Raceverslagen,  Trailrunning

Lochemtrail: een run die de trailliefhebber gelopen móét hebben!

door Anne-Hester

“Heel veel succes en plezier bij je ‘ik ga dat echt nooit doen’ eerste halve marathon!”, is het eerste appje dat ik op zondagochtend 16 oktober 2016 lees. Een leuke knipoog naar een van mijn eerste trainingen bij Running Improvement, slechts een maand of tien geleden, waarin ik nog stellig beweerde dat ik 10 kilometer qua afstand ver genoeg vond. Een halve of hele marathon? Mij echt niet gezien!

Ruumpol Runners

Toch is het moment nu al daar. 21.1 kilometers aan parcours is uitgezet door de Ruumpol Runners, een trainingsgroep onder leiding van meervoudig Europees en Nederlands kampioen triatlon en duatlon Harry Ruumpol. En ik heb me opgegeven om daar vrijwillig overheen te gaan rennen.

Lochem

Omdat ik bij een aantal trainingen soms 17 á 18 kilometer liep, kwam een mijlpaal als de halve marathon toch wel erg dichtbij. Toen Erlinde me vertelde over de Lochemtrail, was ik over de startstreep getrokken. Wat is er nou mooier om deze prestatie neer te zetten in Lochem, de plaats waar ik ben opgegroeid! Het feit dat het een trail was, vond ik eigenlijk wel geruststellend. Hoewel het zwaarder is dan het lopen over de weg, weet ik tegelijkertijd dat ik een trail niet knetterhard kan lopen. De druk van een goede tijd neerzetten was er voor mij daarom niet en ik stond dan ook aan de start met het idee dat ik deze afstand alleen maar wilde uitlopen.

30 uur na de navigatierun

Krap 30 uur nadat ik met RI’s Rogier de n8run had gelopen (een navigatierun waarbij we in het donker zeven uur lang naar checkpoints hebben gezocht en ook al zo’n 20 km hadden afgelegd) sta ik toch met een klein beetje zware benen mijn andere RI loopmaatjes Arny, Martijn, Jan, Atse en Sanne op te wachten bij camping Reusterman in Barchem.

Lochemtrail: een run die de trailliefhebber gelopen móét hebben!

Achterhoeks gemoedelijk

Het is dat ik nooit op het idee ben gekomen om te gaan kamperen in eigen omgeving, maar bij deze accommodatie is alles echt prima voor elkaar. Voor ons lopers is er meer dan genoeg parkeergelegenheid op het parkeerterrein en beschikbaar gestelde weiland, er zijn douches, goed sanitair, omkleedmogelijkheden en ruim voldoende zitgelegenheid, zowel binnen als buiten. Het personeel is vriendelijk en behulpzaam en de sfeer is vooral Achterhoeks gemoedelijk. We werden daarnaast ook nog eens getrakteerd op erg mooi weer, waardoor iedereen veel zin had om te lopen.

Eethuis De Kaleberg

Warmlopen kon in de 300 meter van de camping naar Eethuis De Kaleberg, waar de start is. Wat ik nog ken als een klein houten krot waar net een frituur inpaste, blijkt inmiddels omgetoverd tot een leuk idyllisch boshuisje dat de uitstraling van een goedkope snackbar ver achter zich heeft weten te laten. Het is een plek geworden waar je na een lange boswandeling nog even met je gezin neerstrijkt voor een kop koffie en wat lekkers te eten. De eigenaren, zo hoor ik, zijn zo vriendelijk geweest een aantal van hun voorzieningen ter beschikking van de organisatie te stellen.

