Raceverslag: Berg en Dal Ultra loop

Soms zit het mee, soms zit het tegen en soms.. soms heb je gewoon een geweldige dag. Zoals afgelopen zaterdag. Toen ging ik van start aan mijn derde marathon van 2016: De Berg en Dal Ultra loop. Ik zou 42,2 km gaan lopen, maar het werden uiteindelijk 50 (ja vijftig!) kilometers. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. En Holy Moly, wat voelde ik me fantastisch na de finish. Maar hoe ging de weg ernaar toe?

Doel

Als je de blog een beetje volgt, dan weet je waarschijnlijk dat ik na de Mont Blanc Marathon het ambitieuze doel heb gesteld om een ultrarun van 80 km te doen. Hoe, wat en wanneer was niet duidelijk. Sterker nog, ik twijfelde de afgelopen tijd enorm aan dat doel. Wat 80 kilometer ren je niet zomaar, daar moet je wel écht voor trainen.

Top atleet?

En nou vind ik trainen niet erg, maar de combi: leven als een ’top-atleet’, mijn werk, dit blog, sociaal leven, enz. enz. wat ik de afgelopen probeerde, mislukte jammerlijk. Ik werd er gefrustreerd van en besloot mijn strakke hardloopschema en mijn doel wat relaxter te benaderen. Niet alles van mezelf te ‘moeten’, maar lopen omdat ik er blij van word. Die 80 kilometer. Die komt er wel. In 2017? Waarschijnlijk. Ooit? Dat zeker. Ik zie wel even. Dat wil niet zeggen dat ik niet door train, dat wil alleen zeggen dat ik in mijn hoofd wat meer rust heb. Iets minder druk op de ketel.

Berg en Dal Ultra marathon

Dus dat. Nu terug naar zaterdag: de Berg en Dal Ultra loop. Het is een kleinschalig evenement, dicht bij huis, met een 60 kilometer trailrun. Maar sinds dit jaar was er ook de mogelijkheid om mee te doen met een marathon afstand. Ik had besloten om de marathon afstand te gaan doen, oftewel 42,2 kilometer. Wat minder ver dan 60 kilometer, maar toch. Een freakin’ marathon!

Oppas

Grappig genoeg zei Barbara Kerkhof (die o.a. het boek hardlopen voor vrouwen schreef), nog geen 2 weken geleden tegen me, dat ze zin had om een echt lange afstand te lopen. Waarop ik antwoordde dat ze dan wel mee kon doen aan de marathon in Berg en Dal. Haar reactie: “als ik een oppas kan regelen, dan ga ik mee”! Ik vond het zo mooi, dat ze met niet voor gek verklaarde, maar gewoon zonder morren, mee wilde doen met een marathon.

Start

Gelukkig had Barbara een oppas gevonden en konden we allebei om 9:00 uur van start gaan in Berg en Dal. Het doel was om niet te hard van start te gaan, en sowieso niet te hard te gaan lopen. Vandaag ging het écht niet om de winst (er was ook geen prijsuitreiking), maar om het ‘genieten’. Na een instructie van de organisatie gingen we van start. Onze route was gelijk al iets anders dan de 60 km. We maakten een lusje en kwamen toen weer langs de start.

Pijltjes en lintjes

Helaas raakte we daar de draad al kwijt qua route, maar dat zou deze dag nog wel vaker gebeuren. De route stond op zich goed aangegeven met zwarte pijlen en blauwe lintjes, maar soms was het ons  volstrekt onduidelijk waar we naar toe moesten. We hadden allebei geen mogelijkheid om de route in ons horloge te zetten, dat zou nu echt handig zijn geweest. We waren dus volledig afhankelijk van de pijltjes en lintjes. (Beetje jammer van de sabotage op sommige punten, zie onderstaande foto ;-))

Berg en Dal

De eerste kilometers waren gelijk al prachtig, met best forse klimmetjes. Want ja, deze trail speelde zich wel af in BERG en Dal. Daarna verlieten Nederland en liepen een stukje door Duitsland. De eerste verzorgingspost sloegen we over, we hadden nog niks nodig. We hadden zelf water en voeding mee in de rugzakken.

