Race verslag Teamtrail La Roche van SportEvents.be; een mooie ervaring!

Ik heb me ingeschreven voor de teamtrail in La Roche van 11 km met niemand minder dan mijn zus. (We hebben nog een zus, maar die houdt het liever bij wandelen.) We komen uit een sportief gezin en we zijn vroeger veel op actieve vakanties geweest. Eerst als gezin, maar later met z’n tweeën. Met de rugzak in de Auvergne (heel heet) en fietsen in Portugal en Duitsland. Tent mee en gaan. Mijn zus is altijd blijven sporten, in tegenstelling tot mijn 20 jaar bankhangen. Maar inmiddels heb ik die schade met 2,5 jaar trainen ingehaald en vormen we samen een team!

Tramtrail La Roche

Heel bijzonder om met mijn zus af te reizen naar het voor ons bekende La Roche. Onze ouders hebben daar al meer dan 30 jaar een huisje en we kennen de omgeving dus erg goed. In al die jaren zijn we er nog nooit samen geweest. Wel als gezin natuurlijk, maar nog nooit met z’n tweeën, we weten eigenlijk ook niet waarom.

Vertrek

Vrijdagavond vertrekken we. Mijn zus woont in Gouda en om alle files te vermijden in Antwerpen en Brussel komt ze naar Arnhem met de trein en reizen we via Maastricht en Luik. En omdat we elkaar niet zo heel vaak zien hebben we genoeg te kletsen en voor we het weten zijn we in het huisje. We eten, drinken thee en gaan vroeg slapen.

De volgende ochtend uitslapen. Ik denk aan mijn trainingsmaatjes van Sportstudio Locomotion die nu al halverwege de bootcamp zijn. Ik weet zeker dat ze een beetje jaloers zijn met dit mooie weer! Wij hebben er ook heel veel zin in!

Start

Mooi op tijd zijn we in het startgebied en zien de 31 km starten, Hmmm, we beginnen met een asfaltweg omhoog. Niet mijn favoriet, maar toe maar. Nog even in de rij voor de dixie, wat gehuppel en dan gaan we! Het gaat allemaal erg gemoedelijk en heel eerlijk: de 31 km is gestart met aftellen in het Frans, de 19 en 11 km starten in het Nederlands. En daar gaan we….

De eerste keer

De eerste km is door een Belgisch dorpje. Bijzonder. Het gaat heuvel op, dus we beginnen langzaam. Na het dorp gaan we een half verhard pad in tussen de weilanden en dan naar beneden een bos in. Mijn zus loopt voorop en ik moedig aan langzaamaan te doen, ze woont in Gouda en heeft dus weinig ervaring met het rennen in heuvels en te snel naar beneden is een veel gemaakte fout. Het is ook de eerste trail van mijn zus en, heel zielig, haar nieuwe trailschoenen heeft ze moeten inlopen op de geluidswal van de snelweg!!! Ik voel me gezegend met het trailtrain walhalla in Oosterbeek!

Dan horen we hilarisch gegil. Er is een opstopping bij een modderpoel door een buiten de oevers getreden beek en er glijdt iemand uit in de modder. Hier komt onze kennis van de Ardennen goed van pas; water verspreidt zich naar beneden, altijd onderlangs dus!

Trail wijsheid

We passeren soepel de rij en komen bij de eerste beek. Mensen halen weet ik wat voor capriolen uit om droog over te komen, inclusief val- en glibberpartijen.  Hierbij een gratis trail wijsheid: natte voeten krijg je toch, maak je er dus gewoon niet druk om!

Soepeltjes passeren we de beek en beginnen de beklimming. Hij is steil en lang maar ik hoef niemand voor te laten gaan dus ik ben tevreden. Eenmaal boven een heerlijk glooiend bospad en daarna een afdaling naar de rivier de Ourthe. Hier is het pad lastig, met omgevallen bomen, natte en dus glibberige rotsen en veel wortels. Maar ook wilde narcissen en bos anemonen. Heerlijk.

Niet ver hiervandaan hebben we ooit de verjaardag van mijn vader gevierd met een groot kampvuur en we proberen uit te vinden hoe oud hij werd. Ik roep iets naar mijn zus, maar die zit niet meer achter mij. Wel een jongen van een jaar of 30 die wel om onze familie geschiedenis kan lachen. Hij is verbaasd te horen dat ik een dochter van 11 heb en dat is altijd goed! Fijne afleiding en we weten nu dat het zijn 75^ste verjaardag was. De twee jongens uit Oirschot ook.

2 x de Ourthe

Dan een flinke beklimming omhoog, dat is even afzien, maar we worden beloond met een prachtig uitzicht op 2 x de Ourthe omdat we in een bocht staan. We kunnen ook van het uitzicht genieten want er is een kleine file in de afdaling. We zitten op 7 km en dus nog 4 te gaan. Maar omdat we geen idee meer hebben van het terrein en hoogtemeters zegt dat niet zoveel. Maar mijn benen zijn prima, kom maar op.

Moeras

Eenmaal beneden volgen we onze weg door een drassig en moerassige landweg die regelmatig helemaal ondergelopen is. Het gaat hier meer dan vals plat omhoog en dit zijn de momenten dat ik besluit toch ook echt nog die laatste 8 kilo af te vallen. Want door de dras en modder zak je weg en lijken we niet vooruit te komen. Ik maak me los uit een groepje omdat iedereen er last van heeft. En dat scheelt, dus ik probeer mijn zus uit het groepje te trekken. Niet letterlijk natuurlijk, maar zo voelt het wel, of we langzaam met z’n afglijden in de modder. Het meisje voor me is zichtbaar kapot en het geeft me een kick dat ik me duidelijk niet zo voel. Dus “geen zelfmedelijden” zou Petra zeggen, en dat doen we. We rennen weer.

Omdat we nu al ruim 1,5 uur onderweg zijn ( we hadden gedacht nu wel binnen te zijn) krijg ik honger en dorst. Had ik toch mijn trailvest maar meegenomen. Tip voor de volgende keer….

Dan gaan de laatste 1,5 kilometer in. In de verte horen we de omroeper, wisselend in het Frans en in het Vlaams. We nemen ons voor gewoon door te rennen en niet meer te stoppen. En dan zien we eindelijk de finish. Helaas moeten we eerst nog wel een rondje om het voetbalveld inclusief een klimmetje, maar dat hoort erbij.

Finish

Vlak voor ons lopen 2 meiden die qua leeftijd onze dochter hadden kunnen zijn en ik stel voor die nog even in te halen. Maar dat vindt mijn zus een heel raar plan! Dus hobbelen we door en komen uiteindelijk als 15^de team van de 36 over de finish.

Voldaan en blij, wat een bijzondere ervaring, dit vergeten we voorlopig niet meer! (En ook leuk voor mijn zus, dat ze in maart al een idee heeft voor de Sinterklaas surprise en/of gemeen gedicht; iets met inhalen en zo?)

Foto’s door Ludo-Grafica.