Turn on/off your racemodus

Pang! Na het startschot duiken we dieper de Enci groeve in. Super gaaf om hier te lopen. De ochtendzon kleurt de ruige stenen en op een lang lint glijden we over de paden. Ik loop op een fantastische plek die normaal gesproken niet toegankelijk is voor publiek, maar eigenlijk ben ik er maar weinig mee bezig. Ik ben bezig met een poging om hard te lopen. Een poging ja… En na ongeveer 500 meter, of nou ja, eigenlijk al voor de start wist ik dat dat niet ging lukken vandaag.  Nog vol goede moed heb ik tegen Eline gezegd wel aan te haken bij de, voor haar, easy duurloop vandaag. Wanneer mijn horloge het signaal van de eerste kilometer aangeeft laat ik haar gaan. Deze easy duurloop houd ik nog geen 5 kilometer vol.

Wie niet traint wordt niet beter, en wie niet loopt komt niet meer vooruit (of zoiets). Vandaag betaal ik de prijs voor de nieuwe prioritering in mijn leven. Begrijp me niet verkeerd, mijn looptempo was nooit echt om over naar huis te schrijven, maar met wat serieuzer trainen liep ik afgelopen jaren harder dan ooit, liep ik nog wel eens voorin het veld, en won ik per ongeluk nog wel eens een wedstrijdje. Niet super bijzonder, maar wel tof, en vandaag word ik me er bewust van dat het mijn manier van lopen veranderd heeft. Van het bos naar de weg, van lange duur naar kort en harder. En het lopen, rondkijken, afzien en genieten heeft plaatsgemaakt voor racen, afzien en genieten op een andere manier. En vandaag.. Vandaag loop ik in racemodus zonder dat ik heb getankt de afgelopen maanden, en het voelt alsof ik zonder benzine langs de snelweg sta.

Ik ploeter naar boven de steengroeve uit en realiseer me dat we meteen door mogen verder omhoog. De haarspeldbochten richting St. Pieter. Zigzaggend klimmen we het bos door. Niet wandelen is mijn mantra. Aan alle kanten wordt ik gepasseerd maar ik ga NIET wandelen. Voet voor voet stiefel ik naar boven. Mijn benen branden en ik voel dat ik al in het rood loop. Ter geruststelling maak ik mezelf wijs dat ik verderop vast wel wat ruimte krijg om te herstellen. Bovenaan de klim vlakt het inderdaad wat af maar herstel is er niet bij. Er wordt stevig doorgelopen en ik wil me uiteraard niet laten kennen dus ik loop er stevig achteraan, met het stoom al uit mijn oren.

Ik zie af, mopper, vloek en kijk continue op mijn horloge om te zien of het tempo echt zo belabberd is als het voelt. Ik poog aan te klampen bij de dames die me voorbij lopen, om ze vervolgens te laten gaan. De kilometers die volgen voer ik een stevige discussie met mezelf tot ik er bijna een beetje verdrietig van wordt. Wanneer we door een prachtige groene kloof lopen en ik het tempo even los laat (omdat het echt niet anders meer gaat) valt het kwartje. Ik ben zo hard bezig om ‘hard’ te lopen dat ik nauwelijks iets mee krijg van de omgeving om me heen. De man voor me die zich al meermaals verwonderd heeft over de prachtige natuur heeft het beter bekeken. Hij zit in mijn vroegere modus en vermaakt zich kostelijk.
Na nog enige interne discussie weet ik een iets andere draai te vinden. Ik volg mijn nieuwe loopmaatje op de hielen en besluit om hem niet meer voorbij te gaan. We kletsen wat onderweg en verwonderen ons gezamenlijk over de veelzijdigheid van de route. Ik hou me rustig en laat mijn lijf een beetje bijkomen van de inspanningen van het afgelopen uur. Een wijs besluit want het venijn van de route zit hem duidelijk in de staart. Op handen en voeten klauteren we naar boven. Dit is trailen, zoals ik er van hou!! Ik kom op plekken waar ik nooit eerder ben geweest en het is er fantastisch. Het is die ‘sadisten’ van Bearsports toch mooi weer gelukt om 640M+ in een kleine 18 kilometer te proppen.

De laatste twee kilometer vliegen we naar beneden. Nog even ga ik hard. Hard op weg naar de finish, met taart en bier op het terras. Beneden staan ze al lang op me te wachten, na hun easy duurloop ?. Granny is binnen jongens… En damn wat heeft ze ouderwets genoten!!!