-
Ironlakes Triathlon Geannuleerd. En nu?
Nog maar twee dagen, en dan doe ik niet mee aan de Ironlakes Triathlon in België. Op zaterdag 19 september zou ik van start gaan tijdens de halve triathlon, maar je raadt het waarschijnlijk al: corona gooide roet in het eten. Ik had nog lange tijd de hoop dat dit mijn eerste triathlonwedstrijd van 2020 zou worden. Alle andere races waren al eerder afgelast. Het bleef nog een lange tijd spannend, want de organisatie deed er alles aan om de wedstrijd toch corona-proof te kunnen laten plaatsvinden. Het mocht niet baten, de gemeente bepaalde anders. De wedstrijd kon niet doorgaan. Domper Het nieuws voelde als een domper, maar kwam natuurlijk ook niet helemaal…
-
Beginnen met racefietsen: 5 tips voor wielrenners
In mijn vorige blog over tips voor hardlopers zei ik het al: corona is een pain in the ass. De gevolgen zijn enorm en het is voor niemand leuk. Inmiddels zijn de coronamaatregelen versoepeld en dat is (o.a.) goed nieuws voor hardlopers en wielrenners. Want we mogen weer samen op pad. Ook wielrennen dus! Zij het ‘onder bepaalde voorwaarden’. Meer sporters door de lockdown? Als gevolg van de intelligente lockdown zijn er veel mensen aan het sporten geslagen. Alhoewel er af en toe ook berichten in de media opduiken waaruit blijkt dat mensen juist minder zouden zijn gaan sporten. Verwarrend, want er wordt anderzijds ook beweerd dat mensen meer zijn…
-
Triathlon tijdens de coronacrisis: hoe verder in 2020?
Het lijkt nu onwerkelijk, maar begin deze maand deed ik mee aan de halve marathon van Malta. Je weet wel zo’n groot evenement met duizenden hardlopers. Dicht op elkaar, zwetend en hijgend in elkaars gezicht. Van 1,5 meter afstand houden en social distancing had op dat moment nog niemand gehoord. Van het coronavirus al wel, maar dat leek een beetje een ver van ons bed show. Ja, natuurlijk Azië was hard getroffen en o.a. in Australië was een run ontstaan op wc-papier. Maar zover zou het in Europa toch niet komen? En ach ‘het was toch niet veel meer dan een griepje’? Hoe anders is het leven nu. Van een…
-
Ode aan de vrouwen (op de) fiets!
Er zijn relatief weinig vrouwen in de wielersport, maar Sanne en ik zijn zeker niet alleen. Toprensters, recreatieve rensters, BMX’ters, mountainbikesters en ga zo maar door. Als ode aan de vrouwen op de fiets heeft de sportbond (KNWU) de maand juli 2019 uitgeroepen tot ‘vrouwenmaand’. Ik draai het om en breng deze maand een ode aan de (vrouwen)fiets. Ik heb er namelijk 4! Waaronder een stadsfiets. Dus die telt niet echt. Want welke Nederlandse vrouw heeft nou geen stadsfiets? Maar goed, een ‘sportfiets’ is dus een ander verhaal. Minder dames hebben bijvoorbeeld een racefiets en/of een mountainbike in hun bezit. Dus, ben je nieuw in de wielersport of draai je al…
-
Triathlon Trainingskamp: Beyond Hell / Above Heaven!
