Van zwembadvrees naar Funky zwemkunsten

Licht nerveus probeer ik mijn weg te vinden in het doolhof aan kleedhokjes. Niet anders dan 25 jaar geleden blijkt het een uitdaging de waterkant überhaupt te bereiken.

Uiteraard heb ik geen 50 cent bij me. Verscholen onder een handdoek schuifel ik half naakt terug naar de kassa. Blikken vol medelijden priemen in mijn rug. Ik pak mijn 50 cent aan, dump mijn tas en haast me naar de badrand.

Eenmaal naast het bad heb ik een hartslag van 200 en maken mijn hersenen overuren. Ik kijk de ruimte in en voel dat hier tal van ongeschreven regels gelden waarvan ik de inhoud niet ken. Angstig probeer ik te bedenken hoe ik zo ongemerkt mogelijk te water kan geraken of eigenlijk… onder water… of vooral er weer uit en naar huis, veilig op mijn welbekende bank.

Er blijkt niemand (lees NIEMAND!?!?) anders die net als ik vanmorgen op het idee is gekomen zijn bikini mee te nemen. Op zichzelf gericht, gehuld in strakke badpakken en niets aan de fantasie overlatende zwembroekjes pendelt een groot aantal zwemmers op en neer.

In het bad liggen twee banen uitgelegd. En alhoewel het nergens geschreven is het overduidelijk dat het niet de bedoeling is dat ik me hier begeef. Deze ‘fast lanes’ scheiden de ‘echte’ van ‘zwemmers’ zoals ik.

En alhoewel iedere vezel in mij het liefst rechtsomkeert maakt ga ik te water en begeef mij tussen de zondagszwemmers, bejaarden en andere rookies.

Een week later sta ik in een sportzaak om mijzelf een mooi badpak aan te meten. Er bleek niet veel watergevoel voor nodig om te ervaren dat een strandbikini niet erg functioneel is. Met het oog op mijn zeer beperkte zwemkwaliteiten en het feit dat ik nog lang niet ingeburgerd ben in de zwembadcultuur ga ik op zoek naar een zo onopvallend mogelijk exemplaar. Waar camouflageprint ontbreekt valt de keuze op een zwart, zo saai mogelijk model, dat zelfs mijn oma niet zou misstaan (aldus mijn lief).

De weken en maanden erna verdwaal ik nog met regelmaat in de kleedhokjes, drink ik liters zwembadwater, kom ik er achter dat kijken onder water toch best handig is en lang haar in je gezicht drijft. Ik koop een zwembril en zelfs een badmuts, parkeer mijn tas overtuigd aan de badrand en probeer voorzichtig aan, baantje voor baantje aan mijn borstcrawl te werken.

Na wat lesjes links en rechts blijk ik minder weg te hebben van een zinkend schip dan ik dacht en schuif ik langzaam op in de richting van de ‘fast lane’. Op weg er naartoe ervaar ik dat die in-zichzelf-gekeerde zwemmers boven water best te pruimen zijn, en dat er in welke baan dan ook altijd wel iemand in de weg ligt. En tja, soms ben je het zelf.

Mijn gevoel van ongemak maakt plaats voor een beetje meer zelfverzekerdheid en het duurt niet lang of ik stal mijn pullbouy (het blijft toch iets weg hebben van poolboy ;)), peddels en zwemschema naast het startblok.

Wanneer mijn granny-badpak zijn beste tijd gehad heeft, besluit ik dat het tijd is voor meer kleur. Ik en mijn zwemkunsten durven inmiddels een beetje gezien te worden. Ik ga voor een echte Funkita met hippe kleuren en iets minder stof. De gave belijning siert mijn rug. Of het door de stof komt of het placebo effect weet ik niet, maar ik glijd door het water.

En dan… Wanneer ik aan de kant hang van de ‘fast lane’ zie ik haar staan. In strandbikini. Twijfelend, met lichte paniek in haar ogen.