Raceverslag: Royal Run

Als begin vijftiger heb ik het defilé van Soestdijk nog bewust meegemaakt. Voor de jongeren onder ons: op 30 april was Koningin Juliana jarig. Dan ging ze op het bordes van haar paleis staan met de hele familie en kwamen er uit alle hoeken en gaten van het land onderdanen bloemen of lokale lekkernijen op de bordestrappen leggen. Dat werd live uitgezonden op TV met commentaar van Dick Passchier. Torenhoge kijkcijfers want er waren nog maar twee televisienetten en die stonden de helft van de tijd ook nog op testbeeld, dus werd er gretig gekeken naar alles wat bewoog.

Royal Run

Juliana en Bernard zijn al lang niet meer onder ons, maar Soestdijk staat er nog. En daar was afgelopen zondag de Royal Run. Met onder meer een 10,5 kilometer op het programma (en royal inschrijfgeld van bijna 20 euro). Die past mooi in het trainingsschema waar ik na de vakantie mee ben begonnen om me voor te bereiden op de halve marathon die ik begin oktober in Kreta ga lopen.

File

Gelukkig was ik ruim op tijd vertrokken want zodra ik de A1 op reed, belandde ik in de enige file die er op dat moment in Nederland stond. Een half uur later dan gepland parkeerde ik mijn auto op het P&R terrein bij station Baarn (voor mijn neus ging er net een auto weg, waardoor ik een plekje had, hoezee, hoezee). Van daaruit zouden er bussen naar Soestdijk rijden, want parkeren daar was niet toegestaan.

Paleis

Inderdaad zwenkte na een minuutje of tien een grote bus het stationsplein op die ons bij het paleis zou afzetten. Ondertussen was ik vast begonnen met aanbrengen van het startnummer, wat ik een van de vervelendste dingen vind van meedoen aan loopjes, het vergt veel van je fijne motoriek, kost meer tijd dan je denkt en dan zit dat ding nog scheef en op een rare plek (ik heb niet zo’n heel groot bovenlijf). Voor de bus zich eindelijk in beweging zette (het liep inmiddels tegen enen en om half twee was de start) nam de blonde buschauffeuse het woord en maande ons om de gordel om te doen. Ze sprak uiterst beschaafd en correct Nederlands, mogelijk was ze hiervoor hofdame geweest of iets anders in koninklijke dienst.

Bordes

Na een korte rit zette ze ons af bij de hekken van de paleistuin. Van daaruit was het een paar minuten naar de start. Het was prachtig weer, een graad of 24, een prima temperatuur om met een drankje hardlopende medemensen aan te moedigen. Ik zette snel mijn rugzak weg en ging inlopen. En ja hoor, na een paar honderd meter liep ik langs het beroemde bordes en daarna achter langs waar de warming up al bezig was. Gezien de hoge temperatuur vond ik dat ik warm genoeg was en ik ging naar de start, waar het al behoorlijk vol stond. Na het aftellen was het even stil en toen ging er een kanon af. Tja, dat had ik natuurlijk kunnen weten.

Pony

We moesten drie rondes van 3,5 kilometer lopen. Vooral het eerste stuk was lastig, met scherpe bochten, smalle paadjes, een bruggetje, geen schaduw, maar wel leuk langs het bordes waar een dweilorkest stond te spelen. Na ruim een kilometer ging het parcours vooral over bospaden. Sommige stukken waren zo stoffig dat ik in mijn gedachten prinses Beatrix op haar eerste pony voor me uit zag rijden.

Royaal

Halverwege de ronde stond een waterpost waar een van de vrijwilligers vol enthousiasme mijn naam riep, want ja, die doet het natuurlijk goed in deze contreien. En het leuke van een rondje is dan dat je steeds bij dezelfde je watertje kunt halen, zodat je even het gevoel hebt dat je een eigen supporter hebt. Aan het eind van de ronde was er een klein, maar pittig klimmetje en dan liep je heuvelafwaarts naar de start/finish, waar ook weer water werd verstrekt. Zodat ik al met al zes keer water kon pakken, dat mag je toch ook echt royaal noemen en met deze warmte geen overbodige, maar wel een lekkere luxe.

3 rondjes

Het voordeel van drie rondjes is dat je de tweede en derde keer weet wat er komt en dat is meteen ook het nadeel, hardloop psychisch gezien. Je hebt minder afleiding. Wat veel goedmaakte in dit opzicht was dat het een prachtig parcours is door een park en bossen. Als wedstrijdtraining vond ik het helemaal prima, zeker omdat je ook je tijd per ronde kunt zien. Zoals gewoonlijk was mijn eerste ronde het snelst (16 min en 15 seconden). Mijn tweede ronde was met 16 min en 54 sec langzamer dan de derde (16 min 39 sec), wat denk ik vooral komt doordat ik die mentaal het zwaarst vond.

Moe en voldaan stapte ik weer in de bus, met de deftige chauffeur. En geheel uit mezelf klikte ik meteen mijn gordel vast.

Fietsen in Namibië  voor Orange Babies

En nu we toch oranje bezig zijn: in oktober ga ik fietsen in Namibië voor Orange Babies. Deze stichting zet zich in voor een HIV- en aidsvrije wereld. Onder meer door het voorkomen dat zwangere vrouwen het virus doorgeven aan hun baby. Wil je me steunen? Kijk dan op mijn actiepagina en doneer. Elke gift is welkom en wordt meer dan goed besteed.