Hike your heart out in Torres del Paine

W Trekking Torres del Paine

Er is een lange periode geweest dat ik bij het woord ‘wandelen’ op tilt sloeg. Zoals het een waardige puber betaamt, zette ik mij af tegen alles dat mijn ouders ooit met plezier deden, wat resulteerde in ruzies op vakantie waarbij ik boos-kijkend, met mijn armen over elkaar, achter bleef bij de tent. En alhoewel ik absoluut liever hardloop dan wandel (het woord associeer ik nog steeds met saaiheid) heb ik wandelen de afgelopen jaren herontdekt. Voor mijn lief en mij is het dé manier om in de natuur te zijn. In twee backpacks (Een Deuter Aircontact 50+10 liter & een Deuter Voyager 65+10 liter) nemen we alles mee dat nodig is voor een paar dagen kamperen en trekken er op uit. En twee paar trailschoenen en één racevest ontbreken nooit in de rugzak. Er is altijd een mogelijkheid om te rennen!

Sneak preview

Het is onze eerste dag in Torres del Paine. Na een ijskoude maar super toffe boottocht, die ons stiekem al een kijkje gunt op de ruige rotspartijen en besneeuwde toppen, worden we gedropt aan de start van onze 5 dagen durende W-trek. We besluiten een beetje de pas er in te houden om onze mede bootpassagiers voor te blijven (tja, helaas, er zijn meer mensen die graag een kijkje nemen in het mooiste National Park van de wereld). In de eerste kilometers piept en kraakt mijn lijf in zijn voegen. Ik voel spieren die ik al in geen maanden gevoeld heb en vraag me af hoe ik die rugzak naar de eerste camping ga krijgen.

Wanneer we stoppen voor de lunch blijkt dat we allebei gedacht hebben dat de ander de spullen uit de koelkast zou pakken. Onder het motto: “wie dan leeft, wie dan zorgt” beginnen we aan onze lunch van overmorgen en smeren een paar boterhammen met Nutella.
Het is best aardig klimmen tot het eerst uitzicht op Lago Grey en later de gletsjer. Een smal pad voert ons langs de oever van het meer waar de ijsschotsen drijven als ‘kleine’ eilandjes. Super tof om te zien en tegelijkertijd bedenk ik me dat het slechts de zon is die ons op dit moment verwarmd. Het briesje dat ons over het meer tegemoet blaast is verrekte fris. Dat belooft wat voor de nacht….

Koude nachten aan de Grey gletsjer

Ik beweeg mijn ogen. De rest van mijn lijf houd ik angstvallig op dezelfde plaats. En al ben ik me bewust van de onhoudbaarheid van de situatie, ik geniet nog heel even van de warmte in mijn slaapzak. Het ijs zit aan de binnen- en de buitenkant van de tent. En niet een klein beetje, nee gewoon echte ijspegels. Ik gok dat het vannacht -8 was en ik dank onze slaapzakuitleners op mijn blote knietjes voor deze redelijk warme nacht.
Met bevroren vingers pakken we onze spullen in, kokkerellen een warme droogmaaltijd en zorgen we dat we snel in beweging komen.

Het voordeel van vroeg op pad zijn is dat we de eerste 10 kilometer niemand tegen komen, wat de wild-hunter in ons ontwaakt. We vinden poema uitwerpselen en -sporen en spotten een aantal roofvogels, maar helaas… de poema laat zich niet zien. We zullen het moeten doen met de glimp die we van hem (of haar) hebben opgevangen toen we in de bus naar het startpunt zaten.

Biertjes voor de hoofdprijs

Het tweede deel van de route vandaag is compleet anders dan wat we tot dusver gezien hebben. Anders dan ‘Lago Grey’ zijn de meren die we vandaag passeren allerlei verschillende kleuren blauw. We lijken van de ene in de andere natuurfoto te lopen en ik moet me beheersen om niet na ieder hoekje weer opnieuw mijn camera te pakken.
Na 22 kilometer bereiken we onze campingplatforms. Mijn lijf is wel klaar voor een beetje rust. En alhoewel het enigszins tegen onze principes in gaat bestellen we bij de lodge naast de campsite voor 12€ twee biertjes. Tja, ook in de middle of nowhere heeft iedereen zijn basisbehoeften.

