Run

Nog 2 weken to de Chicago marathon

Iedereen weet het, maar als je traint voor een marathon dan word je er extra aan herinnerd: de tijd gaat zo snel! Over 2 weken loop ik de marathon in Chicago. Over 2 weken al! Van racekriebels of zenuwen is -nog- geen sprake. Waarschijnlijk komen ze nog wel, maar ik denk (en hoop) dat ze mee zullen vallen. De zenuwen zullen in ieder geval niet zo heftig zijn als in 2014: het jaar dat ik mijn eerste marathon liep.

Eerste marathon

De dag voordat ik van start ging tijdens die eerste marathon (in Antwerpen) was ik ontzettend zenuwachtig. En de avond van te voren was het mogelijk nog erger. Slapen kon ik niet en mijn hersenen maakte overuren. Hoe zou het gaan? Zou ik de finish überhaupt wel halen? Of zou ik nét voor de finish dood neervallen? Net als Philippides in 440 v Chr.?

Bijzondere ervaring

Uiteindelijk bleek ik gewoon levend over de finish te komen en was het finishen van de marathon een van de meest bijzondere ervaringen uit mijn leven.

En inmiddels heb ik al vaker een marathon gelopen. Vijf keer om precies te zijn. Het is dus niet nieuw meer voor me en ik verwacht dat ik de Chicagomarathon in ieder geval uit zal lopen.

Streeftijd

Maar wat is mijn streeftijd? Het zou voor de hand liggen dat ik mijn PR zou willen verbeteren (3:43 min). In theorie zou dat kunnen. Chicago is een relatief vlak parcours, dus een snelle tijd lopen is daar zeker mogelijk. Maar in de praktijk…?

Focus

Tsja…Dat is mee kan doen aan de Chicago marathon is een unieke kans die en die ik wel met beide handen moest aangrijpen. Tegelijkertijd is het nu een wat ‘roerige tijd’ voor mij. Ken je dat gevoel er op alle vlakken van je leven ‘iets’ gaande is? Negatief, maar ook positief. In mijn geval dat er op het gebied van werk, relatie, privé, sport, blog, enz wel wát gebeurt. En ja dat kost energie, waardoor ik momenteel niet de focus heb die ik zou moeten hebben.

Genieten to the max

Dus nee, heb ik geen streeftijd. In plaats daarvan wil ik maximaal genieten van het lopen in Chicago. Dat geeft veel rust in mijn hoofd en maakt de race ook een stuk leuker, dat weet ik nu al. Want zo kan ik daadwerkelijk om me heen kijken en de race echt beleven. De aanmoedigingen van toeschouwers tot me door laten dringen en de omgeving. Al neemt het niet weg dat 42 km nog steeds een idiote afstand is. En dat dat het ongetwijfeld alsnog zwaar gaat worden. Maar ja, dat maakt het meedoen aan een marathon dan ook bijzonder.

Taper

Anyway, het is nog niet zover. Ik heb dus nog 2 weken te gaan. Ik train nog eventjes door, als is de bekende ’taper’ fase inmiddels aangebroken. Afgelopen weekend deed ik nog een 32 km, maar vanaf nu is het afgelopen met de lange afstanden. Tijd voor wat rust.. En dan.. Op naar Chicago. Ik ben er -bijna- klaar voor…

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 × 1 =