Een stijgingspercentage van 9%

De naam van het eethuis geeft al enigszins weg wat alle lopers (21, 31 en 42 km) kort na de start te wachten staat: De Kaleberg. Hoewel de herfst inmiddels tot de bladeren van de bomen heeft weten door te dringen, is de berg nog alles behalve kaal. Maar laat dat nou net het minst erge deel zijn waar de topografische naam geen eer aan doet, want die Berg, die staat er. Na de start is het dan ook gelijk vijfentwintig meter klimmen over deze stuwwal met een stijgingspercentage van 9%. Zo, hartslag geactiveerd hoor! Na anderhalve kilometer wordt opnieuw zo’n dertig meter de berg opgeklommen.

Lochemtrail: een run die de trailliefhebber gelopen móét hebben!

Achterhoekfoto.nl

Via de Kaleberg gaat de route op en af naar de Lochemse Berg, waar ook weer een pittige klim van zo’n 10% op het programma staat. Na de eerste vijf kilometer volledig door het bos gelopen te hebben over veelal wandelpaden (de Lochemse Berg is niet meer vrij toegankelijk voor fietsers) dienen de eerste akkers zich aan. Op de vlakke zandpaden is het even uitrusten en zwaaien naar de fotograaf van Achterhoekfoto.nl. De eerste drie meter asfalt in het parcours melden zich, maar slechts om de Barchemseweg over te steken (veilig bewaakt door vrijwilligers! Bedankt!) en weer het bos in te duiken waar ik me bij een aantal dalingen flink schrap moet zetten om goed mijn evenwicht te bewaren.

‘ijsvrij’

De omgeving waar we nu lopen ken ik als de plek waar ik vroeger zelf veel heb getraind. Mijn strava heatmap bevat echter een grote zwarte vlek en ik weet precies waarom. De Paaschberg komt eraan. Een berg die ik ken als een plek waar je het liefst een touw om je middel knoopt als je die wilt afdalen. Een berg waar aan de andere zijde vroeger mijn middelbare school lag en de verwensingen niet van de lucht waren als je de heuvel nog op moest fietsen als je al te laat was. Het voordeel was wel dat iedereen bij ernstige en aanhoudende ijzel ‘ijsvrij’ kreeg omdat het te gevaarlijk was de berg op te komen en de school te bereiken.

Paaschberg

Na 6.5 kilometer is het dan zover. De Paaschberg en ik staan weer oog in oog met elkaar. Of het nou is dat ik deze oude vijand in gedachten groter heb gemaakt dan deze is, dat ik inmiddels meer conditie heb gekregen of dat ik geen tot de rits toe volgestouwde Eastpack meer hoef mee te zeulen, de oude (en lelijke) watertoren op het hoogste punt van de Paaschberg is sneller in zicht dan ik had gedacht. Er volgen wel een paar pittige afdalingen en de route gaat nu richting het ‘zestigheuveltjesbos’. Deze heuveltjes steken echter maar schril af bij het eerste deel van de route, maar ik merk wel dat mijn benen al wat te verduren hebben gekregen. Het is ook rond dit punt dat ik mezelf oprecht afvraag of ik nou de stukken mul zand of de heuvels erger vond.

Ronkende motoren

Via de onverharde Gageldijk lopen we parallel aan een stukje van de Barchemse veengoot richting het stuk bos waar de welpen en kabouters van Lochem zich ophouden: het scoutingterrein. Het is rustig in het bos. Dat is weleens anders geweest. Ik kan me zondagochtenden herinneren dat ik wakker werd van het geluid van ronkende motoren als er weer een of ander kampioenschap van de motorcross verreden werd. De 125 cc’s zijn inmiddels verkast naar een meer afgelegen terrein aan het Twentekanaal, maar dat betekent geenszins dat het crossterrein met de vlakte gelijk is gemaakt. Alle heuvels liggen er nog. Al-le-maal… En dat weten de Ruumpol Runners natuurlijk ook! Toch worden we redelijk gespaard en gaat de route via een paar hele fraaie single tracks richting het terrein van voetbalclub Klein Dochteren, waar op dat moment ook fanatiek gesport wordt.

