ik niet in de hand heb. Lekke banden, valpartijen, en vooral het weer. Want alhoewel het verwennerij is al die trainingen af te mogen werken bij zon en 25 graden+, denk ik aan opwarmend maaswater, het risico op een non-wetsuit-swim of een wedstrijddag met een marathon bij 30 graden. Ik raak al oververhit bij de gedachte.

Anderzijds is het gemakkelijke daaraan: Je doet er niets aan en uiteindelijk zal ik moeten dealen met wat er op mijn pad komt. Dus in het kader van ‘wen-er-maar-aan’ heb ik de afgelopen weken mijn looptrainingen gewoon afgewerkt in de zinderende zomerhitte en fietste ik mijn intervallen in weer en (tegen)wind. En zo train ik niet alleen mijn lijf, maar zeker ook mijn hoofd.

Het aftellen is begonnen, de laatste voorbereidingen worden getroffen, een laatste blok (mentale) training staat voor de deur. Bring it on!!!

Het zwarte gat dat me straks te wachten staat… Dat is een zorg voor later…