Raceverslag: De Rozendaalse Veldloop

Zo vertrek je me je staart tussen de benen bij de uitreiking van de beste hardloopblog, maar zo sta op het podium als derde vrouw bij de Rozendaalse Veldloop. Het kan verkeren. Dinsdagavond was een mooie avond in het Runner’s World HQ, maar woensdagavond deed ik (Erlinde) waar het allemaal mee begonnen is: hardlopen. In dit geval tijdens een wedstrijd in Rozendaal.

Heerlijk 12 km off road knallen door het Rozendaalse veld, met klimmetjes, afdalingen, zandpaden en single tracks. Je bedoelt trailen? Nou, hoewel deze wedstrijd geen trail maar een veldloop wordt genoemd, komt het wel een beetje op hetzelfde neer.

Ik had trouwens nog nooit meegedaan aan deze wedstrijd in Rozendaal (Velp), vreemd eigenlijk, want het is zo dichtbij Arnhem. Stefanie heeft wel een keer meegedaan met de Bedriegertjesloop. Een soortgelijke wedstrijd georganiseerd door dezelfde organisatie. Bijzonder is dat de Rozendaalse Veldoop op een woensdagavond plaatsvindt. Niet in het weekend dus, zoals meestal het geval is. Je kunt je op de avond zelf inschrijven. En om 19:00 uur is de start van de 12 km. Er is ook een mogelijkheid om 5,5 km te lopen. Ik ging voor de 12 km.

Ik dacht een enorm geluk te hebben door een parkeerplaatsje langs de weg te hebben gevonden, maar er bleek gewoon een super grote parkeerplaats vlak naast de start te zijn. Daar had ik dus makkelijk mijn auto kwijt gekund en stond ik een stuk dichter bij de start. Goed.

Inschrijven dan maar. Dat ging soepel. Op het startnummer zat geen chip, want er was geen tijdregistratie. Dat wil zeggen: Alleen de eerste 10 mannen en eerste 10 vrouwen werden geklokt. Als ik een beetje normaal door zou lopen, dan moest ik toch in ieder geval bij de eerste 10 dames eindigen.

Vlak voor het startschot was er nog een praatje over iets met goed doel en een bankje. Kennelijk was ik toch wat gespannen, want wat er precies gezegd werd, ging een beetje langs me heen. Als je daar zo klaar staat voor de start, dan moet die wedstrijd ook gewoon beginnen. Toen het startschot klonk ging ik er niet als een gek vandoor, want ik was gewaarschuwd voor een pittige klim. En van de Lochemse Bergloop weet ik, dat je na een eerste klim jezelf al direct kapot kan lopen. Dat wilde ik niet. Dat gebeurde ook niet, gelukkig.

Ik ga nu even fast forward naar de Finish, want op de website van Running Improvement staat het verslag van de wedstrijd. Dus als je daar benieuwd naar bent, klik dan even hier.

Maar zo niet, dan zal ik je nu gelijk vertellen dat ik na 57:29 minuten over de finish kwam. Mijn trainingsbuddy’s stonden bij de finish te juichen, waaronder Susan. Zij liep niet mee vanavond, maar was zo lief om te komen aanmoedigen en foto’s te maken.

Ik was derde vrouw, hoera! Ik dacht dat ik nog wel even de tijd had om een vestje uit de auto te halen, maar toen ik op weg was hoorde ik dat de prijsuitreiking al begon. Snel op een drafje terug. Tussen mij en het ‘podium’ stond een heg en ik dacht dat ik daar wel even snel over heen kon klimmen. Die heg was vrij stekelig, dus vervolgens zaten mijn benen helemaal onder de grote rode krassen. Daar kwam ik pas ’s avonds laat achter, want op het moment zelf was ik nogal euforisch, zodat ik dat niet voelde.

Als nummer drie mocht ik een bon van Run2Day in ontvangst nemen. Leuke prijs! Maar die bon brandt in mijn portemonnee. Het is dat ik nog geen tijd had om naar de winkel te gaan, want anders had ik direct iets gekocht. Wat kan ik zeggen, van hardloopkleding kan je nooit genoeg hebben..

Na de prijsuitreiking ging ik dan toch mijn vestje halen en nog even na-babbelen. Toen ik Dorethea van TrailXperience zag, stond ze achter de heg (ja weer die heg). Ze zag mij niet en op het moment dat ik haar wilde aantikken, liep ze weg, zodat ik bijna in de heg viel. Lekker bezig. Uiteindelijk sprak ik haar dan toch en bood ze me een alcoholvrij biertje aan. Erdinger, mijn favoriet.

Dat was een mooie afsluiting van een mooie en gemoedelijke race. Goed georganiseerd, super gezellig en als kers op de taart, de derde plaats. Volgend jaar ben ik er weer bij.