Grote Veld

Vlak hierna volgt de splitsing van de 21 km met de overige afstanden, die nog even verder mogen gaan genieten op het prachtige Grote Veld. Oppassen voor kogelhulzen en camouflagesmink, want hier bevindt zich onder meer een oefenterrein van defensie en het zou niet de eerste keer zijn als sporen van rupsbanden zich diep in het zand hebben gegraven.

Afslag gemist

Wij lopen echter rond landgoed Ruigenrode als de eerste verzorgingspost zich aandient. Ik heb totaal geen honger en in mijn rugzak heb ik zelf water mee. Bang dat ik niet meer van mijn plek afkom als ik stop, loop ik maar door en kauw ik met moeite een zelf meegebracht koekje weg om de man met de hamer niet tegen te komen. Atse pikt wel snel een kwarkbolletje van de tafel en voegt zich weer bij me. Als we luid geschreeuw achter ons horen werpen we een blik over de schouder. We hebben de afslag gemist.

Toch attent van de dames die in 2e en 3e positie lopen dat ze mij daarop attenderen en we draaien weer om. Het lukt me echter niet meer om bij ze aan te haken, hoewel Atse mij wel naar ze toe probeert te brengen. Mijn benen trekken het gewoonweg niet meer.

Lochemtrail: een run die de trailliefhebber gelopen móét hebben!

Door de schuur

Via verscheidene prachtige single tracks door het dichtbegroeide bos steken we de Vordenseweg over en komen we weer op de Gageldijk. Dat betekent dat we over de helft zijn en als beloning staat ons een leuke verrassing te wachten. Landbouwbedrijf en minicamping ’t Gagel heeft haar terrein opengesteld voor de traillopers. Enigszins verbaasd draai ik dan ook het erf op en mijn wenkbrauwen schieten naar mijn haargrens als ik geen pad meer zie, maar alleen nog een schuur met een dikke oranje pijl die in de richting van de schuur wijst. We moeten dus door de schuur?! In de schuur staat een grote groep koeien lekker kalm wat hooi weg te malen. Wat een geweldig idee om dit onderdeel van de route te maken! Dit zal me echt nog lang bijblijven en geeft een uniek accent aan deze trailloop.

Wereldkampioen

Na de koeienstal komen we via een droge sloot vol met uit de boom gevallen appels (oppassen voor de enkels!) weer terug op de route en dit keer wordt wel een pittige heuvel van de motorcross meegepakt in het parcours. We schampen nog het Daniël Willemsenpad, vernoemd naar de Lochemse tienvoudig wereldkampioen zijspancross. Het mooie hieraan vind ik dat deze eer van een straatvernoeming Daniël Willemsen ten deel is gevallen bij leven. Dit komt deze echte Lochemse held ook toe!

Hockeyvelden

Achter de Lochemse hockeyvelden langs lopen we weer richting de Lochemse berg, waarvan uiteraard ook even het hoogste punt aangetikt moet worden. Zesendertig meter klimmen dus in vijfhonderd meter. Met ruim 19 kilometer op de teller wil alles in mijn lichaam al opgeven, maar ik heb gelukkig nog de helderheid van geest om mezelf toe te fluisteren dat ik tot nu te alles heb gerend dus toch zeker niet in die laatste twee kilometer een stuk ga lopen?! Het tempo gaat wel iets terug en rustig aan, maar wel rennend, gaan Atse en ik de laatste heuvels van de route over.

De finish; so close, but yet so far away…

Ik hoor de luidspreker een aantal lopers binnenhalen en het einde is in zicht. Maar niet voordat we door een vrijwilliger resoluut de allerlaatste heuvel van het parcours opgestuurd worden. De finish; so close, but yet so far away… Weer 8% klimmen en al is het maar tweehonderd meter, zo in de slotmeters van mijn eerste halve marathon voelt het alsof een nijlpaard heeft besloten dat mijn benen de beste plek zijn om zijn middagdutje op te gaan doen. Na deze laatste klim volgt een scherpe afdaling op een stuk waar we vroeger vaak met de slee vanaf gingen als het had gesneeuwd. Via wat dichte begroeiing worden we dan onthaald door de Ruumpol speaker en zit mijn eerste halve marathon erop! Het was zwaar maar absoluut de moeite waard. Al was het maar omdat cola me nog nooit zo goed heeft gesmaakt na de finish!

