Race verslag: Rondje Millingen

Een zonovergoten dag met temperaturen boven de twintig graden. Aan de andere kant van het land, in de stad die nog steeds mag hopen op de eerste landstitel in 18 jaar, lopen duizenden mensen de marathon. Ik ben in Millingen aan de Rijn voor een Rondje Millingen.

Toch maar niet de tien

Ik was van plan om de tien kilometer te doen, maar heb de avond ervoor een feestje gehad en zeker twee uur gedanst. Bovendien lag ik pas tegen half twee in bed. Kortom: mijn benen voelen wat stijfjes, ik ben niet helemaal uitgerust en… ik heb nog geen wedstrijd gelopen dit jaar. Gelukkig is dit een van die fijne loopjes waarbij je je tot vlak voor de start nog kunt inschrijven: ideaal voor besluiteloze types zoals ik die vaak twijfelen tussen een tien en een vijf. Ik vind voor vandaag vijf kilometer meer dan genoeg. De start staat gepland om 12.45 uur. Dat is over een half uur. Dus heb ik tijd om me aan te sluiten in de gebruikelijke rij voor het damestoilet en daarna nog even in te lopen.

Echt warmlopen hoeft niet bij deze temperatuur, dat scheelt weer. Ik jog een paar minuten en doe wat versnellingen. Die voel ik in mijn bovenbenen, goed dat ik gekozen heb voor de vijf.

Als we aan de start staan, krijgen we het verzoek om ruimte vrij te maken voor de eerste trail lopers die gaan finishen. Braaf wijken we uit naar links, maar na enkele minuten blijken ze toch nog wat verder weg te zijn dan gedacht en dus wordt er, vrij abrupt, gestart. De eerste meters sta ik bijna stil, zo onverwacht vertrekken we.

Zweten en zwoegen

Omdat mijn Garmin horloge niet opgeladen was, loop ik op gevoel. Dat kan heel goed uitpakken, zo ben ik in 2012 de marathon van Berlijn doorgekomen. Na een paar honderd meter heb ik mijn, voorlopige, cadans gevonden. Tot een kilometer of drie gaat het lekker, daarna heb ik moeite om mijn ritme vast te houden. Op dat soort momenten krijg ik altijd spijt van etentjes, borrels en feestjes van de avonden ervoor. Niet dat ik elk weekend een heel druk programma heb, maar dit weekend dan weer net wel.

Na bijna vier kilometer blijken de tien kilometer lopers in te voegen. Die zijn ruim een kwartier eerder gestart en vlak voor mijn neus vliegen de twee koplopers de dijk op. Even daarna gevolgd door nummer drie, die mij soepel voorbij rent. Het is toch wel erg warm, hier op die dijk. Krijg ik in ieder geval een beetje kleur op mijn benen, hou ik mezelf voor. Elk nadeel heb zijn voordeel! Ik zie de kerktoren van Millingen en ik zie bij elke kromming nog steeds lopers voor me. Het kan niet ver meer zijn, maar waar gaan we eraf? Dat blijkt uiteindelijk ongeveer 200 meter voor de finish te zijn.

De klok, die bij de start van de 10 is gaan lopen, staat op 40 nog wat als ik over de mat kom. Heb ik er echt meer dan 25 minuten over gedaan? Dat zou voor mij wel een sportief dieptepunt zijn qua vijf kilometer tijd. Of zit er gewoon niet meer in op dit moment? Of misschien wel nooit meer, nu ik de vijftig ruim gepasseerd ben. Terwijl ik op een bankje zit uit te puffen, realiseer ik me dat we natuurlijk later zijn gestart vanwege de finishende trail lopers die uiteindelijk toch niet kwamen. Dus het kan nog meevallen, die tijd. Een aardige dame komt langs met een bord vol stukken Toblerone. Ik kan het niet laten en pak er eentje . Puur, dat dan weer wel.

Beetje bruin

In de uitslagen zie ik later dat ik 22.29’ heb gelopen. Ruim boven mijn PR, maar dat dateert van voor mijn vijftigste 😉. Ik ben er tevreden mee. Waar ik het meest blij mee ben is dat ik weer eens heb meegedaan aan een loopje. Voor het eerst dit jaar.  Maar hopelijk niet voor het laatst. O ja, en mijn benen zijn inderdaad een tintje donkerder geworden!