Raceverslagen

Raceverslag Berkelloop Almen

Door Anne-Hester

Met een neus zo rood als die van Rudolph -ik ben al een week verkouden- zit ik netjes om 07:30 uur (drie uur voor de race) een stapel boterhammen weg te werken. Om 10:30 uur gaat de halve marathon Berkelloop van start in Almen.

Uitwaaien

Wie niet uit de omgeving komt, zal waarschijnlijk pas met gebruik van Google Maps dit pittoreske plaatsje aan de rand van de Achterhoek weten te lokaliseren. Almen; een plaatsje met een vee : personen ratio van 12 : 1, geliefd bij de gepensioneerde Randstedeling die lekker op de fiets wil uitwaaien tussen de weilanden en bossen. En bij Matthijs van Nieuwkerk, die er een tweede huis schijnt te hebben.

SV Almen

Ondanks dat het dorpje krap meer dan 1100 inwoners telt, beschikt het sinds 1952 over een eigen sportclub (SV Almen), gelegen net buiten de dorpskern vlakbij het Twentekanaal.

SV Almen organiseert al een paar jaar traditiegetrouw vlak voor de kerst de Berkelloop. Wat afstanden betreft kan men kiezen tussen 5, 10 of 21.1 km die allen over één ronde gaan. Het inschrijfgeld is aangenaam laag. Voor de twee kortere afstanden slechts vijf euro, voor de halve marathon een tientje. Dit is inclusief een kop soep en een broodje na de run.

Met stift

Aangekomen bij het kleine clubgebouwtje van SV Almen valt op dat men zijn best heeft gedaan om er wat van te maken. Er staan een paar vuurkorfjes en uit een aardige muziekinstallatie schallen wat leuke nummertjes. Voor auto’s is een aparte parkeerplaats geregeld en alle vrijwilligers zijn goed herkenbaar aan de groene hesjes waarop heerlijk zelf met stift ‘Berkelloop’ is geschreven. Geweldig! Waarom laten bedrukken als het zo ook duidelijk is. Ik hou ervan.

2 afstanden

Buiten het clubgebouw zijn kleedruimtes voor mannen en vrouwen en binnen het clubgebouw is ruim voldoende zitgelegenheid. Wel is er maar één wc voor de vrouwen, voor zover ik heb kunnen achterhalen. Voor een zacht prijsje kan er in de kantine wat drinken gehaald worden. Bij de inschrijftafel word ik ontvangen door vier vrolijke dames. Allemaal in een goed humeur en met een leuke kerstmuts op. Een rood startnummer wordt aan mij afgegeven. De andere twee afstanden hebben beide een andere kleur. Handig om onderscheid te maken omdat het gelet op de starttijden mogelijk is dat meerdere afstanden zich tegelijk bij de finish melden. Ik vang op dat er veel meer lopers zijn op de halve marathon dan het jaar ervoor. Nu zo’n 60 à 70, tegenover een stuk of 40 in 2015.

Kapitaalvernietiging

Het loopweer is aangenaam, zo rond de zeven graden en droog. Er zou wel een stevig windje kunnen waaien, maar daar heb ik nog weinig van gemerkt. Ik vraag me af wat de beste loopoutfit is. Als ik het te warm krijg onder het rennen vind ik dat enorm irritant en krijg ik de neiging mijn dure sportkleding van me af te gooien en in de berm achter te laten. Om deze vorm van kapitaalvernietiging tegen te gaan, kleed ik me liever wat kouder. Dan maar wat harder rennen om het warm te krijgen haha. Dit lachen zal me vandaag helaas nog wel vergaan.

Tenue

Met lange compressiekousen, een korte broek, tanktop en longsleeve meld ik me bij de start. Van een ervaren Berkelloopdeelnemer naast me hoor ik dat het parcours nog best weleens zwaar kan zijn. Omdat het merendeel onverhard is, kan het nog wel drassig zijn. ‘Je schoenen zijn straks helemaal vies.’ Een jaar eerder was er in ieder geval flink wat modder en hadden ze over de plassen moeten springen.

