Raceverslag: Halve Marathon Renswoude

Door Emma

Dichtbij de Bible Belt wonen heeft zo zijn voordelen. Want daar organiseren ze loopjes op zaterdag, mijn vaste weekend hardloopdag. Zo vond op zaterdag 5 november, de Halve Marathon van Renswoude plaats. Samen met running mate Diederik, waarmee ik de zaterdagloopjes in de omgeving afstruin, liep ik daar de helft van de halve, want die stond ook op het programma. Oftewel de kwart marathon, 10,5 kilometer dus.

De Hokhorst

Rond kwart over een arriveerden we bij ‘De Hokhorst’, voor deze gelegenheid de place to be. Ruim op tijd om ook nog even in te kunnen lopen, dachten we, want de start van de 10,5 was om twee uur. Helaas kwam er een klein kinkje in de kabel in de vorm van een groot tekort aan veiligheidsspelden. We speurden alle tafels af, maar vonden slechts één – verbogen – speldje. In afwachting van nieuwe aanvoer (ze waren onderweg, aldus de organisatie) ging ik vast op zoek naar een toilet. Tot mijn grote blijdschap vond ik helemaal achterin de zaal een lege kleedkamer met een brandschone wc. Wat een verademing na de lange rijen in het bomvolle Beursgebouw in Eindhoven.

Duct tape

Maar ja, ik was natuurlijk niet naar Renswoude afgereisd voor een toiletinspectie. En de veiligheidsspeldjes waren nog steeds niet gearriveerd. Als alternatief kregen we duct tape. Ik maakte mijn startnummer daarmee vast aan mijn loopshirt, maar zodra ik het aantrok liet het los. Pas toen de deelnemers aan de vijf kilometer binnenkwamen, was de oplossing in zicht. Zij leverden hun speldjes in en wij konden eindelijk gaan inlopen. Welgeteld vijf minuten.

De eerste km’s

We hadden afgesproken dit keer écht rustig van start te gaan en dan de laatste drie kilometer te versnellen. En inderdaad liepen we de eerste kilometers volgens plan. Eenmaal buiten Renswoude bleek het parcours niet autovrij te zijn, dat vond ik wel een domper. Ook de fietser die stug doorfietste, zodat ik snel de berm in moest springen, droeg niet bij aan mijn loopvreugde. Hetgeen zich uitte in het aanroepen van de zoon van… doe ik eigenlijk zelden, meestal is het een Engelse krachtterm. Excuses bij deze.

Running mate

Maar de grootste domper was ikzelf. Na een kilometer of vier kreeg ik last van de grote, zure granny smith appel die ik tijdens de speldjesjacht had genuttigd. En alhoewel het tempo eigenlijk best meeviel, moest ik afhaken en zag mijn running mate langzaam uit mijn gezichtsveld verdwijnen.

Zure appel

Ik viel niet compleet stil, maar echt lekker ging het niet. Het werd een kwestie van door de zure appel heen bijten. Qua tempo leek het meer een trainingsloopje dan een wedstrijd. Toen ik over de finish kwam, in een tijd van net boven de vijftig minuten, was ik behoorlijk beroerd en ik was even bang dat mijn complete ontbijt plus appel eruit zou komen. Tot mijn stomme verbazing bleek ik de eerste dame te zijn. De speaker riep dat ik vooral moest blijven tot de prijsuitreiking.

Virus en Victorie

Running mate Diederik, die al bijna tweeenhalve minuut binnen was, zag dat het niet helemaal goed ging en haalde wat water. Gelukkig zakte de misselijkheid vrij snel. Dat kon niet gezegd worden van de prijsuitreiking. Ruim anderhalf uur moesten we wachten tot het zover was. Maar zeker de moeite waard. Een joekel van een beker, een prachtige bos bloemen en een waardebon. En altijd leuk om op het ereschavot te staan.

Inmiddels weet ik dat het niet de appel was. Ik heb blijkbaar last van een virusje. Niet het loopvirus, meer een soort buikloopvirus. Komt goed.