Richtingsgevoel

Door Emma

Een wat mistige, maar droge herfstochtend. Perfect weer om hard te lopen en dat doe ik dan ook. Ik besluit me braaf te houden aan de training op het hardloopschema van de Groep Piet. Voor de goede orde: dit heeft niets te maken met de Pietendiscussie, maar alles met de hardloopclub waar ik lid van ben en waar ik training krijg van Piet. Elke maand mailt hij een schema, zodat je weet wat je te wachten staat als je naar de trainingsavonden komt en houvast hebt voor de keren dat je zonder begeleiding gaat lopen.

Nu de winter nadert is het schema (nog) pittiger. Daar zit een filosofie achter, alleen weet ik zo gauw niet meer welke. Maar goed, ik dwaal af. Wat overigens niet erg is, want in zekere zin is dat de kern van dit blog.

Zes keer vijf minuten versnellen met steeds vijf minuten pauze. Met tien minuten inlopen erbij betekent dat minimaal vijfenzestig minuten lopen. Of beter: minimaal zeventig, aangezien het natuurlijk not done is om direct na de laatste versnelling te stoppen. Ik kies voor mijn ‘Doorwerthse rondje’. Het bos in richting de Rijn, onderlangs via Heveadorp naar Doorwerth en dan terug.

Met waarschijnlijk een lus rondom Hotel de Bilderberg, want de recht toe recht aan variant is te kort als ik ècht alle versnellingen ga doen. En ik moet all the way gaan van mezelf, omdat ik vanavond luxe uit eten ga  (jaja, een vroeg verjaardagsdineetje bij een driesterrenrestaurant, je mag twee keer raden welk, want meer zijn er niet in Nederland). Elke voor verbrande calorie is meegenomen.

Deze route kan ik zo ongeveer dromen. Ik loop al meer dan tien jaar hard en inmiddels heeft mijn brein een mapje ‘routes en rondjes van 1 tot 10 kilometer’ aangemaakt. Voor langere duurlopen kan ik deze desgewenst combineren. Nu ik het zo opschrijf lijkt het of ik een heel gestructureerd, planmatig wezen ben. Dat is over het algemeen niet zo. Het is een vorm van ‘coping behavior’. Ik heb namelijk totaal geen richtingsgevoel. Zomaar een paar paden volgen om een uurtje later moe maar voldaan weer te zijn waar je wezen wilt: het is mij niet gegeven.

En toch kan ik het af en toe niet laten. Zoals vandaag. Ik zie een pad dat ik niet ken en denk: doe es gek zo vlak voor je 51ste.  Het is een fietspad. Een strook asfalt die door het bos slingert. Al snel heb ik geen idee meer waar ik ben. Ik moet denken aan een training van lang geleden. Toen ik het begrip training vooral associeerde met flipovers, tips en tops, feedback en wat kom je halen en brengen toestanden. En liters koffie, kleffe snacks en inzakken na een copieuze lunch.

Deze training begon met het motto: ‘ga je mee verdwalen, ik weet de weg.’ . Maar ik loop hier moederziel alleen te verdwalen. Straks springt er nog een Trumpiaanse pussygrabber uit de bosjes. Ha, daar loopt een weg. Komt me dit bekend voor. Jazeker, hier verliet ik een kwartier geleden het in mijn hoofd gebaande pad. Niets aan de hand dus, gewoon een ommetje. Een mooi extra lusje om toe te voegen aan mijn route-arsenaal.

Ik heb weliswaar geen enkel richtingsgevoel, maar wel een goed geheugen. Heel handig, dan vergeet ik tenminste niet dat ik verdwaald ben.

Deze blog verscheen ook op de website van Emma.