Nacho libre

Ik vervloek mezelf dat ik gisteravond nog nachochips heb zitten eten. Ik heb nu al dorst en we moeten nog beginnen. Gelukkig wordt me verteld dat er twee voorraadposten zullen zijn. Heel fijn. Op mijn vragen geeft de man met wie ik in gesprek was aan dat hij ongeveer 5 minuten per kilometer wil lopen in het begin. Mooi, dan probeer ik daarbij aan te haken.

nr 1 en 2

Vlak voor de start deelt de organisatie mede dat de blubber dit jaar enorm meevalt. De opluchting! En na een gezamenlijk semi enthousiast aftellen van 10 naar 0 vliegen twee jongens, nog kouder gekleed dan ik, het parcours op. Deze latere nummer 1 en 2 hebben meteen iedereen gelost. De rest van de karavaan verspreidt zich langzaam over het bospad.

Tempo matigen

De ervaren Berkelloopdeelnemer heeft zich wat betreft het aan te houden tempo kennelijk bedacht. De eerste 5 kilometer lopen we rond de 4:40 per kilometer. Dit tempo zou ik op een halve marathon net vol moeten kunnen houden. Alleen dan wel op een verhard parcours. Omdat ik de route niet ken en het grootste deel onverhard zou zijn, besluit ik mijn tempo ietsjes te matigen, om eventueel op het einde nog wat over te houden.

Op kop

Van de vrouwen loop ik op koppositie, maar vlak voor de sluis waarover we de Berkel passeren haalt nummer twee me in. Deze sluis -ik kom uit de omgeving- is een van mijn favoriete hangplekjes geworden. Er is een overdekt hutje met bankjes en een tafel waar je kunt zitten en van de rust, het prachtige uitzicht en het stromende water kunt genieten. Ook een hekje vlak aan het water en een vlonder direct aan de Berkel maken dit een fijne plek om neer te strijken en te relaxen. Met wat geluk kan de lucht hier prachtig verkleuren bij zonsondergang.

1e verzorgingspost

Iets verderop moet een doorgaande weg gepasseerd worden. Vrijwilligers houden netjes de auto’s tegen. Na de weilanden is het nu tijd om het bos in te duiken. Ik voel mijn linkerknie lichtjes zeuren. Wat gek is, want als ik last heb van een knie, dan is het eigenlijk altijd die aan de rechterkant. ‘Gaat zo wel over’, denk ik nog. En ik loop stug door. De eerste verzorgingspost nadert. Waar ik normaal door zou lopen, besluit ik het nu anders te doen en er gewoon rustig te gaan staan om wat te eten en drinken. Eens kijken hoe dat bevalt. De keuze is reuze: limonade, water, cakejes, koek, snoepjes en fruit. Een paar aardige mannen ontvangen me hartelijk.

Cake

Met een cakeje in de hand vervolg ik mijn weg door het bos, achter de tweede vrouw aan die mij net bij de verzorgingspost is gepasseerd. Hardlopen en tegelijk eten is een kunst die ik nog niet helemaal onder de knie blijk te hebben. Kan er ook mee te maken hebben dat ik nooit door mijn neus kan ademen tijdens het hardlopen. Echt waar, wie lukt dat wel? Zodra ik begin met hardlopen lijkt het altijd wel of al mijn neuscellen een dekentje van snot om zichzelf heen slaan om te voorkomen dat ze het koud krijgen ofzo. En dat ik nu al een tijdje verkouden ben, helpt ook niet.

Goed. De etiquetteprijs zal ik wel niet winnen door hardlopend, met snot uit mijn neus en open mond, happend naar adem een cakeje naar binnen te schuiven, maar het is me wel mooi gelukt. We kunnen weer verder.