Trailrunning naar Britannico

Hijgend prik ik mijn stokken voor me in de grond en werk mezelf een weg naar boven. De route vandaag is een kort heen-en-weertje van 15 kilometer. De 700 hoogtemeters enkele reis vormden (op papier) geen enkele belemmering om het stuk te rennen. Vandaag heb ik lichte spijt want het is zeven kilometer klimmen over deels zeer moeilijk begaanbaar terrein, wat met mijn huidige conditie een behoorlijke uitdaging is. Anderzijds… We rennen… en het is weer heerlijk.
We passeren de gletsjer die we vannacht meerdere malen hoorde donderen en wachten tot we getuigen zijn van een kleine lawine. Met grof geweld komt er een pak ijs naar beneden. We voelen ons klein.
Eenmaal boven raken we betoverd door het uitzicht en blijven een paar uur hangen op een rots in de zon. We maken nieuwe reisvrienden en nieuwe avonturen.

En dan… Wie 7 kilometer klimt mag ze ook dalen. Met een grote glimlach suizen we naar beneden. Wagen nog een klein dipje (met onze tenen) in het smeltwater en maken ons op voor weer een heerlijke droogmaaltijd (die me nu toch wel echt mijn neus uitkomen) en twee biertjes á 12€.

Windy Pass op weg naar Chileno

Of het komt doordat we het grootste deel van onze maaltijden inmiddels hebben opgegeten weet ik niet, maar vandaag lijkt mijn rugzak niets te wegen. De 7,5 uur durende route langs onder andere het smaragdgroene Lago Nordenskjöld en het knalblauwe ven dat we passeren vliegt voorbij. Totdat we aankomen bij de Windy pass. Voor het eerst deze dagen maken we kennis met de wind waar Patagonië zo bekend om staat. Weggedoken in onze capuchons beuken we tegen de wind in op weg naar kamp Chileno. Ik ben blij met een paar kilo extra op mijn rug, want af en toe heb ik het idee van de berg geblazen te worden. En alhoewel het stevig aanpoten is, is het vooral genieten. Dit is toch wel een beetje waar we voor kwamen.

De gouden Las Torres

Beïnvloed door ‘de boekjes’ gaat de wekker om 3.15u midden in de nacht. Sinds onze aankomst op campsite Chileno regent het pijpenstelen en ik vreesde voor een drijfnatte ochtend, maar wanneer de wekker gaat is het kraakhelder en ijskoud.

Met een tas vol warme kleding vertrekken we naar boven. We stappen aardig door en na ongeveer een uur komen we aan bij het uitzichtpunt van de Torres, de rotspartij waar dit National Park zijn naam aan ontleent. Nog een uur wippen we van het ene been op het andere been. En net wanneer ik denk mijn vingers en tenen echt niet meer te voelen laat de zon zich voorzichtig zien, werpt zijn licht op de Torres en kleur hem oranje. Twee condors vinden hun weg er langs naar boven. Even zijn we sprakeloos. En dan, eigenlijk nog voor we ons bewust zijn van hoe bijzonder dit is, trekken de wolken voor de zon en kleurt de Torres in zijn originele kleur grijs alsof het nooit anders geweest is.

Daar waar we de afgelopen dagen verwend zijn met zon, strak blauwe lucht en geen zuchtje wind, lopen we onze laatste kilometers in de sneeuw, regen en harde wind. Achter ons heeft de Torres zich gehuld in een dik pak wolken. En ondanks het slechte weer hebben we beide een glimlach van oor tot oor. We voelen ons geluksvogels eerste klas. 5 Dagen samen hiken, rennen en kamperen in het mooiste Nationaal Park van de wereld… Ik ben blij dat die pubertijd ooit over is gewaaid.