Trail Marathon Wales: Did Not Finish!

Een traan rolt over mijn been. Hij rolt verder over de knie die me zojuist in de steek heeft gelaten. Wanneer ik er langs heen kijk zie ik meters onder me lopers hun weg vervolgen. Ze zijn op weg naar de finish van de Salomon trailmarathon van Wales. Zij wel, ik niet. Een minuut of wat geleden heb ik na 21,1 kilometer de handdoek in de ring gegooid. Mijn eerste Did Not Finish ever… En zo voelt het dus… Ik heb er de balen van, voel me loser en in mijn hoofd gaan mijn gedachten op volle toeren.

Ik vraag me af wat me de afgelopen 10 kilometer en misschien zelfs weken is gebeurd. Ik leek top-fit, was sneller en sterker dan ooit en Wales leek een perfecte training voor de Eiger over 4 weken. En nu… Nu zit ik hier te zitten….

Minivakantie

Twee dagen geleden zijn we met de hele groep naar Wales vertrokken om met zijn allen deze trailmarathon te lopen. Het jaarlijkse uitje van Running Improvement. Voor mij de eerste keer, maar al weken kijk ik er naar uit, want de verhalen van eerdere jaren zijn legendarisch. 

Na een onvergetelijke overtocht met de boot, waarbij de buikspieren nog even goed getraind worden met een goede dosis humor, strijken we neer in een geweldig Engels landhuis. Wanneer we arriveren, kan ook organisatietalent Anne-Hester eindelijk ontspannen. Geen dubieuze Afrikaanse rekening waar ons Airbnb budget op is verdwenen. Het huis staat er echt.

Tot ieders verbazing blijven ook de regenjassen in de tas en zitten we tot laat in de tuin waar Sander en Jan zorgen voor een werkelijk subliem pastabuffet, waar de gemiddelde Italiaan niet aan kan tippen. Onze minivakantie is begonnen. 

Met Anne-Hester en Erlinde deel ik een kamer. Wanneer we met een extra matras de 2 persoons kamer hebben omgebouwd tot een 3 persoons slaapzaal, kan ons tiener slaapfeestje beginnen. Tot redelijk laat liggen we nog te kletsen en te giechelen. Werk, sport, vriendjes. Het komt met gemixte gevoelens. Deze meiden gaan RI verlaten. Daar waar ze ervoor zorgde dat ik me bij RI sneller thuis voelde dan waar dan ook, en in de groep zorgen voor balans, humor en verbinding, zullen we het na Wales zonder ze moeten doen. Beide hebben ze een nieuwe baan en andere uitdagingen, die in ieder geval voorlopig gepaard gaan met andere prioriteiten dan trainingsschema’s op hardloopgebied. Er zit helaas niets anders op dan er een memorabel afscheidsweekeinde van te maken…

Salomon Trailmarathon Wales

We starten gezamenlijk en de sfeer is ontspannen. Zo’n 500 lopers starten vandaag op de marathon, die zo’n 1200 hoogtemeters telt. Om ons heen voornamelijk lokale lopers. We zijn de enige Nederlanders, zo lijkt het. We zijn met z’n twaalven. Ieder met zijn eigen doel. Voor Onno en mij is het een training in aanloop naar de Eiger. Doel: Niet te hard, heel blijven en vooral genieten.

Na de start gaat het meteen omhoog. Kees en Chris zijn binnen no-time gevlogen en ook de anderen laten we vrij snel gaan. Rustig aan is het credo van vandaag! En toch gaan we lekker. Er is nog adem voor een goed gesprek en al babbelend tikken de eerste kilometers weg. De omgeving is fantastisch en doordat het tempo wat minder hoog ligt is er tijd om werkelijk om ons heen te kijken. Enigszins verbaasd over mijn eigen fitheid (we lopen ons wegmarathon-tempo van Rotterdam op een trailroute die vals plat omhoog gaat, zonder daar een al te grote inspanning voor te leveren) mijmer ik op momenten al van de Eiger en ons meerdaagse Alpen plan daarna.

