Raceverslagen

Raceverslag: Eindhoven 2016, de drukste

door Emma 

Tot het laatste moment twijfelde ik of ik mee zou doen. Eerlijk gezegd had ik niet echt zin om drie weken na de halve marathon in Porto (waar de laatste kilometers heel, heel zwaar waren in de hitte) weer zo’n eind te moeten lopen. Ik had sindsdien geen enkele keer langer dan een uur getraind. En ik had zowel vrijdag als zaterdag etentjes en lunchafspraken. Maar ja, ik was niet verkouden of geblesseerd…

En ik kon het mooi combineren met een bezoek aan mijn ouders. En, hoe Hollands kun je als Brabantse worden, ik had al bijna dertig euro afgetikt voor de inschrijving, dus zonde om te laten lopen.

Al slaat dat natuurlijk nergens op, want op en neer naar Eindhoven vanuit Oosterbeek kost natuurlijk ook geld.  Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik was niet super gemotiveerd. Soms heb je dat nu eenmaal.Toch ging ik, al was het alleen maar om de laatste kilometers over het Stratumseind te kunnen lopen, een van de unique selling points van de Eindhovense (halve) marathon, aldus de website.

Druk

Ik zette mijn auto bij mijn ouderlijk huis in Deurne en pakte daar de trein. Rond twaalf uur arriveerde ik in Eindhoven. Achteraf was ik blij dat ik niet een trein later had genomen, want jeminee, wat was het druk en onoverzichtelijk. Het kostte me een half uur om het nummer te halen, me om te kleden en mijn tas op de goede plek af te geven. En toen kwam de grootste uitdaging: een toilet vinden zonder een rij van een halve kilometer ervoor. Daarvoor moest ik in ieder geval het gebouw uit.

Even verderop was een koffiebar, waar een bescheiden rijtje voor het damestoilet stond, de meesten in looptenue. Daar schoof ik achteraan. Helaas was er slechts een toilet en had ik een paar kleine meisjes over het hoofd gezien, dus uiteindelijk was het tegen enen voor ik zover was om richting startvakken te gaan. Een wandelingetje van tien minuten, dus ik was maar net op tijd.

Drukker

Ik hoorde geen startschot, de massa zette zich op een gegeven moment gewoon in beweging. Langzaam begon iedereen te joggen. Pas na een paar honderd meter zag ik een startboog en liepen we over een tijdwaarnemingsdrempel (geen idee of dit de goede benaming is). En het werd steeds voller op het parcours. Ik was vrij vooraan gestart en voelde de druk van de meute achter mij. Het was alsof ik op een ijzig smal stukje piste skiede met drie volle skiklassen achter me.

Ik was meer bezig met het bewaken van mijn personal space zonder anderen voor de voeten te lopen dan met mijn looptempo. Een paar keer had ik moeite mijn evenwicht te bewaren als iemand, ik ga ervan uit per ongeluk, achterop mijn schoenen liep. Vlak voor mij viel een loper plat op de grond. De man achter hem kon hem nog net ontwijken. Nee, het was beslist geen lekker begin.

Raceverslag: Eindhoven, de drukste

Na enkele kilometers was er ineens een parcoursversmalling. Ik zag het dranghek gelukkig net op tijd en kon me ertussen wringen. Het bleek de eerste tijdmeting te zijn op 3,9 kilometer. Een raar meetmoment, al denk ik nu dat het te maken heeft met de marathon die deels over hetzelfde parcours ging.

Minder druk

Pas na een kilometer of tien kwam ik in een betere cadans. Het was ook minder overbevolkt voor, naast en achter mij, dat zal zeker geholpen hebben. Ik liep rond de vijf minuten per kilometer, het voelde alsof ik dit zeker een tijd kon volhouden. Nu werd het tijd om te genieten van Eindhoven de gekste. Jammer alleen dat toen het saaiste stuk aanbrak. Weinig toeschouwers en geen dweilorkesten die hun eigen interpretatie van popnummers ten gehore brachten, wat soms resulteerde in een muzikale groepsverkrachting, maar toch, je mist het als het er niet meer is.

Bij 13,9 kilometer doemde er weer een dranghek op. Ik liep er omheen, stom want het was natuurlijk weer een meetpunt. Na vijftig meter liep ik toch maar even terug om over de mat heen te gaan, want stel dat ik anders gediskwalificeerd zou worden. Dat zou toch zonde zijn van mijn inspanning.

Wat me opviel was het grote aantal verzorgingsposten onderweg, ik denk wel zeven. Je kon er water, sportdrank, sponzen, bananen en sinaasappels pakken. Zelfs voor de start kreeg ik al water aangeboden, dat heb ik niet eerder meegemaakt.

Eind goed, al goed

Na een kilometer of achttien naderden we het centrum van Eindhoven. Steeds meer toeschouwers langs de kant en op het Stratumseind stonden ze echt rijen dik. Dat was super gaaf. Vlak voor de finish zag ik een oudere man die door twee anderen voortgesleept werd. Een uitgeputte deelnemer aan de marathon, die om tien uur gestart was. Ik vond het geen fijn gezicht, al dacht een mede loper er duidelijk anders over, want die riep: goed bezig.

De laatste honderd meter zwaaide en lachte ik naar het publiek. Dat leverde mij een compliment op van de speaker:  ‘’Lachend de finish over, zo kan het ook. Kom op mensen, je hebt net een halve marathon gelopen, geniet er een beetje van.’

En dat heb ik gedaan. Een beetje genieten, vooral aan het (Stratums)eind.

Raceverslag: Eindhoven, de drukste (lees meer....)

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

19 − zeventien =