48 hour Challenge: dag 2 Le Lac Blanc

Inmiddels zijn we anderhalve week verder, maar nog steeds vers in mijn geheugen: de 48 hour Challenge. Oftewel, op en neer rijden naar de Franse bergen daar hiken en overnachten. De tweede locatie waar ik kampeerde was ultiem. In de sneeuw met een waanzinnig uitzicht over een zilveren meer. Maar voordat ik daar was, moest ik eerst van de Col de la Madeleine naar Lac Blanc zien te komen…

Zaterdag

Dat kon wel wel een stuk met de auto, maar daarna was het tijd voor de hike. Toen ik na dag 1 had geconstateerd dat mijn backpack toch wel erg zwaar was, moest ik de boel even gaan herschikken. We zouden vandaag een wandeltocht gaan maken, die volgens het boekje 10 uur zou duren. Ik had geen idee waar we terecht zouden komen om te overnachten, hoe koud het zou zijn en wat ik daar dan precies voor nodig had.

Wild

Aangezien ik 0 ervaring heb met winterkamperen en überhaupt met kamperen in de bergen en trektochten, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Ik voelde me als de hoofpersoon van het boek Wild. In de verfilming speelt Reese Witherspoon de hoofdrol. Het alter ego van Reese besluit om de Pacific Crest Trail te gaan lopen (een tocht van bijna 2000 km door de Amerikaanse wildernis). Dat doet ze zonder enige ervaring en met een monsterlijk grote rugzak.  

Keuzestress

Zij maakte een tocht van 3 maanden terwijl ik hooguit 2 dagen in de bergen zou blijven. Maar toch. Lastig. Ik snapte natuurlijk nog wel dat ik warme- en thermo kleding nodig had voor de tocht en overnachting. Maar mijn ski-jas was nogal zwaar en misschien kon ik beter voor laagjes gaan? Hoeveel water moest ik mee? En eten? Moest ik mijn hardloopkleding en schoenen nou wel of niet meenemen? Had ik überhaupt tijd en zin om te aan hardlopen aangezien we een mega eind aan het wandelen zouden zijn. Dat soort vragen. Nadat ik eindelijk goed en wel alle keuzes had gemaakt en mijn tas op mijn rug had gehesen, diende het volgende ‘probleem’ zich aan.

Route

Hoe ging ik bepalen of de route die we zouden lopen goed was? Wandelen in de bergen betekent altijd de kans lopen om te verdwalen. Er staat nu eenmaal niet op elke hoek een bordje en als er sneeuw ligt, dan is de route al helemaal slecht te vinden.

Kaartlezen?

Aan het begin van de route stond wel een gote kaart. Dankzij een spoedcursus van mijn reisgenoot, wist ik daarna in ieder geval iets meer over het lezen van deze kaart. Het werd pijnlijk duidelijk dat ik een complete noob ben van trektochten c.q. overleven in de natuur. Leuk, dat ik van trailen houd in de bergen, maar het zelf uitvogelen van de route is weer een ander verhaal. Gelukkig hoefde de ik niet (zoals Reese in de film) alleen op pad. De kans dat ik zou verdwalen, was daarom mininaal.

Doel

Toen we begonnen aan de hike, was het al tegen het einde van de middag en het zou niet meer zo lang duren voordat het donker zou worden. Ik vreesde daarom dat we ons einddoel niet gingen halen. De vraag was of dat zo erg was?

No fixed plans

Door het hardlopen ben ik heel doelgericht en in mijn ogen heb ik wel gefaald als ik de finish niet haal. Maar bij reizen en dit avontuur in de bergen ging het -inmiddels wat cliché- niet om de bestemming, maar om de weg ernaar toe. Of zoals de Chinese Filosoof Lao Tzu het mooi omschreef ”A good traveler had no fixed plans, and is not intent on arriving”.  Eigenlijk de perfecte omschrijving van -zo’n beetje- dit hele weekend.

Steenmannetjes

Tijdens het eerste stuk van de wandeling lag er nog geen sneeuw en leerde ik eindelijk wat de torentjes van hoopjes stenen betekenen. Dit is een bewegwijzering. Die torentjes van hoopjes stenen worden steenmannetjes genoemd. (Nee ik weet dit soort dingen niet, ik zei toch dat ik 0-ervaring had met trektochten ;).