En dan, na een kilometer of 10 steekt een klein zeurend pijntje de kop op. Niets aan de hand denk ik in eerste instantie, maar al snel wordt duidelijk dat dit pijntje niet zomaar over waait. Daar waar het aan de zijkant van mijn knie begint breid de pijn zich uit en ontstaat een soort zenuwpijn die met de kilometer toeneemt. Ik maak me zorgen. De pijn start een discussie in mijn hoofd die ik niet gestopt krijg.

De afspraak die ik normaal gesproken met mezelf heb, namelijk pijn of vermoeidheid op het moment zelf te bekijken en te wegen en me niet te laten verleiden om vooruit te kijken in een race, gaat niet op deze keer. Mijn deelname aan de Eiger over 4 weken en het feit dat het parcours op precies een halve marathon langs start/finish komt voor een tweede lus, maken dat mijn knie in mijn hoofd gaat zitten.

De discussie stopt op het moment dat ik onder de finishboog door loop… Na 21,1 kilometer.

Na een tijdje treurend voor me uit te hebben gestaard besluit ik op zoek te gaan naar Erlinde, die ergens langs het parcours fietst. Even bij haar uithuilen heeft toch de voorkeur boven het in mijn eentje zitten kniezen op een steen. Wanneer ik teruggestrompeld ben naar het terrein zie ik tot mijn verbazing Kees zitten. Ook hij is uitgestapt vanwege een blessure. Misschien toch een wat ambitieus plan zo vlak na die 100 kilometer van vorige maand. Ik heb de indruk dat ook hij er de balen van heeft maar erg veel laat hij er niet over los. De coach in hem bedenkt waarschijnlijk dat het belangrijker is om mij gerust te stellen. “4 Weken tot de Eiger is nog lang San. Tijd genoeg…”
Finishers

De zon brandt, de sfeer van het evenement is super en het heeft even wat tijd nodig maar langzaamaan draait mijn humeur wat bij. Gezamenlijk hangen we wat rond op het finishterrein. Ook Erlinde, Anne Hester en Chris weten me toch al vrij snel duidelijk te maken dat er echt ergere dingen in de wereld zijn dan een DNF.

Al speculerend wachten we gespannen met elkaar op de eerste finishers. Als eerste is het Rogier die over de finish komt. Hij blijkt inderdaad zo fit als dat ie dacht dat ie was. Gevolgd door Sander met een toptijd, op de hielen gezeten door Arny die met zijn finishfoto voor Usain Bolt niet onder doet. Eric, die laat zien weer terug te zijn van weggeweest en even later ook Atse, die vorige week nog aangaf te overwegen om voor een halve te gaan. Jan en Martijn, moe en voldaan, kapot maar toch stralend, komen ze één voor één over de finish. Onno, die stiekem toch gewoon een hele mooie tijd heeft neergezet sluit de gelederen. Niet iedereen is ongeschonden uit de strijd gekomen. Zichtbaar is dat de warmte en het technische parcours hun tol hebben geëist. Toch keren we allemaal tevreden en vooral trots op elkaar richting ons Engelse landhuis, waar we een topavond beleven onder het genot van een Guinness (toch altijd even wennen) en een kampvuurtje.

Teamspirit

De overtocht terug heeft meer weg van een schoolreisje HAVO 4 dan van een weekeinde weg met 14 volwassenen (En kleine Tim natuurlijk). Tot in de vroege uurtjes wordt de bar onveilig gemaakt. De sfeer is hilarisch, ontspannen en bijna puberaal recalcitrant maar ook serieuze gesprekken worden niet geschuwd. Wijze woorden van Jan, een frisse blik van de jonkies onder ons, sfeermakers, volgers, stille genieters, verbinders. Het is mooi om te zien hoe iedereen zijn rol heeft in deze groep.

Wanneer we de volgende ochtend brak maar voldaan de boot af rollen kan ik alleen maar glimlachen. Ik ben mijn DNF al weer bijna vergeten. Het klinkt natuurlijk veel te zoetsappig en cliché, maar ik heb dit weekeinde vooral ervaren hoe mooi het is om met vrienden, sportmaatjes en gelijkgezinden op pad te zijn. Wanneer ik om me heen kijk prijs ik me gelukkig. Mijn hele leven doe ik individuele sporten, maar meer dan ooit tevoren ervaar ik daarin verbinding met anderen. Deze groep individuen is een team. Dit geluksgevoel komt voort uit teamgevoel…