Raceverslagen

That’s the teamspirit: raceverslag Team Triathlon Arnhem

Al na een baan of 4 heb ik een mantra: “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…” Als een kat, per ongeluk opgesloten in een draaiende wasmachine, hap ik angstvallig naar lucht. Met mijn armen maai ik in het rond. Het is nog mijn enige doel levend de kant te halen (kan iemand een reddingboei gooien?!). Ik doe een poging de bubbels van mijn teammie te volgen en thank *** krijg ik van achter af en toe een zetje. “Er komt vanzelf een einde aan… Er komt vanzelf een einde aan…”

Als een aangespoelde walvis rol ik de kant op. Gedesoriënteerd hobbel ik achter mijn teamies aan richting de wisselzone. Voor al mijn wissel-angsten (je zal je fiets maar kwijt zijn, je helm vergeten, over je fiets heen springen, je schoenen niet dicht krijgen etc. ect.) is geen tijd. Sneller dan de wind vliegen we de wissel door en zonder kleerscheuren beland ik op mijn fiets met alles dat ik bij me behoor te hebben op of aan. De meiden maken vaart.

Ik piep en kraak in mijn voegen. Vervloek de parcoursmaker (de weg gaat meteen omhoog) en probeer voor de vorm nog een paar seconden over te nemen. Daarna moet ik echter alle zeilen bijzetten om er niet af te wapperen. Mijn benen branden. Ik kan wel janken. Mijn angst wordt waarheid. Deze meiden hebben mij vandaag op sleeptouw en hun doel voor vandaag is om deze rookie binnen een schappelijke tijd over de finish te krijgen en hiermee de schade beperken voor de rest van de competitie. 

De weg gaat wat naar beneden. Voor het eerst krijgen mijn hoofd en lijf de mogelijkheid om de afgelopen 15 minuten een beetje te verwerken. Ik drink een paar slokken en adem een paar keer gefocust in en uit. Ok, we zijn er weer.

Ik neem over en voel dat ik langzaamaan enigszins herstel. Stevig trappend suizen we richting het keerpunt. Om en om doen we kopwerk en maken aardig vaart. Na het eerste keerpunt realiseer ik me dat we een behoorlijk gat geslagen hebben en wanneer Edo ons even verderop toeschreeuwt dat we vooralsnog in eerste positie liggen geeft dat de burger moed. We zijn dus best sterk zo met z’n drieën. De paniek in mijn eigen hoofd maakt plaats voor vastberadenheid en enige geruststelling. Op de fiets kan deze rookie ze in ieder geval bijhouden en een bijdrage leveren…

Wanneer we de wisselzone uitkomen heb ik zowaar mijn loopschoenen aan en lijk ik verder niets vergeten. Ik probeer te pijlen hoe het mijn teamies vergaat. De laatste fietskilometers hebben er aardig ingehakt. Misschien wel iets te hard. Al snel staat de EDOsportscrew langs het parcours. We liggen goed in de wedstrijd, een kwestie van volhouden nu. Volhouden ja, hmm wat zegt dat nu eigenlijk? Hoe hard gaat dat Ik herinner me onze afspraak. Het resultaat maakt niet uit, als we alledrie maar kapot over de finish komen. 2 x 2,5 kilometer is te overzien. We bijten ons er in vast en spreken elkaar bemoedigend toe. Evenals bij het zwemmen is het één van ons die het tempo maakt. Wanneer het zwaar wordt krijg ik de kans om de ‘kat in de wasmachine’ een beetje goed te maken. De rookie blijkt ook nog een beetje te kunnen duwen.

Na 1.10 en een beetje vallen we met z’n drieën over de finish. Alle drie totaal kapot. Missie geslaagd! Damn! Wat ben ik trots op ons. Ook een beetje op mezelf. Ik blijk niet de rookie die binnen een schappelijke tijd de finish over geduwd moet worden. Ik blijk, evenals wij allemaal, van waarde in een team waarin iedereen zijn kwaliteiten en kwetsbaarheden heeft. En hoe gaaf is het dat het ons gelukt is om het beste in elkaar naar boven te halen!

Thanx teamies voor deze onvergetelijke dag! Zonder jullie was ik al verzopen in de wasmachine… 😉

Big thanks & photo credit: Sharon Zuijdervliet / Traithlonchick

2 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

12 + 2 =