Raceverslag Stuwwaltrail 2017

De dagen voor de trail word ik er alleen maar zenuwachtiger op. Trainen doe ik amper nog maar nadenken des te meer. Welke schoenen, wel of niet mijn racevest mee nemen, wat aan te doen? Dat laatste neem ik (bijna) net zo serieus als mijn brugpieper dochter haar kledingkeuze elke dag neemt.

Virus

Ik mis in de voorbereiding de gezelligheid en begrip dat ik van de zomer ervaarde met de MudSweatTrail Reis naar Zwitsterland voor de Eigertrail. De laatste dag was wat te dragen tijdens de race een belangrijk onderwerp van gesprek. Maar goed, spullen is 1 ding, ik sta ook nog voor de uitdaging een virus zoveel mogelijk uit mijn lijf te verbannen.

Vorige week was ik ziek, zelfs een dag in bed gelegen. Afgelopen zaterdag stond ik aan de start van een gelukkig korte trail met een verkoudheid die voor half Nederland genoeg is om zich ziek te melden op het werk maar dat is gelukkig gezakt tot een hoest die niet onderdoet voor een roker die wakker wordt na een heftig avondje stappen. Gaat de goede kant op dus.

Beren op de weg

Al met al zit er niet veel meer op dan een beetje yoga, veel slapen en koolhydraten eten. En nadenken. Echt optimaal heb ik niet getraind. Eerst drie weken vakantie en ondanks dat ik zeker niet stil heb gezeten, zat hardlopen er niet in. We waren namelijk 3 weken in Alaska en daar wordt op de meeste plekken hardlopen afgeraden in verband met de beren.

Het verhaal van de 16-jarige trailrunner die in juni tijdens een trailrun de aanval van een beer niet overleefde, heeft mij alle zin in een rondje rennen ontnomen. Maar daar heb ik er spijt van want de eerste week na terugkomst heb ik een knetter van een jetlag, dan word ik ziek en als ik beter ben is het al weer tijd om te sparen voor de wedstrijd. Amper gelopen dus.

De langste ooit..

Maar goed, het wordt zaterdag 23 september en het startschot klinkt voor ons, dus ik ga op pad. De langste race ooit. 20 kilometer met iets van 500 hoogte meters. Het eerste deel is letterlijk mijn achtertuin en daar loop ik heel regelmatig. Omdat ik van afwisseling hou ken ik bijna elk pad, maar de organisatie was zo creatief om af en toe buiten de paden te gaan voor een extra slinger. Ik werd er een beetje moedeloos van. We slingerden maar door dat bos. Bij het horen van iedereens tweede kilometer piepje waren we hemelsbreed 400 meter opgeschoten. Als we in dit tempo doorgingen kon het nog wel even duren voor we bij het kasteel waren! En dat deed het ook, kan ik je vertellen.

Duno plateau

Eenmaal op het Duno plateau kwam ik beter in mijn element. Zo goed, dat ik verkeerd rende omdat ik de weg wel dacht te weten. Gelukkig stuurde een wandelaar me terug “de meeste andere hardlopers, lopen daar…” zei hij. Dank u wel meneer. Meestal trek ik inderdaad mijn eigen pad, maar laat ik vandaag maar eens een keertje volgen!

Bekend terrein

We komen op zeer bekend terrein. Hier train ik elke dinsdag met mijn Personal Trainer Petra Schans (Sportstudio Locomotion) en haar hond Luca. Luca rent hier altijd rond alsof er niets mooiers in de wereld is dan rennen in de heuvels van Duno. Schrijver en trailer Diederik van Hoogstraten denkt altijd aan zijn hond als hij een dipje heeft en gaat hem dan proberen na te doen.

Huppelend en zonder enige terughoudendheid en schaamte rennen of je leven er vanaf hangt. Ik probeer het ook en word er vrolijk van! Grappig om later terug te zien dat hierna een paar goeie kilometers volgen.

Plat

De drankpost laat op zich wachten, die zou bij 7 km zijn maar ik zie niks. Ik heb gelukkig mijn racevest bij me en dus genoeg te eten en te drinken, maar het houdt me wel bezig. Is mijn horloge kapot, loop ik verkeerd, zijn ze al weg? Bij precies 10 kilometer staan ze. Ik drink, maar ga snel weer verder. We slingeren het bos door en dan eindelijk komen we bij het kasteel. Op een asfaltweg. Plat.

Daar waar ieder ander blij zou zijn word ik toch chagrijnig. Het is warm en de asfaltweg is saai en doet pijn aan mijn kuiten. Ik kan bijna niet meer rennen en besluit te lopen. Ik kan niet meer. 
Wat ik dan allemaal denk zal ik jullie besparen, laten we het er op houden dat ik het niet zo leuk vond;-)

DE trap

Maar zoals altijd komt overal een eind aan en zo ook aan de Uiterwaarden en plat. We gaan namelijk weer terug naar het Duno Plateau via een trap die ik nog niet kende. DE trap, heet hij nu in de Oosterbeekse hardloopscene onder de lopers van deze trail. Want de trap is niet alleen lang, hij is ook steil en heeft geen lekkere treden. Ik dacht echt dat ik wist wat verzuren was, maar dit is verzuren in het kwadraat! En toch kan ik daarna weer rennen, kom ik bij de tweede verzorgingspost en kom ik uiteindelijk bij de laatste kilometers. Daar wacht Marjolein op me.

Eigenlijk zouden we de hele weg samen lopen maar een blessure gooide roet in het eten en nu loopt ze het laatste eindje met me mee. We kletsen wat en ik vergeet vanzelf dat alles pijn doet. En eigenlijk voor ik het weet zijn we weer bij het sportpark. Daar wachten niet alleen de andere traillopers van Sportstudio Locomotion me op, iedereen die vandaag mee loopt heeft zich verzameld.

En dan eindelijk: finish! Helaas staat mijn eindtijd er niet tussen maar ik heb zelf geklokt, maar natuurlijk vergeten om hem uit te zetten. Ik denk dat ik er ongeveer 2.48 minuten over gedaan heb. Dat was mijn streeftijd dus ik ben tevreden. Maar hiermee eindig ik wel ergens enorm in de achterhoede.

Zwaarst?

Na afloop vraagt Jacq wat ik het zwaarst vond, fysiek of psychisch. Ik zeg fysiek, alles deed me pijn. Maar na bestudering van mijn kilometer tijden moet ik op die woorden terugkomen. Op de platte kilometers 4 minuten langzamer zijn dan de langzaamste kilometers in het bos heeft niets met fysiek te maken, dat kan niet anders dan in mijn hoofd zitten!

Deze trail was misschien door de niet zo optimale voorbereiding een maatje te groot, ik loop hem toch maar wel! En in mei 2018 is er een nieuwe kans en daar ben ik al weer hard voor aan het trainen. Behalve een tijd onder de twee en een half uur heb ik me nog een doel gesteld: de laatste 10 kilo eraf! En voor iedereen die nu gaat roepen: “wees blij met wat je bereikt hebt!”, die kan ik gerust stellen, dat ben ik ook. Ik ben super blij. En trots. Maar ik wil meer, dat mag toch?

Het mooiste compliment kreeg ik van mijn zoon: “Leuke foto mam, het is een keer niet alsof je doodgaat, zoals op al die andere trailfoto’s!” En ja, dat is een groot compliment voor een puber….