Health

Herstellen na de ziekte van Lyme

Bijzonder genoeg schrijf ik dit stukje aan de vooravond van mijn, inmiddels 7e, marathon. In Valencia! En ik ben van plan mijn terugkeer hier op een mooie manier af te sluiten.

Sebas (mijn vriend) liep hier vorig jaar de marathon met en op uitnodiging van zijn compagnon. Ik ging samen met een vriendin mee en wij hadden ons ingeschreven voor de 10km. Super! Zou je zeggen. Maar wat voelde ik me toen al ziek. Een paar weken eerder had ik mijn eerste DNF tijdens trail by the sea. En omdat ik me toch wel wat moe voelde en wat andere vage klachten had heb ik een paar keer bij de huisarts aangeklopt. Ik vertrouwde het niet en er werd een beetje bloed geprikt. In Valencia kreeg ik een telefoontje: “er is niets bijzonders gevonden”. Waarna ik bij terugkomst een nieuwe afspraak maakte. Het is natuurlijk fijn dat een dokter zegt dat je gezond bent maar ik voelde me nog steeds ruk.
Dagelijks kwamen er inmiddels ook klachten bij. Keelpijn, spierpijn, knallende koppijn, ik kon me niet meer concentreren, mijn geheugen liet me compleet in de steek en er waren zelfs momenten bij dat ik moeite had met praten en mensen totáál niet meer herkende. Ik dacht dat ik gek aan het worden was. En volgens de dokter was dat ook zo. Ik zat in ieder geval heel slecht in mijn vel en er werd aangedrongen op antidepressiva.

Maar vóórdat ik hier aan toe wilde geven heb ik met steun van Sebas nog aangedrongen op een groter onderzoek. En nadat hier met wat tegenstand aan toegegeven werd kreeg ik 3 dagen na aftappen van mijn bloed het telefoontje. Ik had de ziekte van Lyme.

En pittige periode van fysiek maar ook emotioneel herstel volgde. Door de sportarts (die mij wel serieus nam) werd het sporten geheel aan banden gelegd. Een dikke antibioticakuur en veel rusten was het eerste wat me te doen stond. Hierna mocht weer voorzichtig gebouwd worden. Wat extra aandacht eiste want Lyme is een hufter welke zich goed kan verstoppen en je moet dan ook altijd alert zijn (en blijven!).

Dat bouwen begon met 3×20 minuten rennen. Waarbij ik in zone 1 moest blijven. Super langzaam, maar wat lekker om weer een beetje te kunnen sporten!

Daarbij werd het kijken van MAX geheugentrainer (geen grapje ?) een ochtendritueel om het brein weer wat te activeren. En ook dat hielp.

Toen ik “meer” mocht doen betekende dat: 1x rennen, 1x zwemmen en 2x fietsen per week. Voor een hoop mensen heel wat maar ik was een maand of 5 ervoor nog aan het trainen voor IM Maastricht. Serieuze reductie. Ik had me echter al ingeschreven voor de halve IM van Luxemburg (met mn cluppie TVS’90) en als ik dit wilde finishen moest ik me aan dit regime houden.

Het is een van mn meest ontspannen races geweest. Ik stapte het water in en toen wist ik al dat dit míjn dag ging worden. Als kers op de taart stond mijn vader als verassing langs het loopparcours. Hij gaat normaal gezien altijd mee maar had kort hiervoor een grote operatie achter de rug om af te rekenen met slokdarmkanker en ik had hem daar dan ook totaal niet verwacht.

En toen! Werden er weer plannen gemaakt voor Valencia. En ik zou mezelf tekort doen wanneer ik me weer in schreef voor de 10 kilometer. En zo was de inschrijving voor de marathon een feit.

5 maanden van trainen en vooral weer het belangrijke: rusten, volgden. Het begon langzaam maar ik merkte al gaande dat het lijf weer ging draaien. De wedstrijden van afgelopen maanden onderstreepten dit. Luxemburg: ontspannen. Binnenmaas 1/8: PR (bizar). Beartrail: Sterk.

En nu schrijf ik dit in het gras van Turia Park in Valencia. Het is nu zaterdag en morgen start ik om 8.30 de marathon. Ik voel me goed. Ik ben uitgerust. Het doel van sub4 heb ik wel los moeten laten, dit was iets opportunistisch, maar ik ben zo happy dat dit kan en ik ga er dan ook met volle teugen van genieten.

Ik ben er nog niet. Buiten dat ik überhaupt nog moet finishen is het brein ook nog niet helemaal waar het zijn moet. Maar ook daarin heb ik inmiddels de eerste stappen gemaakt en hoop ik snel weer helemaal mee te draaien.

Last but not least: Je bent altijd verantwoordelijk voor je eigen gezondheid. Neem het heft in handen en zet door of zoek andere hulp wanneer je bepaalde zaken niet vertrouwd. Controleer jezelf en elkaar op tekenbeten als je buiten bezig bent geweest (sporten, wandelen maar ook tuinieren!) en bel je huisarts als je er één hebt gehad of noteer dit op zijn minst in je agenda. Het is een kutziekte waarvan je met een beetje pech niet meer af komt en heeft een behoorlijke impact op je leven. Of je nu actief bent of niet. Ik ben in ieder geval blij dat we hebben doorgezet want morgen mag ik weer!!

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

18 + 11 =