Raceverslag Ironman Port Macquarie: Thunder from downunder 2.0

Sommigen noemen het kranzinnig, voor anderen is het een droom: een Ironman Triathlon wedstrijd. De afstand is enorm, eerst 3,8 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen. En met die afstand in de benen moet je ook nog eens een volledige marathon hardlopen. Edosports atleet Claudia Striekwold aka ‘Striek’ deed het. En om het allemaal nog heldhaftiger te maken, was haar Ironmanrace in warm en bergachtig Australië. Zij maakte voor ons een verslag van haar race waarin ze streed om een ticket voor Kona:

“Waarom dáár helemaal?!” is de vraag die de meeste mensen stellen.. Nou, ik ben er nog nooit geweest, de wedstrijd valt in de schoolvakantie, en het parcours ligt me! Dat laatste kom ik een klein beetje van terug, bijna het dubbele aantal hoogtemeters dan verwacht, maar man wat een race!

2 weken voor de race was ik al in Australië, campertje gehuurd, acclimatiseren en de tijd om nog wat van de Oostkust te zien, startend in Noosa en op dag 1 al verliefd op dit land! Na 1 week roadtrippen aangekomen op de camping in Port Macquarie waar ik me een week kon focussen op de race.

Zondag 6 mei, raceday! Beastmode on!! Prima temperatuur oplopend tot 23 graden, zonnig weer, was een mooi begin. Ik had er zin in, racen volgens plan! Paf, dat was het startschot voor de rolling swimstart. Even wat worstelen en dan proberen wat in de voeten te blijven liggen. Ik had een ontspannen swim met 2 keer een landgang waar we de pier over moesten. Het zeewater ligt me wel, en kwam met een 1:08: uit het water. Nu kon de race écht beginnen voor mij.

Al na 5 min kwam een snelle dame uit mijn agegroup me hard voorbij, slik! M’n eigen ding blijven doen, dacht ik. Na 25 km had ik al jeukende armen, van het trillen op het slechte wegdek… Gelukkig een externe factor waar alle atleten last van hebben, maar niet echt bevorderend voor het beeld op mijn km teller!

Oef, de klimmetjes waren kort en steil en joegen het wattage dat ik trapte hard omhoog. “Matthew Flinders Hill” what a bitch… er lag zelfs een loper naast, omdat zo veel mensen van de fiets af moesten! Ik ben geen rekenwonder, maar geoefend met m’n voeding mocht niet baten, na 70 km al behoorlijk misselijk. Om de 5 km stond er wel iemand een band te wisselen, mijn schietgebedjes hebben geholpen 180 km zonder lek rijden door te komen. Met 5:45 kwam ik van de fiets, dat viel tegen, 5:20 was het doel… de hoogtemeters en wegdek hadden me gesloopt.

Blij dat ik van de fiets af mocht, maar geen idee hoe de benen waren begon ik aan mijn marathon, het staartje van de race 😉 Het eerste half uur kotsmisselijk, maar kon wel mijn tempo pakken. Alleen bergop concentreren dat mijn maaginhoud binnen bleef.

Ik bleef steady lopen, en haalde veel atleten in. Het enige waar ik bij de aidstations behoefte aan had was af en toe een slokje cola (wat ik nog nooit genomen had in een race, maar wél goed viel) en water. Ik passeerde Els (Visser) die boven een prullenbak hing en zag dat zij het ook zwaar had. Ik mocht niet klagen. Net voor het ingaan van mijn laatste (4e) loopronde, zag ineens de dame voor me, die me op de fiets zo hard voorbij was gekomen.

Omdat ik alleen was wist ik niet precies waar ik lag in de race. Of het haar harde fietsen is geweest, iets in me riep dat m’n ticket naar Kona voor me liep, en ze had het zwaar. Er op en er over, en dit “nog maar” 10 km vasthouden! Bij het keerpunt zag ik dat het gat enorm was en zo vloog ik naar de finishline waar ik in 3:41 een nieuwe PR op mijn marathontijd neer zette en een totaaltijd van 10:41:29.

Direct werd ik opgevangen door 2 vrijwilligers, “I am ok, thanks” zei ik nog, waarna ik toch vol gestrekt ging na 3 passen. Na een half uurtje belde ik mijn moeder, mijn trouwste supporter die onwijs baalde dat ze er niet bij kon zijn. Ik hoorde toen pas dat ik 4e was.. en besefte dat dat niet voldoende was voor Hawai kwalificatie. Crap! Maar wist ook dat ik stick to the plan had geraced, en een goede race had gedraaid in een sterk deelnemersveld, dus kon de teleurstelling vrij snel omzetten in blijdschap, én ik mocht nog een kleine week genieten in dit “beloofde land”.

1 ding wist ik wel zeker; Revanche, ik ben sterk nu… Maastricht galmde door mijn hoofd, die inschrijving heeft niet lang op zich hoeven wachten. BAM, 5 aug is raceday, AGAIN!!