“Nog even volhouden, je bent er bijna!”, zegt mijn vriend als ik hem enigszins wanhopig opbel. Ik heb inmiddels ruim 100 km gefietst en ik ben er nog steeds niet. Volgens mijn spiksplinternieuwe fietscomputer -die ik nog niet helemaal begijp- is het nog 13 km tot Tilbug. Maar het lijkt alsof ik totaal uit de richting fiets. De bewoonde wereld lijkt ver weg en ik heb honger. Omdat ik dé beginnersfout heb gemaakt om te weinig voeding mee te nemen. En nou ‘zit ik er dus doorheen’. ‘First date’ Dat belooft nog wat voor mijn tripje naar Gorges du Verdon. Over een week ga ik daar wielrennen in de bergen.…
-
Zwemstruggles
Zwemstruggles Zwemmen…. Ergens in mijn jonge jeugd was het mijn doel om van het pierenbadje naar het diepe te mogen, keek ik smekend naar de badjuf terwijl ik al trappelend probeerde mijn wijsvingers lang genoeg boven water te houden, en liep ik een trauma op tijdens het wakzwemmen. En dat allemaal onder het toeziend oog van mijn ouders, die 4 meter boven mijn hoofd in een zweterige zwembadkantine tegen het raam geplakt zaten. Waarschijnlijk in de hoop dat ik zo snel mogelijk mijn diploma’s zou scoren. Al was het maar om ze te verlossen van dit wekelijkse, broeierige uurtje verplicht sociaal doen en opscheppen over de zwemkwaliteiten van je kroost.…
-
De magie van Ironman Hawaii
Zonder ooit een voet op Hawaiiaanse bodem te hebben gezet navigeert hij ons richting het appartement. Hier linksaf gaat richting het keerpunt op Hawaii, laat ik me vertellen. In het donker draaien we naar rechts de Queen K op, daarna rechtsaf richting Ali’i Drive, Dig Me beach, we passeren Lava Java, nog even door en probleemloos bereiken we ons appartement. Een licht gevoel van vermoeidheid en irritatie (de reis was lang) maakt ruimte voor bewondering. Dit zijn navigatieskills straight from the heart. Ik vraag me af of er een plek op de wereld is die ik ken, zonder er ooit te zijn geweest. Lijden in het Paradijs ‘Lijden in het…
-
Voor alles is een eerste keer… Run-Bike-Run
Het is alweer bijna een jaar geleden…. Enthousiast en met knikkende knieën sta ik aan de start. Geen idee hoe ik efficiënt mijn energie ga verdelen over 3! onderdelen. Om nog maar niet te spreken over de wissels. In mijn hoofd heb ik al meer dan 100 keer gewisseld deze week, maar praktisch gezien wordt vandaag toch echt de eerste keer. Uiteraard ben ik te snel weg en bereik ik na 5 kilometer hard hijgend mijn fiets. Een prima wissel, gevolgd door 20 Kilometer fietsen, vlak, over de dijk van Spijk. Het is fris vandaag, maar gelukkig droog. Opgelucht trap ik de kilometers weg en krijg er steeds meer plezier…
-
Voeding tijdens een (Ironman) race
Een Ironman is nogal een langdurige exercitie. De gemiddelde atleet is toch wel 10uur+ onderweg. Zelf klokte ik een mooie 11uur en 11 minuten wat me, volgens exerts op het worldwide web, genoeg tijd gaf om zo’n 8000 calorieën te verbranden (Mijn trainingspeaks gaf overigens aan dat het er zo’n 4000 waren). 8000!! Er van uitgaande dat ik er gemiddeld zo’n 2000 per dag verbrand dan betekent dat dus dat ik al zwemmend, fietsend en rennend ook nog eens voor 4 dagen moet eten. Om nog maar niet te spreken over de liters vocht die je verliest en dus ook weer aan moet vullen. Geen wonder dat vriendlief de Ironman…
-
Stick to the Ironman-plan
Voor het eerst de afgelopen dagen loopt de stress nu echt op. Ik tel de mensen voor me en kijk opnieuw op mijn horloge. Over 1 minuut starten de pro’s en in plaats van dat ik geniet van de ambiance, de sexy stem van Paul Kaye en de aanwezigheid van al het publiek, sta ik al een half uur in de rij voor een 10tal dixies waarvan ik weet dat ze niet te harden zullen zijn. Samen met Striek schuifel ik langzaam in de richting van de start van het laatste hoofdstuk van dit avontuur. Een kus van mijn lief, een high five van mijn schoonouders en daar gaan we…
