Het geheim van de Kenianen

Wat is het geheim van de Kenianen? Hoe komt het dat de mannen en vrouwen uit Kenia zo ontzettend goed kunnen hardlopen? Die vraag is al vaker gesteld (en beantwoord). Maar nu ik hier zelf in Iten ben en de Keniaanse atleten met eigen ogen zie trainen, ben ik ook benieuwd naar het geheim van hun succes.

Op het HATC van Lornah leerde ik Toby Tanser en Andrew Arnold kennen. Toby Tanser schreef o.a. het boek: More Fire: How to run the Kenyan Way. Een absolute aanrader om veel meer te weten te komen van de Keniaanse manier van leven en trainen.

Andrew Arnold verblijft momenteel 6 maanden in Iten. In opdracht van National Geografic onderzoekt hij de de manier van trainen van Keniaanse (top)atleten. Op zijn website houdt hij o.a. een blog bij en post hij video’s.

Dat de Kenianen een perfecte lichaamsbouw hebben hebben voor (lange) duurlopen verklaart een deel van het succes, maar niet alles. Maar wat is het dan wel? De Keniaanse voeding? Ook dit is een belangrijk onderdeel, maar niet allesbepalend.

Maar wat dan wel? In ieder geval staat vast dat er geen shortcut is voor succes. Om de beste te worden moet er keihard getraind worden. Dat wil zeggen: ongelooflijke hoeveelheden kilometers (denk aan 200 per week) afleggen en 2 keer per dag hardlopen. Voor Kenianen is rennen geen hobby of leuk tijdverdrijf. Het is de hoop op een carrière en een weg naar een beter bestaan.

Wat mij betreft is ‘het geheim’ van de Kenianen hun positiviteit. Ze geloven in hun aanpak en het is voor iedereen mogelijk om wereld kampioen worden. Tot een paar jaar geleden was – wereldrecordhouder op de marathon- Dennis Kimetto ook maar een onbekende. En kijk waar hij nu is. En.. Loop je kreupel of mis je een been? No worries, you still gonna make it to the Olympics!

Tijdens het hardlopen in Iten word ik vaak aangemoedigd door De locals. Toen ik tijdens mijn eerste lange duurloop van 20 K in Iten moeizaam een berg op rende, zei een passerende Keniaan dat het er goed uitzag. En hoewel het er waarschijnlijk helemaal niet zo best uitzag, deden zijn positieve woorden mij goed. Ik geloofde hem. Op de baan bij Lornah en bij de beroemde “Dirt Track” gebeurde ongeveer hetzelfde.

Toen ik hier kwam geneerde ik me bijna door tussen allemaal topatleten te gaan rennen. Maar inmiddels is dat helemaal over. Ik geniet zo enorm van het lopen hier en lijk het positieve gevoel van de Kenianen te hebben overgenomen. Want als ik zelf al niet geloof in mezelf, wie doet het dan? De Kenianen 😉