Marathon du Mont Blanc part 1

Het zal ongeveer 3 jaar geleden zijn geweest, toen ik op Facebook iets van de Marathon du Mont Blanc voorbij zag komen. Het begon te kriebelen. Wat leek het mij geweldig aan er aan mee te doen, maar ook een ver van mijn bed show. Veel te hoog gegrepen. Dacht ik. Destijds had ik nog niet eens een marathon op de weg gelopen, laat staan dat ik mee ging doen aan een bergmarathon met gruwelijk veel hoogtemeters.

Rewind..

Maar afgelopen zondag was het dan toch zover. Ik stond aan de start van de Marathon du Mont Blanc in Chamonix. Wat me 3 jaar geleden onmogelijk leek, zou nu werkelijkheid worden. Maar eerst rewind naar vorige week donderdag 23 juni jl:

Donderdag

Mijn ASICS Beat The Sun avontuur zat er helaas op en ik was nog een extra nachtje in mijn fijne hotel in Chamonix gebleven. Mijn trainingsmaatjes van Running Improvement zouden me donderdag aan het einde van de middag ophalen. Zij kwamen met de auto vanuit Arnhem. We hadden een chalet in de buurt van Chamonix voor de komende dagen gehuurd.

Pick up

Om 16:40 uur stond ik klaar in mijn hardloopoutfit, want ik dan zou ik opgehaald worden en we zouden nog een hoogtetraining doen. Gelukkig was ik inmiddels weer bijgekomen van mijn leg van 14,5 kilometer, die ik tijdens Beat The Sun op dinsdag had gerend. Ik was ook bijgekomen van de geweldige after party. Want ik had tot 5 uur ’s ochtends doorgefeest in Chamonix. Ai, ai, ai. Maar ja, het was ten slotte wel mijn verjaardag 🙂

30 graden

Mijn trainer Kees en Rogier pikte me op. Samen met mijn enorme hoeveelheid aan bagage. (Dankzij ASICS heb ik er heel veel mooie hardloopspullen bij!). We reden gelijk door naar het Chalet en een hoogtetraining zat er vandaag niet meer in. De liften waren al bijna dicht, dus dat plan ging niet door. Dat vond ik niet zo heel erg, want het was vandaag boven de 30 graden en ik het de afgelopen week al genoeg op hoogte gerend. Morgen was er weer een dag.

Chalet

Ons Chalet was niet bepaald makkelijk te vinden. Het lag in de buurt van Servoz. Maar niet in een dorp, maar in the middle of nowhere. Zelfs met de routebeschrijving met plaatjes van de eigenaar, lukte het niet om het Chalet te vinden. Gelukkig was er een aardige Fransman die ons de weg wilde wijzen. Hij klom op zijn motor en scheurde ervandoor. Rogier moest aardig doorgassen om het bij te blijven. Maar het lukte en daar… midden op een berg, lag ons prachtige Chalet.

Hotelschool

Het was heel mooi ingericht en genoeg ruimte voor 11 personen. En wat een uitzicht. Fenomenaal. Geen straf om hier de komende dagen te blijven. Terwijl de rest een stuk de berg op ging wandelen, schreef ik mijn vervolg blog over de Beat The Sun. Toen de rest weer terugkwam, had Sander binnen no time een super lekker maaltijd op tafel gezet. Pasta! En dat allemaal dankzij de hotelschool. Hij doet daar nu niks meer mee, maar hij heeft er wel veel geleerd. Zo bleek.

Marathon Expo

De volgende dag, op vrijdag, gingen we naar de Marathon Expo om ons startnummer op te halen. Ik had al even gekeken op de Expo en ze hadden super mooie dingen daar. Het was geen kleine suffige Expo die ik van andere trailraces gewend ben. Dit was het echte werk! Maar wel een beetje duur allemaal.

Verplichte racekit

Toen we ons startnummer op wilde halen bleek dat we ons rugzakje hadden moeten meenemen, met de verplichte racekit. In de rugzak moest in ieder geval een survival deken zitten, een fluitje, voldoende water, een persoonlijke beker en een water- en winddicht jack. Daarnaast moest je ook je paspoort laten zien, die ik -heel dom- ook nog was vergeten. De organisatie wilde van te voren checken of je alles in orde had. Ook onderweg tijdens de marathon kon er trouwens worden gecontroleerd. Maar goed, niemand had dus een rugzakje mee. We kregen de startnummers niet mee, dus besloten we dat we de volgende dag onze startnummers gingen ophalen.

Vol

Op de Marathon Expo kwam ik ook de Australische Elite runner van Beat The Sun tegen, Russel. Hij had ook graag de Mont Blanc Marathon willen lopen, maar de loting was al vorig jaar oktober geweest en er was geen enkele mogelijkheid dat hij er nu nog aan mee kon doen. Hetzelfde gold voor de 23 K. Ook die zat helemaal vol. Zelfs de 10 km, waarvoor geen loting was, zat helemaal vol.

Verticale Kilometer

Een vriend van hem liep vandaag de 80 K. Die waren vanochtend om 4:00 gestart. En om 14:00 uur ’s middags was de start van de Verticale Kilometer. Ook dat is een heftig iets. Een kilometer omhoog rammen onder de skiliften door naar boven. Bizar steil.

Dansje

Wij gingen op een terrasje zitten bij de start en finish van de 80 K. We waren op tijd om de eerste man op de 80 K te zien finishen. De Zwitser Diego Pazos, had de eerste plaats. Over 80 kilometer met 6000 (!) hoogtemeters had hij precies 11 uur, 5 minuten en 10 seconde gedaan. Je zou verwachten dat hij zo snel mogelijk zou willen zitten. Maar hij nam uitgebreid de tijd om een soort ere dansje te maken en zijn vrouw te bedanken en te feliciteren met haar verjaardag. Mooie vent.

Allemachtig Prachtig Tachtig

En ik kon alleen maar denken dat 80 kilometer gewoon twee keer zover is, als wat ik zondag zou gaan lopen. En niet te vergeten de hoogtemeters. Nu moet ik er niet aan denken. TACHTIG kilometer. Maar wie zal het zeggen. Misschien schrijf ik over 3 jaar ook wel een verslag over de 80 K (hou me tegen 😉 )

Sterk

Maar first things first. Nog twee dagen tot mijn ultieme uitdaging van 2016: 42 kilometer met ongeveer 2780 hoogtemeters. Dat moest ik eerst maar eens zien te fixen. Ik had er wel vertrouwen in. Mijn Beat The Sun avontuur leek de perfecte voorbereiding te zijn voor mijn Mont Blanc Marathon. Ik had behoorlijk wat gelopen in de bergen en ik voelde me sterk.

Dé Marathon du Mont Blanc

Na mijn leg van bijna 15 km, wat een groot deel bergop was, was ik helemaal niet uitgeput. Sterker nog, ik voelde me nog prima. Maar de woorden van de reserve van Beat The Sun van vorig jaar (André), die daarna ook de Marathon du Mont Blanc had gelopen, spookte door mijn hoofd: “Je hebt een goede voorbereiding, maar onderschat de marathon du Mont Blanc niet!”

Onderschatten deed ik het niet. Ik hoefde alleen maar naar boven te kijken. Naar de toppen van de besneeuwde bergen. Niets anders dan ontzag kun je dan hebben. Nog minder dan 48 uur en ik zou naar naar deze prachtige toppen rennen.

To be continued..