Transgrancanaria Marathon: On my way…

On my way…

Klem, zoals je klem hoort te zitten in een vliegtuigstoel van een goede low-budget airline. Zo zit ik. Mijn knieën in mijn nek, een net iets te luidruchtig gezelschap om me heen en uiteraard huilende kinderen aan boord.

Vulkaanlandschap

Zon, zee en strand, een beetje studie en als klap op de vuurpijl de Transgrancanaria Marathon. Dat is waar ik naar op weg ben. Mijn eerste marathonafstand ever en dan ook nog door het vulkaanlandschap van Gran Canaria.

GC

De afgelopen maanden hebben toch ook enigszins in het teken gestaan van (inmiddels omgedoopt tot) GC. Mijn vrienden hebben de indruk dat ik buiten hardlopen, werken en studeren geen leven meer heb, mijn alcoholconsumptie is sinds mijn 15^e niet zo beperkt geweest en ook gezond eten en intensiever trainen hebben bijgedragen aan een redelijke conditie. Althans, als ik de testen van Laurens Groenendijk moet geloven.

Ready?

Ik ben er klaar voor dacht ik eigenlijk wel. Met twee keer griep sinds begin dit jaar dacht ik toch alle bacillen uit mijn omgeving toch wel te hebben geïncasseerd. Maar uiteraard, afgelopen donderdag bleek het plotseling verdwijnen van mijn stem een voorbode op een aardige verkoudheid.

Evil voice

En daar waar ik eigenlijk de afgelopen periode heel relaxed was en in de ‘I’m going to nail this thing’ modus verkeerde, gaat mijn verkoudheid gepaard met een evil stemmetje in mijn hoofd dat met regelmaat kritische vragen op me af vuurt.

Doemscenaria’s duiken op

Onzekerheden met betrekking tot de warmte, voeding, vocht, kleding, taperen, tempo, conditie, rusten en  schoeisel. Doemscenario’s als van een gescheurde enkelband tijdens een laatste training of van een ongelukkige val van een boulderwand, ze zijn allemaal gepasseerd. Zelfs het gegeven dat ik op dit moment met mijn knieën in mijn nek zit, roept een fractie van een seconde de vraag op of ik hier niet per ongeluk geblesseerd ga raken. Het is maar goed dat ik te veel energie heb voor een week eenzame risicovrije opsluiting, anders was ik ongetwijfeld in retraite gegaan.

Duivelsuitdrijving

Maar goed, tijd dus voor de eliminatie van mijn evil voice. Maar tja… Hoe doe je dat? In duiveluitdrijving heb ik me niet eerder verdiept en vooralsnog hebben alle goede raad en geruststellende woorden van anderen me nog onvoldoende rust gebracht. Ik denk aan rust en ontspanning. De afgelopen paar jaar Yoga en Mindfulness hebben me geleerd dat de focus op jezelf, je lijf en je ademhaling je kan afleiden van destructieve gedachten. Een mooi voornemen denk ik, voor de komende dagen. Een paar dagen Yoga in het zonnetje.

Lijfspreuk van Pipi

Dus daar zit ik. Op weg naar een week zon, zee, strand, yoga, een beetje studie en als klap op de vuurpijl de Transgrancanaria Marathon. En terwijl ik opzij kijk naar het meisje in de stoel naast me, bedenk ik me dat ik laatst herinnerd werd aan de lijfspreuk van Pipi Langkous:

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik kan het vast!