Safari Trail! Hoe een DNF een derde plek werd…

Zaterdag 27 januari liep ik voor de tweede keer de Safaritrail. Althans, ik begon er aan. Tegen beter weten in, maar soms moet je iets proberen. Al geruime tijd heb ik last van mijn hiel. ”Geruime tijd”, als opdrachtgevers dit in een Plan van Aanpak zetten roep ik altijd: “wat is dat…?”. Ik houd van concreet en geen vaagheden. Maar ik weet niet wanneer de pijn in mijn hiel begonnen is. In ieder geval had ik het van de zomer al, het kwam altijd na de training en in eerste meters. Maar steeds ging het weer weg. Weg genoeg om het te vergeten.

Start

Dus stond ik gewoon aan de start zaterdag. Samen met mijn trainingsmaatjes. In een prachtige omgeving en een gezellige sfeer kon ik de eerste kilometers de pijn nog wel negeren. Helaas was ik mijn horloge vergeten dus ik had geen idee van tijd en tempo. Maar het voelde goed dus ik volgde gewoon de mensen voor mij. Na een kilometer of 5 verlies ik Conny uit het oog maar even later duikt ze weer op maar als ik haar probeer in te halen merkte ik dat er geen kracht meer in mijn rechtervoet zit, dus ik besloot haar te laten gaan. Niks aan de hand, eigen race.

Dan halen de andere Oosterbeekse dames me in; Mandy, Marijke en Geke. Dat doen ze al tijd, zij kunnen heel goed langzaam starten, ik niet. En ze eindigen altijd voor me.  We kletsen wat en ik beloof dat er een dag komt dat ik aan haak en dat vinden ze een goed idee.

DNF

In verband met de pijn had ik gekozen voor mijn hardloopschoenen en niet mijn trailschoenen en dat ging prima. Weinig heuvels in dit parcours en de twee die er waren, was een file ontstaan en moest ik dus wandelen. De schoenen kon ik dus niet de schuld geven en hobbelde ik verder. Liedjes zingen, aandacht naar iets anders, het werd allemaal steeds lastiger. De aanhoudende snijdende pijn werd steeds duidelijker. Achter me hoorde ik een bekende tred; Jacq. Misschien zou dat me er door heen helpen. Maar eigenlijk is mijn besluit al genomen: dit wordt een DID NOT FINISH. Want als ik heel eerlijk ben is het niet alleen mijn voet, inmiddels ben ik denk ik raar gaan lopen en doet mijn knie pijn.  Wel jammer, want Jacq had zo haar best gedaan mij in te halen om samen verder te lopen. (Sorry).

Hoe?

Ik ga wandelen en denk na over mijn DNF. Ik merk dat het goed voelt, een opluchting is en niet voelt als een mislukking. Het is gewoon even niet anders. Meer druk maak ik me over hoe ik niet ga finishen, ik loop tenslotte midden in het bos en ik ken de weg niet. Ik wandel de route maar uit, maar dat is best vervelend want het is een single track en ik moet steeds het hoge gras in om andere lopers niet in de weg te zitten. Ik wordt ook regelmatig aangemoedigd om door te gaan door andere lopers.

EHBO

Eenmaal bij de verzorgingspost op 8 km probeert de EHBO mij ook over te halen door te gaan, het is dan rechtstreeks een kleine kilometer in plaats van 3. Maar mijn besluit staat vast, ik ga voor de DNF.

Tijdens de laatste meters begin ik met rekenen, als ik op schiet kan ik de rest zien binnen komen. Ik besluit even aan te zetten en ben inderdaad precies op tijd om de laatste meters met Petra mee te rennen. Ze is niet verbaasd mij van de andere kant te zien komen. Tja, na drie jaar samen trainen kent ze me een beetje, vrees ik. Niet lang daarna komt ook de rest binnen en het is heel leuk om nu eens iedereen binnen te zien komen. Allemaal mooie tijden, wat een topteam!

Podium

In mijn enthousiasme bij het aanmoedigen passeer ik toch de finish en ik heb de chip nog aan mijn schoen. Ik ben nog om de matten heen gegaan en ik heb het proberen te melden bij de organisatie, maar dit systeem wordt op afstand bestuurd en de tijden staan online voor je het weet. Ik heb de organisatie gemaild en ik hoop dat ze het herstellen. Trouwe lezers weten dat ik droom van een trailrun podium. Maar natuurlijk wel eerlijk en als ik het heb verdiend!

Maar het schept verwachtingen voor volgend jaar en ik weet wat me te doen staat: eerst herstellen en dan trainen, trainen en nog eens trainen. Wordt vervolgd, zullen we maar zeggen.