Raceverslag: Trail des Pins 24 km

Afgelopen weekend deed ik (Erlinde) mee aan een uitdaging in Belgische Ardennen: de Xtrails etappewedstrijd Houffalize. Na de proloog waarover ik hier over schreef, stond ik op zaterdagochtend aan de start van de Trail des Pins van 24 km met ruim 600 hoogtemeters.

Enkel

Tijdens de proloog was ik bij kilometer 2 op een vlak pad door mijn enkel gegaan. Het deed wel pijn, maar ik kon gewoon doorlopen dus zo erg was het ook niet, dacht ik. Na de finish voelde ik ‘m ook nog dus bij thuiskomst in ons huisje, ging ik ‘m koelen. Mijn trainer keek even waar de pijn zat en het was niet mijn enkelband, maar toch was ik er niet helemaal gerust op.

Toen ik ’s nachts een keer wakker werd, voelde ik ‘m nog. Ooooo no… dalijk zou ik niet kunnen lopen de volgende dag. Ok geen paniek, verder slapen, dacht ik! De volgende ochtend ging al een stuk beter, maar nog steeds voelde ik die enkel. Voor de start kreeg ik weer paniekmomentje omdat ik bang was dat ik iets kapot zou maken. Uiteindelijk was ik toch gerustgesteld door mijn trainer en trainingsmaatjes en stond ik aan de start.

C’est parti!

Daar had ik nog een few seconds of fame want de eerste 10 mannen en de eerste 5 vrouwen werden om beurten naar voren geroepen om vooraan te starten. Na de proloog van vrijdag stond ik vierde in het Algemeen Klassement. Mijn naam werd dus genoemd, yeah!! Voor de 24 km van vandaag had ik niet zulke hoge verwachtingen. Het leek mij niet realistisch dat ik op het podium zou komen want 24 km is toch nog aardig lang en daarnaast was het 27 graden. De zon scheen fel en de gevoelstemperatuur was nog hoger. Ook hoopte ik vooral dat mijn enkel het goed zou houden. We gingen van start, of zoals de Belgen het zeggen: C’est parti!

Tweestrijd

De eerste kilometer voelde ik de enkel nog wel, maar lopen ging prima. Ik besloot wel extra goed op te letten om niet weer door mijn enkel te gaan. We liepen een flink stuk op het asfalt in de zon. Ik had het warm! Ik had mijn trailvest met 1 liter water (SIS sportdrank) bij me en dat had ik wel nodig. Ik zat een beetje in tweestrijd. Bij trailen is de snelheid ondergeschikt, maar aan de andere kant deed ik wel mee aan een wedstrijd. Ik stond vierde en wilde ik wel een kansje wagen voor het podium. Het zou natuurlijk ook zonde zijn om niet uit te halen wat erin zit. Aan de andere kant was het bloedheet, moest ik ’s avonds nog 12,5 kilometer en zondag ook nog 17 km lopen. En ik wilde er ook nog wel plezier in houden en me niet helemaal kapot lopen. En ik maakte me nog steeds een beetje zorgen om die enkel. Lastig.

Du beau temps

Op het asfalt had ik het niet zo naar mijn zin, maar in de bossen des te meer. Daar kan ik mijn ding doen, genieten van de natuur en lastige afdalingen en was het natuurlijk ook koeler. Rond de 13 km zou een drankpost staan en ik keek daar nu al naar uit. De omgeving was prachtig, wat een mooie uitzichten! Op veel plekken liep ik alleen, en hoewel ik dat soms heerlijk vind, had ik nu wel een beetje behoefte aan gezelschap. Gelukkig kwam ik op een bepaald stuk in de buurt van een aantal mannen en een vrouw te lopen. Heuvelop verloor ik ze uit het oog, maar heuvelaf kon ik ze weer inhalen. Ik haalde telkens een man met een lange tight in (met dit weer een lange broek, waarom?!). En hij haalde mij ook telkens weer in. Vervelend was het helemaal niet, het was wel grappig.

Refill

Totdat ik op een bepaald moment weer alleen liep en ik het gevoel had dat de drankpost wel in de buurt moest zijn. Mijn liter (sport)water had ik helemaal op, dus het was tijd voor een refill. Ik kwam een bocht om en daar stond de drankpost met mijn trainingsmaatjes Jan, Martijn en Gertjan! Dat was geweldig. Ik was blij om ze te zien, want dat betekende ook dat ik niet zo heel langzaam liep. Bij drankpost nam ik glaasje cola. Normaal drink ik thuis nooit cola, maar hoe lekker deze cola nu smaakte, heerlijk!! Verder lagen er tucjes, chips, winegums enz. Ik vulde mijn waterfles, nam wat tucjes en ik was weer klaar om te gaan.

Film

Bij de drankpost werd ik trouwens ook eventjes gefilmd, voor de Asics Xtrails Houffalize summer edition movie 🙂

Na de drankpost had ik een enorme boost. Ik had mijn loopmaatjes gezien, heerlijke cola gedronken, tucjes gegeten ..die ik altijd alleen maar op vakantie eet..dus dat was ook een positieve associatie. Kortom: Ik had er weer zin in! Ik genoot van het laatste stuk en werd steeds blijer omdat ik helemaal geen last meer had van mijn enkel. Ik had vanochtend onterecht paniek gezaaid. Zoals mijn trainer het later verwoorde: soms heb je gewoon 5 mannen (=trainingsmaatjes) nodig die de zaak nuchter bekijken 😉

All you need is..

Ik kwam mijn Belgische vriend met de lange broek onderweg weer tegen. En we deden weer het inhaalspelletje. Totdat hij op een vlak stuk net voor mij onderuit ging. Hij maakte een mooie ‘judorol’ en stond gauw weer op. Er was niks aan de hand met ‘m, gelukkig! Het viel me verder op dat er zoveel stelletjes liepen. Meerdere mannen en vrouwen liepen met z’n tweeën en die wachtten dan heel braaf op elkaar als ze te ver uit elkaar liepen. Brengt trailen romantische gevoelens in mensen naar boven?! Achteraf bleek er in deze race ook een speciale wedstrijd voor stelletjes te zijn. Dat verklaarde hun gedrag :-). Als ze over de finish kwamen moesten ze blijkbaar ook bewijzen dat ze een stelletje waren, met een uitgebreide (tong)zoen.

Finish

Na 24 km was ik wel klaar voor de finish, maar het parcours was uiteindelijk nog iets langer. Gelukkig was daar dan toch de laatste steile afdaling en over het laatste bruggetje kon ik nog een sprintje trekken. Volgens de omroeper was ik eerst 5e vrouw, o nee… 6e vrouw, herstelde hij zich. Ook goed. Later stond in de uitslagen dat ik de 7e vrouw was. Ook prima. Het was goed zo.

De trail was zwaar, bloedheet, prachtig en mijn enkel deed het weer. Ik was gelukkig. Nog een paar uur rust tot de Nighttrail om 10:15 uur vanavond…En omdat het anders weer een extreem lang verhaal gaat worden, schrijf ik ook daar weer een apart blogje over. Wordt vervolgd dus!