Raceverslagen,  Trailrunning

Race verslag: Stuwwaltrail Winter

Door Barbara 


Hoe leuk is dat? Een trail in mijn achtertuin! De Stuwwaltrail Winter. Met wat aandringen en veel enthousiaste verhalen heb 10 bootcamp- trainingsmaatjes van Sportstudio Locomotion  en de trainster Petra Schans enthousiast gekregen om zich ook  te schrijven. Eind oktober zetten wij onze eerste schreden op het ongeplaveide trail-pad tijdens 2 trainingen onder leiding van Erlinde Scheps. Nou ja, we, helaas was ik er niet bij omdat dit in mijn vakantie viel. Maar de trainingen zijn een succes gebleken, want toen ik na een week terugkwam hadden een paar ineens trailschoenen aangeschaft!

Duno Plateau

Vanaf die tijd hebben we met z’n allen op het Duno plateau getraind, we kennen inmiddels elk paadje, wat kan ons nog gebeuren? Ik had me verheugd op een leuke en gezellige trail met lieve mensen om mij heen. Ondanks dat ik nogal competitief ben in trainingen, iemand inhalen motiveert mij, had ik mij voorgenomen mijn eigen race te lopen. Met hen de strijd niet aan te gaan.

Heerlijk loopweer

Zaterdag 10 december was het zacht, bijna warm weer. Dus even zoeken wat je aan moet, maar ik had zelfs dat 3 dagen van te voren al geoefend. Maar heerlijk loopweer dus. Bij de start toch de gebruikelijke kou, maar dat hoort erbij. De eerste kilometer was smal en dus vol. Even zoeken dus, ga je er langs naast het pad of wacht je tot dit eenvoudiger kan. In dat laatste ben ik niet zo goed, dus toch maar door de bramen…

De eerste km’s

Ik vind de eerste kilometers altijd wennen en zoeken naar het juiste tempo maar nu leek dit wel erger. Er kwam een lang vlak stuk, zag er heel makkelijk uit. Maar dat schijn bedriegt in trails had ik kunnen weten. Het vlakke stuk werd modder en ik heb er een lekker potje modderworstelen van gemaakt. Daar waar iedereen zijn snelste kilometer liep, liep ik mijn langzaamste.

Strijd

Eenmaal aan de voet van de Stuwwal moest ik me inhouden niet rechtsaf te slaan en naar huis te rennen. Een kleine 5 kilometer en plat, dus beter dan de 8 die voor me lagen. Ik wilde niet meer. Mijn lichaam niet, maar vooral mijn hoofd. Ik was de strijd met mezelf aangegaan en ik bleek een geduchte tegenstander…  

Weduwe Joustra Beerenburg

En toch heb ik het fijn gehad onderweg. Fijne mensen ontmoet. Mijn hart gelucht bij een wildvreemde man die  terug zei dat hij me dapper vond. Moedigde door mijn eigen tranen heen een ander aan. Kwam een oud-collega van 25 jaar geleden tegen. Uit de tijd dat ik teveel rookte en teveel dronk. Ik bekende hem dat ik op dat moment heel veel spijt had van al die sigaretten en borrels (Weduwe Joustra Beerenburgh om precies te zijn) die ik in die periode in grote getalen en vaak samen met hem tot mij had genomen.  

Achtertuin

De omstanders moesten er om lachen, ik op dat moment niet. Ik maakte medelopers jaloers door te vertellen dat dit mijn achtertuin is, als ze bewonderende och’s en aha’s riepen. Geblesseerde trainingsmaatjes die wel 6 x onderweg klaar stonden met water en bananen. Probeerde te lachen op de foto bij Barbara Kerkhof, zie het resultaat, ook dat is mislukt.  En zo worstelde ik me de volgende 6 kilometer de Stuwwal op en af. Worstelen, met lopen had het weinig te maken.

Vleugels

En toen, 1,5 kilometer voor het eind stond daar een lieve vriendin boven aan de heuvel. Dat gaf me de vleugels waar ik al die tijd naar op zoek was geweest. Ik gaf haar een knuffel en rende de laatste 1,5 kilometer zoals ik de hele weg had willen rennen. Ken je dat gevoel? Dat de heuvels jou dragen in plaats van dat jij de last van de heuvels op je schouders hebt. Dat je over de heuvels vliegt in plaats van erin de moeten kruipen.

Dus haalde ik de finish precies in de tijd die ik als maximum bedacht had. En liet ik zoals gewenst meer vrouwen achter me dan voor me, reden genoeg om tevreden te zijn dus.

Rare dingen

Bestudering van mijn tijden bevestigden mijn gevoel dat ik rare dingen heb gedaan onderweg zeker. Mijn laatste 2 kilometers waren de snelste. De derde de langzaamste en de 8ste  kilometer, die toch echt niet plat was, was de derde tijd. Mijn coach vroeger zou hebben gezegd: ruimte voor verbetering! Ik weet dus wat me te doen staat!

One Comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

twee × twee =