Pijn

De pijn in mijn linkerknie is inmiddels vervaagd vanwege een nog harder zeurende pijn in mijn rechterknie. Waar komt dit ineens vandaan? Ik heb er ongeveer tien kilometer opzitten, het is niet alsof ik die afstand nooit eerder heb gelopen. De klachten doen me denken aan overbelasting, maar dat slaat nergens op want de hele vorige week heb ik niet gelopen en deze week pas 5 kilometer. Aangezien ik op de helft zit is de weg terug inmiddels net zo ver als de weg vervolgen. Ratio wint het daarom van gevoel en ik loop eigenwijs door. Ik matig mijn tempo wel iets, in de hoop dat het helpt.

Als het paard van Anky van Grunsven

In het bos volgen een paar kleine heuveltjes elkaar snel op, waarna voor de afwisseling weer even een stuk over de verharde weg gelopen kan worden. Buiten het bos waait de wind echter een stuk feller. Wanneer harde windvlagen langs mijn knieën trekken, snijdt de kou er doorheen en voelt het alsof mijn ledematen in keihard ijs veranderen. Dit is allesbehalve bevorderend bij het gevoel dat ik al had. Ik stop en maak met mijn knieën grote ronddraaiende bewegingen, alsof ik het paard van Anky van Grunsven ben en we dressuur aan het rijden zijn. Ook dit helpt niet. In het daaropvolgende stuk zie ik tweemaal een busje van de post langsrijden en ik ben geneigd de bestuurder te vragen om mij terug te brengen naar SV Almen.

Wie dit leest is gek

Vanaf de verharde weg worden we de zompige berm ingestuurd tussen een weiland en een smalle aftakking van de Berkel. In de verte zie ik de 19e eeuwse Staringkoepel, die is opengesteld voor publiek en van waaruit je prachtig uitzicht hebt over de omgeving. Het gastenboek dat er ligt bevat teksten als ‘wie dit leest is gek’ en ‘dit is stom’.

2e verzorgingspost

Bij de tweede verzorgingspost kom ik lopend aan en ook hier word ik weer hartelijk ontvangen en  aangemoedigd nog even door te zetten. Als ik uitleg dat ik last heb van mijn knieën zie ik bezorgde blikken. Ik twijfel enorm, opgeven of doorgaan? Ik weet zeker als ik de heren van de verzorgingspost vraag of ze me naar de finish willen brengen, dat ze dit zullen doen. Het is echter nog ‘maar’ 5.5 kilometer. Opgeven, het is een woord dat ik echt eens moet gaan opnemen in mijn woordenboek.

Waarom ben ik toch zo verdomde eigenwijs? Nog maar een half uurtje afzien houd ik mezelf voor en met een stukje banaan tussen mijn tanden ga ik weer op weg. Hardlopen gaat bijna niet meer. Stukken waarin ik weer een beetje probeer aan te zetten en probeer door de stekende pijn in mijn knieën heen te bijten, wissel ik af door stukken te lopen. De gedachte ‘een kilometertje en dan even lopen’ wordt al snel vervangen door ‘driehonderd meter en dan weer even lopen’. Zo strompel ik parallel aan de Berkel terug naar de bewoonde wereld. Tweemaal barst ik bijna in huilen uit.

Almen nadert

De derde, vierde en vijfde vrouw zijn me inmiddels gepasseerd als ik aankom bij de laatste brug over de Berkel. Almen nadert weer en het is nu nog maar twee kilometer. De vrijwilligers op de brug hebben me van ver al hangend en wurgend aan zien komen. Er wordt gevraagd of ik snel terug wil en of ze me moeten brengen. Gedurende de voorafgaande 19 kilometer ben ik blijkbaar van cultuur gewisseld. Ik zeg ‘nee’ waar ik ‘ja’ bedoel en zet weer een stukje aan. Als een houten Katrien kluun ik in de richting van het Twentekanaal over een landgoed dat voor deze run is opengesteld.

Lichtpuntje

Vlak voor de finish is er dan ineens toch nog een lichtpuntje. Ik zie mijn lieve broer die me tegemoet komt fietsen. De uitdrukking op mijn gezicht zal niet gestrookt hebben met mijn gedachtes, maar wat was ik blij om hem te zien! Mijn broer loodst me naar de finish waarna ik mijn welverdiende soep en broodje met hem deel in de kantine.

