Roadrunning

STRAVA, vriend of vijand

Noem me een groentje, onwetend of misschien juist wel een echte genieter, maar tot een jaar of twee geleden had ik nog nooit van STRAVA gehoord. Ik hobbelde op mijn dooie akkertje door het bos en de bergen, keek thuis af en toe eens terug op Movescount hoe ver of hard ik had gelopen, deelde dat automatisch met 4 movescount vrienden met wie ik me ooit eens online verbonden had, en deed hetzelfde nog twee keer die week.

Het was tijdens mijn eerste training bij Running Improvement dat ik hoorde van STRAVA. Of ik me wilde aanmelden en me dan meteen ook even wilde verbinden aan de RI groep.  Dat was leuk, dan konden we elkaar een beetje volgen. Onzeker als ik was wist ik het nog even te rekken, maar het duurde niet lang of ik liep nooit meer alleen.

Of mijn RI-maatjes zich bewust zijn van hun invloed in die periode?  Geen idee. Maar niet zelden was ik me bewust van hun  (virtuele) aanwezigheid, wat me er toe aanzette de laatste interval-meters vol te maken, ook wanneer ik dacht dat ik stervende was.

En wanneer een stel pottenkijkers niet voor voldoende motivatie zorgt bleek STRAVA zo vriendelijk rondetijden, hartslag, sufferscores en persoonlijk records bij te houden. Voor mijzelf en mijn STRAVAvrienden. Hij liet me zien dat ik steeds sneller werd en dat mijn lijf begon te wennen aan het intensievere lopen.

De positieve cijfers bleken motiverend, maar het is hier dat ook de eerste barstjes in onze relatie ontstonden. Op mijn tandvlees liep ik een dik PR op de halve marathon. Bij thuiskomst echter, was STRAVA onverbiddelijk: 21,0 kilometer. Mooie prestatie, maar niets van terug te vinden in mijn personal best lijst. Mijn volgende halve marathon liep ik voor de (STRAVA) zekerheid nog even een halve kilometer door.

Het duurt niet lang of in mijn mailbox prijkt een mail van STRAVA: “O.. ooo… Marieke Jansen just stole your QOM”.  Een onbehagelijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik voel in al mijn vezels dat me zojuist iets is ontnomen. Iets waarvan ik niet eens wist dat ik het had.

Ik blijk twee weken ervoor de snelste tijd te hebben neergezet op een paadje langs de Bemelerberg. Onbewust welliswaar, maar STRAVA is het niet ontgaan en hij laat me weten dat ik aan de bak moet. Wie dacht dat ie voor een race nog ergens aan de start moet verschijnen heeft het mis. Als je wil is iedere run een race en is de hele wereld je tegenstander.

Nog geen half jaar later sprint ik, gehaast en al, mijn longen uit mijn lijf om het Qommetje van het Arnhem.Run cafe te pakken. Precies 6 dagen zit ik gebeiteld op de troon tot een appje van mijn Runwaychicky de rust ruw verstoord. Een foto van het STRAVAklassement kleurt mijn Whatsapp oranje: “ -6 sec ;)”

Drie dagen later spurt ik met een hartslag van 200 achter mijn haas aan. Opnieuw, over dezelfde dijk. Nauwelijks bijgekomen stuur ik een what’s appje: “ -2 sec ;)”

Vol trots zit ik een week later in de zaal. Klaar om mijn eerste prijs in ontvangst te nemen. Enigsinds bedrogen voel ik me dan ook, wanneer blijkt dat iemand een half uur voor ‘sluiting’ van het Segment mijn tijd nog aan gruzelementen heeft gelopen. O.. ooo….De volgende keer voor aanvang toch even mijn mail checken.

Het volgende Arnhem.Run cafe besluiten we er samen een directe battle van te maken. 1,5 kilometer denderen we schouder aan schouder omhoog door het bos. Op het laatste stuk weet ik me los te maken en met een aardige voorsprong kom ik over de finish. In een jubelstemming loop ik nog een paar kilometer uit. Wanneer we bij de auto komen blijk ik 1,5 kilometer korter te hebben gelopen dan de rest. Mijn maag trekt zich samen, ik visualiseer de start en finish. En eigenlijk is het daar al dat ik me realiseer dat ik aan de start van het segment mijn horloge op pauze heb gezet.

Bij thuiskomst laat STRAVA een pauze zien van exact 6 minuten en 21 seconden. De winnende tijd van het segment… Maar hey, if it aint on STRAVA it didn’s happen. De prijs gaat aan mijn neus voorbij.

En zo zijn er velen.  STRAVA blunders, -battles en -jachten. De DM groep die met regelmaat een van zijn leden ‘afzet’ om het Kommetje te pakken. Rogier die tijdens de halve marathonweek zijn 4e halve marathon na 6 kilometer opnieuw begon omdat zijn horloge was uitgevallen en hij er online toch echt 7 op een rij wilde. Mijn eigen lief die met gevaar voor eigen leven een afdaling in de Franse Alpen op zijn naam dacht te zetten maar er in het dal achter kwam dat zijn Garmin er nog niet klaar voor was.

Gerard die zijn wedstrijdwielen post-race in zijn fiets liet zitten en een aerohelm opzette om zijn aanval op het segmentje kracht bij te zetten. And so on, and so on. STRAVA heeft de sportwereld in zijn greep.

Persoonlijk ben ik  inmiddels aardig ingeburgerd. Deel ik Kudos uit bij de vleet, spice mijn activiteiten op met foto’s van al het avontuurlijks dat ik onderneem, verdedig mijn Qommetjes met hand en tand,  en volg mijn concurrentie op de voet.

Maar het blijft vooral heerlijk om zo nu en dan eens op mijn dooie akkertje door het bos of de bergen te lopen zonder die cijfers en zonder dat de rest van de wereld mee kijkt. Mijn horloge en mijn virtuele vrienden laat ik thuis.

Dusssss… Mocht je me volgen op STRAVA… Knoop dan wel in je oren dat ik  meer doe dan daar op te zien is 😉

2 Comments

  • Judith Armande

    Geweldig geschreven! In het begin toen ik ging hardlopen was ik ook heel erg gefrustreerd door strava. Voor mijn gevoel ging het dan heel lekker, terwijl strava toch anders liet zien. Inmiddels ben ik aan t wielrennen en doet het me niet zo veel meer. Wel vind ik het interessant om stukken te vergelijken met andere keren, maar het vreet me niet meer zo op als in het begin haha!

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

tien − vier =