Vrouwendingen

Het was zo gezellig om met Barbara samen te lopen. We praatten over van alles en nog wat. Ook over typische vrouwendingen zoals: hardlopen/hormonen/menstruatie/blablabla. Daar hoef ik bij mijn mannelijke loopmaatjes echt niet mee aan te komen. Althans, dat probeer ik niet eens. Want vrouwen steken nou eenmaal iets anders in elkaar. En laat Barbara daar nou nèt haar boek Hardlopen voor vrouwen over hebben geschreven.

Koek en zopie

Al kletsend tikten we flink wat kilometers weg. Bij de tweede drankpost hoorde we dat we 1e en 2e dame waren van de marathon. Al ging het vandaag HE-LE-MAAAAAL- niet om de tijd, we waren allebei wel zo streberig om vooral toch deze kop positie te willen houden. De verzorging onderweg was geweldig geregeld. Water, limonade, warme thee. Wafels, gesmeerde boterhammen, koekjes en zo kan ik nog even doorgaan. Bij de derde drankpost kregen we zelfs de vraag of we een gebakken ei wilde?

Blij ei

Tijdens de Mont Blanc Marthon droomde ik onderweg over een gebakken ei, en hier werd het me gewoon aangeboden. Dat ei, dat wilde ik wel. Vers uit de pan, zo op mijn bordje. Een EI?!! Tijdens een trailrun. De hele weg lang was ik lyrisch over dat ei en de verzorging onderweg. Toen Kees (mijn trainer die de 60 km deed) ons daarna inhaalde, kon ik het ook niet laten om over dat ei te beginnen. Hij vroeg alleen maar of het de eerste keer was dat ik zoiets at tijdens de marathon?

Having a good time

O ja. De basisregel: probeer nooit iets nieuws tijdens een marathon! Vergeten… Maar ja. Dit is dan ook geen echte marathon. Dit is een trailrun. Dit gaat niet om je pushen totdat je zwart ziet voor je ogen. Dit gaat om genieten van de omgeving, lol hebben met de andere trailrunners en de vrijwilligers, af en toe vloeken omdat je verkeerd loopt of omdat de klimmetjes toch wel erg venijnig zijn, je verwonderen over de schoonheid van Nederlandse natuur, voor je kijken en wel moeten leven in het nu omdat je anders genadeloos op je bek gaat.

Finish

Daarmee heb ik de trailrun eigenlijk wel samengevat. Ik kreeg geen dip bij 36 kilometer. Bij 40 kilometer ging het ook nog prima. Bij 42 kilometer stonden Ron, Anne-Hester en Devin gewapend met de camera (#filmpje: dscn5393). En toen was het nog maar een klein stukje naar de finish. Barbara liep de allerlaatste kilometers niet meer mee, omdat ze last had van haar knie. Nadat ik mij bij de organisatie ‘binnen had gemeld’ moest ik van mezelf nog iets doen.

En verder naar 50 K

Ik had nu ongeveer 43 kilometer en nog een beetje op mijn horloge. Ik voelde me goed. Zo goed dat ik onderweg al had besloten dat ik door zou lopen tot de 50 kilometer. Waarom? Omdat ik inmiddels wel weet dat ik een marathon kan lopen. Maar een 50 kilometer heb ik nog nooit gedaan. En nu ik er toch was, kon ik net zo goed een stukje doorlopen. Eens kijken hoe het zou gaan. Ik cirkelde een beetje rond de finish en na een tijdje verscheen eindelijk 50 kilometer op mijn horloge. Zonder al teveel pijn en moeite. Mijn allereerste ultra. Wat voelde dit geweldig. Ik was hyper en ik die Runnershigh zou de hele middag en avond nog voortduren. Wat een geweldige dag!

En nu?

Die 80 kilometer? Die lijkt zo een beetje dichterbij. Niet omdat het perse moet, maar omdat het een mogelijkheid is. Mensen zijn gemaakt om te rennen. Daar ben ik nu nog meer van overtuigd. Born to run! Ook dit soort afstanden. In de oertijd deden we niet anders. Maar het allerbelangrijkste: ik word er gelukkig van!

An ULTRA Big Thank You…. voor de organisatie, Barbara, alle loopmaatjes van RI en de supporters onderweg!