Lac Blanc

Die steenmannetjes kunnen je helpen als je even niet meer weet of je goed zit. Volgens de kaart zou er -over een niet al te lange tijd- een meer moeten komen. Aan de linkerkant dook er inderdaad een meer op. Althans, een uit de kluiten gewassen regenplas. Een beetje teleurstellend, want we hadden toch een iets groter meer verwacht. De naam op de kaart: “Lac Blanc” deed wel vermoeden dat het om een serieuze waterpartij zou gaan.

Foto’s

En jawel, dat bleek dus ook gewoon het geval te zijn, want toen we wat verder doorliepen zagen we een fantastisch meer. Inmiddels liepen we volledig in de sneeuw, maar het meer was (nog) niet bevroren. Dat maakte het zo geweldig en zorgde voor een waanzinnig weerspiegeling. Wat een bizar mooie plek! Zo fotogeniek. Zelfs mijn vakantiekiekjes werden er prachtig, laat staan wat een fotograaf als Rein hier van zou kunnen maken.

Magisch

Het was duidelijk dat de zon snel onder zou gaan en we moesten een keuze maken of we hier in de sneeuw zouden overnachten. Naast het meer was de ultieme plek voor de tent. Toen de zon zakte, werd deze spot in  Vanoise nog magischer. Elke keer als je met je ogen knipperde, was er iets anders. Het licht veranderende, van geel, oranje naar rose, tot uiteindelijk de zon onderging. Over de bergtoppen kwam daarna een heldere maan tevoorschijn. Het leek alsof iemand vanuit de hemel met een belachelijk grote zaklamp op de aarde scheen. Wat een licht gaf die maan. Bovendien hadden we geluk dat het een heldere nacht was en daarom een prachtige sterrenhemel te zien kregen.

Zilveren meer

Ongelooflijk. Wat was het een mooie plek, dat zilveren meer, de reflectie van de maan. Dat ik vannacht zou slapen op deze plek. Heel onwerkelijk. Dankzijn mijn thermo-kleding, skibroek, muts, skisokken, slaapzak enz. had ik het ’s nachts niet koud. Sterker nog, ik sliep best goed. De volgende ochtend kon ik niet wachten hoe het er buiten uit zou zien…

Alles voor de beste foto

Volgens Rein, de fotograaf, zou hij de allerbeste foto krijgen als hij zelf in het ijskoude water zou gaan staan en vanuit daar zou fotograferen. Zo gezegd, zo gedaan. Met blote voeten ging hij het ijskoude water in. Wat een gek! Maar alles voor de beste foto. Ironisch genoeg stond hij in het water in zijn eigen schaduw, dus die top foto zou het niet worden.

Niet getreurd, voor hem. Hij heeft waanzinnig veel geweldige foto’s kunnen maken die trouwens hier op de site van Zout Fotografie te vinden zijn.

Back to reality

Na de fotosessie was het tijd om terug te gaan. Terug naar Nederland, terug naar het gewone leven. Weg van deze prachtplek en het avontuur. De tocht naar Nederland ging prima, maar leek eindeloos te duren. In totaal hebben we zeker dit weekend 20 uur in de auto gezeten. Gekkenwerk, voor zo’n kort weekend. Aan de andere kant; die rit was het zeker waard.

Kost niks

Dit avontuur smaakte naar meer. Iets wat heel luxe klinkt om eventjes een weekendje naar de bergen in Frankrijk te gaan, kostte feitelijk niet zo veel: De benzine en de tol. Het kamperen kostte niets en het eten moet je toch.

Ik heb er nooit een nacht van wakker gelegen, dat ik geen fluit weet van trektochten, navigeren en kamperen in de bergen, maar nu vond ik het heel irritant. Daar wil ik dus verandering in gaan brengen. Want stel dat ik het in mijn bol krijg om 2000 km te gaan trailen door de wildernis, dan moet ik op z’n minst de weg kunnen vinden…

Photo credit & many thanks: Zout Fotografie.