Raceverslag: Midwinter Marathon Apeldoorn

Vandaag stond een wedstrijd in ons marathon schema: de Midwinter Marathon in Apeldoorn. Als je deze naam hoort, dan denk je gelijk aan een Marathon met Anton Pieck-achtige wintertaferelen. Maar daar klopte vrij weinig van. In de eerste plaats is de langste afstand geen marathon, maar 25 km. En verder lag er natuurlijk ook geen sneeuw, het vroor niet eens. Onze Midwintermarathon was dus ‘maar’ 25 kilometer. Met een temperatuur van 11+ graden, een waterig zonnetje en behoorlijk wat wind. En hoe het ging?

Einde verhaal

Nou voor Stefanie is het verhaal hier al afgelopen, want zij deed niet mee. Ze begon ’s ochtends om 8:00 uur vol goede moed aan haar ontbijt, maar ze voelde zich niet zo best. Verkouden. Niet lekker dus. Het leek haar niet zo verstandig om in Apeldoorn te gaan lopen. Ze bleef liever wat dichter bij huis, zodat ze wat sneller thuis was als het onderweg niet zou gaan.

Pieken op het juiste moment

Ik (Erlinde) hoefde gelukkig niet helemaal alleen naar Apeldoorn, want flink wat Running Improvement leden liepen op mee op de Asselronde, oftewel de 25 km in Apeldoorn. We hadden van te voren de opdracht van de trainer meegekregen om niet op marathon tempo te lopen, maar zelfs nog een stukje langzamer. Het idee erachter is, dat we nu (deze weken) zoveel kilometers maken, we ons nu niet helemaal stuk mogen lopen. Uiteindelijk gaat het allemaal om het einddoel: de Marathon van Rotterdam. Daar moet het gebeuren. Pieken in Rotterdam! En niet nu.

Op hol geslagen paard

De Midwinter Marathon was voor ons dus geen race, maar een training. En eerlijk gezegd, heb ik daar wel een beetje moeite mee. Om op mijn dooie gemakje te gaan lopen. Tijdens een wedstrijd! Dat is misschien nog wel moeilijker dan volle bak en helemaal kapot gaan. Het voordeel was wel dat we zaterdag al een pittige Fartlek (vaart/interval) training van 15 km hadden gedaan. Dus zou ik er vandaag waarschijnlijk niet als een op hol geslagen paard vandoor gaan. Althans dat hoopte Kees en Chris, onze trainers 😉

Start

Om 11:45 uur was de start van de 25 km. Ik had heel optimistisch een zonnebril op mijn hoofd gezet. Want de zon scheen! (Eventjes). Maar na ongeveer 500 meter na de start viel de zonnebril van mijn hoofd. Zo dom. Ik kon nu niet stoppen, terwijl er honderden mensen achter me liepen. Dus ik liet ‘m maar liggen. Gelukkig was het geen dure Ray Ban ofzo. Die ik om dit soort redenen dus ook maar beter nooit kan kopen. Dus…note to self: zet die zonnebril op je neus, of draag gewoon geen zonnebril. Zoals ik de komende 24,5 kilometer nu dus ook maar moest doen.

De eerste kilometers

De eerste kilometers liep ik gezellig samen met Susan. We liepen redelijk op het gewenste (langzame) tempo. Misschien iets te snel volgens de opdracht, maar best ok. We voelden allebei wel de 15 km van de dag ervoor in onze benen. Maar na een kilometer of 5, ging dat wel beter. Het parcours was heuvelachtig, maar niet té. Het is geen Arnhem, of Nijmegen. Toen we een flink stuk heuvelaf gingen, liet ik Susan maar even los. Want heuvelaf loop ik relatief sneller dan heuvelop. Ik dacht dat Suus later wel weer zou aanhaken.

Windvangers

Ik zag haar daarna niet meer, maar ik had wel een groepje gevonden waar ik wel aan kon sluiten. Zij konden mooi de wind voor mij vangen ;-), terwijl ik onderweg geregeld op mijn moest horloge kijken dat ik niet te hard liep. Uiteindelijk besloot ik die tijden maar een beetje los te laten en op hartslag te gaan lopen.

Parcours

Het parcours kwam door de mooie bosrijke omgeving van Apeldoorn en Hoog Soeren. En een flink stuk door de heidevelden van Assel. Veel natuur. Ik vond de route erg mooi en af en toe stond er een dweilorkest om de stemming er goed in te houden. Er stond niet heel veel publiek langs de kant, maar de mensen die er stonden waren wel erg enthousiast. In plaats van dat ik als een malle naar de finish storm, met oogkleppen, zag ik onderweg opeens heel veel. Leuk! Al zat ik de laatste km’s blijkbaar in mij eigen zone, want volgens de RI buddy’s was dat laatste stuk vooral veel asfalt. Ik weet niet wat ik die laatste kilometers aan het doen was, behalve bedenken dat ik eigenlijk wel erg fijn liep, want ik heb dat niet zo gemerkt. Al dat asfalt.

Klaar mee

Na 21 km was ik er wel klaar mee dus, toen was het fijn dat er daarna een flink stuk heuvelaf kwam en ik het tempo wat omhoog kon gooien. Al snel kwam het bordje 24 km en toen was het nog maar 1 km. Dan toch stiekem een klein eindsprintje en toen kwam ik over de finish. Niet helemaal kapot zoals normaal gesproken, maar met  nog veel energie. Hoe fijn, na 25 km! We werden door de speaker ontvangen alsof we net de Mount Everest hadden beklommen, dus daar werd ik extra blij van. Met een medaille rijker liep ik naar de andere RI trainingsmaatjes die al aan de erwtensoep zaten.

En de conclusie?

Al met al was het een fijne loop door de mooie omgeving van Apeldoorn. Een prima trainingswedstrijd in aanloop naar een marathon. Het parcours is afwisselend en heuvelachtig. Ondanks dat ik niet zo snel mocht, vlogen de kilometers voorbij. Een goed teken! Op naar de volgende trainingswedstrijd: de 30 KM in Schoorl.