Prijsuitreiking man vs vrouw

Terwijl we aan tafel zitten met andere lopers volgt de prijsuitreiking (prijzen in natura) voor alle afstanden. Tot mijn verbazing hoor ik dat er een prijs is voor de eerste drie lopers en voor de eerste vrouw in het geval dat er geen vrouw bij de eerste drie lopers is geëindigd. Als je de statistieken erop zou naslaan is het overduidelijk dat het uitzonderlijk is wanneer een vrouw op deze afstanden bij de eerste drie lopers eindigt. In de praktijk komt dit er dus op neer dat de eerste drie mannen een prijs krijgen en de eerste vrouw. Ik denk dat Sylvana Simons hier wel een mening over heeft… En het is zo makkelijk op te lossen door of de eerste drie mannen en de eerste drie vrouwen een prijs uit te reiken en als dat budgettechnish niet mogelijk is, alleen de eerste man en de eerste vrouw.

Slotsom

Terugkijkend vond ik het een mooie loop. De route was mooi en afwisselend en overal goed aangegeven. Met kop en schouders stak de vriendelijkheid en gemoedelijkheid van alle vrijwilligers en ook van de overige deelnemers er bovenuit. Er waren twee verzorgingsposten die goed waren bevoorraad, het startgeld is laag en er is naderhand brood en soep voor alle deelnemers.

De prijsuitreiking kan in mijn ogen dus beter (of anders) en de website zou nog wat extra informatie kunnen vermelden, zoals een routekaartje van alle routes, uitslagen (worden niet bijgehouden geloof ik, waar ik in dit geval niet per se rouwig om ben) en waar foto’s te vinden zijn. Ik heb namelijk wel een fotograaf gezien, maar geen idee waar ik zijn foto’s kan vinden!

De avond na de Berkelloop kwam ik de trap nauwelijks op, maar een nachtje slaap heeft al wel enige verbetering gebracht. Voor nu wens ik iedereen fijne jaarwisseling en runderful days! Tot in het nieuwe jaar!

Foto header via SV Almen Joost Wiltink Fotografie

6 Comments

  • Michiel

    Wat een heerlijke (melige) schrijfstijl Anne-Hester. Ondanks een voor jouw doen dus minder fijn verlopen run, dat belooft wat voor de volgende blogberichten. Erg leuk en informatief om te lezen! #thumbsup
    (PS: de vraag die nog onbeantwoord blijft: zien ze jou bij SV Almen nog een keer terug, als deelneemsters wel te verstaan? ;-)..)

    • Anne-Hester

      Hey dankjewel! Ik sluit zeker niet uit dat ik nog een keer revenge neem op dit parcours haha want de route was mooi! Kom jij dan ook Almen ontdekken?

  • Wouter

    Hoi Anne-Hester,
    Leuk verslagje. Ik heb zelf de 10km gelopen. Kijk even op de facebookpagina van SV Almen daar staan nog wat foto’s op. De foto waar je de blog mee begint is inderdaad eentje uit de oude doos 😉
    Uitslagen worden inderdaad niet bijgehouden dan alleen de eerste 3 van elke afstand.

    • Anne-Hester

      Hey Wouter, dankjewel en bedankt voor de tip! Heb op de facebooksite van SV Almen inderdaad wat foto’s gezien nu. Alleen wie de fotograaf onderweg was, zal wel een raadsel blijven 🙂 Heb jij lekker gelopen op de 10?

  • Wouter

    Gisteren zijn er weer een aantal foto’s op de pagina gezet…..misschien sta je daar ook tussen. Ik weet niet hoe je eruit ziet 😉
    Bij mij ging de 10 wel aardig. Het was voor mij de eerste wedstrijd sinds 2,5 maand (door een blessure). De wedstrijd hardheid ontbrak nog. Ik had 43 minuten en 46 seconden.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vijf × een =