Lochemtrail: een run die de trailliefhebber gelopen móét hebben!

Snert

Met een kwarkbol tussen de tanden lopen we weer naar camping Reusterman waar we met de door Ruumpol Runners verstrekte consumptiebon een heerlijke kop snert kunnen halen. Deze smaakt heerlijk! Het prachtige weer doet me besluiten om bij de finish te wachten op mijn loopmaatjes die de marathonafstand aan het lopen zijn. Arny, het ultratrailbeest van onze groep, komt na een krappe 3.5 uur als eerste man al over de finish. Erg knap!

Deze prestatie wordt beloond met een heerlijk stuk koek in de vorm van het cijfer 1, gemaakt door de bekende Lochemse bakker Dick ten Broeke. Voor de nummers 2 en 3 ligt een soortgelijke attentie te wachten in het overeenkomstige cijfer van de behaalde plek. Een in mijn ogen erg leuk bedachte en vormgegeven attentie met een zeer regionaal karakter.

Paars gips

Terwijl ik bij de finish nog wat meer kwarkbolletjes zit weg te eten, komt er een jongen met een arm volledig in het paarse gips de finish over. Enigszins vermaakt hoor ik het verhaal aan dat hij een week eerder het parcours ging verkennen. Echt getraind had hij namelijk niet en hij wilde weten of het wel zou lukken wat hem te wachten stond. Zijn hond was echter zo dolenthousiast bij dit uitje dat deze hem onderuit schoffelde, waarop hij zijn elleboog brak. En ondanks dat alles, toch gewoon aan de start verschijnen en die hele marathon lopen. Held!

Een andere deelnemer was op deze traildag zelf minder fortuinlijk en ik begreep dat deze persoon bij een val de hand heeft gebroken. Dat is natuurlijk erg zuur. Traillopen is altijd een risico en ik heb meerdere personen onderuit zien gaan over de boomwortels of losliggende takken. Het is me zelf ook weleens overkomen.

Objectief oordeel

Omdat ik bang was dat ik als Lochemse niet objectief was over deze geweldige dag heb ik goed geïnformeerd wat mijn loopmaatjes van deze trail vonden, maar ook zij waren allemaal erg te spreken over de mooie route en geweldige organisatie. Het enige verbeterpuntje dat werd aangedragen, was dat er op de lange afstand soms wat langere rechte stukken waren waar geen lintje of pijltje hing. Uiteraard omdat je gewoon rechtdoor moest, maar het is raadzaam om desondanks toch elke 200 of 400 meter een lintje op te hangen, zodat je als loper weet dat je geen afslag hebt gemist en nog op de goede route zit.

Vijf sterren

99% van de route was onverhard, uitdagend, erg mooi en op punten ook erg pittig, alles was goed aangegeven met felle oranje pijlen, de openbare wegen werden goed bewaakt door vrijwilligers, de verzorging was goed, het inschrijfgeld laag, de route gaat door een koeienstal, de attentie voor de nummers 1, 2 en 3 was origineel en de accommodatie was voortreffelijk. Als we op deze blog maximaal vijf sterren zouden weggeven bij onze recensies, zou deze trail ze van mij alle vijf hebben gekregen.

De Lochemtrail is absoluut een ruwe diamant onder de traillopen, en met het gevaar dat het kleinschalige gemoedelijke karakter verloren gaat zou ik toch zeker elke trailloper aanraden in 2017 hier aan de start te verschijnen.

5 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

negentien − 2 =