Al na een baan of 4 heb ik een mantra: “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een kat, per ongeluk opgesloten in een draaiende wasmachine, hap ik angstvallig naar lucht. Met mijn armen maai ik in het rond. Het is nog mijn enige doel levend de kant te halen (kan iemand een reddingboei gooien?!). Ik doe een poging de bubbels van mijn teammie te volgen en thank *** krijg ik van achter af en toe een zetje. “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een aangespoelde walvis rol ik de kant…