Raceverslag: Team Trail La Roche-en-Ardennen

Afgelopen zaterdag deden we, Sanne en Erlinde, mee aan de zevende editie van de Team Trail van Sportsevents.be. Net als 358 teams kwamen we voor een pittige wedstrijd door de Belgische Ardennen. La Roche, om precies te zijn. Hoe we dat hebben ervaren? En of onze eerste gezamenlijke Team Trail een succes was? Daarover wisselen we hieronder van gedachten.

Geinend zitten we ’s ochtends aan een bodje havermout. “Nou, binnen anderhalf uur moeten we die klus wel geklaard hebben toch?” “Hmm, dat lijkt me ambitieus.”  Hoor ik haar zeggen. “Ah joh hoeveel hoogtemeters kan je nu werkelijk kwijt in 16 kilometer?”  

Wanneer ik wat mompel over niet fit zijn word ik verwezen naar de website indekken.nl. Allerhande creatieve redenen om je vooraf in te dekken voor een mager resultaat. Goed fair enough, afgelopen met dat indekken van mij, gaan met die banaan. 

In de auto naar La Roche bespreken we ons ‘strijdplan’. Wat is eigenlijk de bedoeling van deze trailwedstrijd? Wat is, buiten de voorpret en gezelligheid, de toegevoegde waarde van het teamaspect?  

Naast de wens om te genieten, zijn we beide fanatiek. Het besluit valt om zo snel mogelijk te lopen en zo wellicht een gooi naar het podium te doen. Mits een kleine blessure en een ietswat-korte afstand- conditie ons niet in de steek laat. 

Buiten het feit dat een rit naar België voldoende tijd biedt voor een goede we-zijn-onderweg-selfie in onze nieuwe teamshirts, blijft er genoeg tijd over om wat te piekeren. “Als ik haar maar bij kan houden”… “Ik hoop dat 16 er niet net een paar te veel zijn”… “Als ik maar niet degene ben die het verknald”… “Wat als mijn blessure roet in het eten gooit”…  

Aan de start werp ik vlug een blik op de concurrentie. Het zonnetje schijnt en de lente kan niet beter beginnen. We zijn scherp, we hebben er zin in. Het startschot… Meteen daarna volle bak omhoog. Niet te gek doen nu, maar wel tempo maken nu het nog kan.  

Wanneer mijn horloge na 3 kilometer een hartslag van 189 weergeeft, grap ik nog eens dat ze waarschijnlijk alle hoogtemeters in de eerste 10 kilometer hebben gestopt. Damn wat heb ik het zwaar. Ze heeft er vanaf de start een stevig tempo in, en waar ik al een beetje bang voor was gebeurd. Ik kan het maar net bijhouden. Of eigenlijk, ik ben degene die hier de boel ophoudt terwijl de nummers een en twee van ons weglopen.  

‘Ik loop best hoog in mijn hartslag hoor”  Piep ik, terwijl op mijn pols het getal 189 prijkt. “Ja, ik was ook niet van plan om het heel gek te maken hoor” Ik frons, zwijg en doe mijn uiterste best aan te blijven haken. Dit is teamwork!  

Er komt geen einde aan het klimmen en dalen. We hebben het tempo iets terug laten zakken maar lopen nog steeds stevig door. Het parcours vraagt inmiddels ook om iets meer zorgvuldigheid. Ik voel wel dat mijn benen zwaarder worden. Ik twijfel aan mijn duurconditie. Ga ik dit volhouden?  

Mijn hartslag is onder controle en ik zie het weer zitten. De route is zwaar maar fantastisch. In het lentezonnetje klimmen en dalen we langs de oevers van de L’Ourthe. Het is bikkelen en afzien. Weinig motiverend is mijn horloge dat met regelmaat aangeeft dat ik 0 kilometer per uur ga. Alsof hoogtemeters niet tellen! 

Op een kilometer of 8 komen krijgen we heel kort de nummers 2 in ons vizier. Ook zij werken zich op handen en voeten een weg naar boven.  

Daar lopen ze. Ik betwijfel of we er nog bij kunnen komen. Damn! Dit is geen walk in the park. De eerste tien ging ik als een Kieviet maar inmiddels smacht ik naar de finish. Met name bergop is het afzien. Op weg naar boven voel af en toe een hand in mijn rug, het scheelt niet veel maar in ieder geval iets. Dit is teamwork! 

Harder gaat het niet meer. We proberen het tempo er in te houden maar team Run-waygirls piept en kraakt in haar voegen. Angstig kijk ik achterom. Nu nog ingehaald worden door de nummers 4 zou toch wel voelen als een kleine afgang. “Kom op nog even! Het kan niet anders dan dat dit de laatste klim is.”  Of nou ja, de volgende dan… of die daarna. Er lijkt geen einde aan te komen.   

Wanhopig hou ik me (tot drie keer toe) vast aan haar boodschap dat dit de laatste klim is. We tellen de kilometers af. Het geluid van de speaker! Ik zet nog een keer aan. De finish! Armen omhoog, een dikke high five. Na 2 uur en 10 minuten passeren we als derde damesteam de finish. Kapot maar trots op ons. Zonder elkaar was dit nooit gelukt.  

En ook het biertje aan de finish smaakt stukken beter met z’n tweeën!