Raceverslagen,  Trailrunning

Race verslag: Safari Trail 28 januari ’17

(Door Barbara). Zaterdag 28 januari was de laatste dag voor Arnhem van een periode met sneeuw en heel veel gladheid. Met als gevolg dat ik al 3 weken niet had hardgelopen. Sinds de sneeuw was gesmolten en weer opgevroren en er dus eigenlijk niet meer fatsoenlijk te lopen viel in het bos, hebben we binnen getraind. Ik hou wel van de HIIT training (High Intensief Interval Training) , maar het voelde wel gek om op deze zaterdagochtend dan ineens weer de trailschoenen en de lange broek aan te trekken.

Gouden medaille

We troostten ons met de gedachte dat Ellen van Langen ook haar gouden medaille won op de Olympische Spelen in het jaar dat ze door een blessure weinig had gelopen. En wij hoefden natuurlijk geen Olympische medaille te verdienen, maar gewoon met een groep leuke mensen een prachtig parcours afleggen rond Burgers Zoo.

Lol

Na mijn debacle van de vorige keer bij de Stuwwaltrail ( ik ging de strijd met mezelf aan en ik bleek een geduchte tegenstander) had ik maar één doel: lol hebben onderweg. Het was een prachtige morgen, het bos zag er nog mooier uit dan anders en ik had er geloof ik zelfs zin in, sterker nog: ik geloofde de opbeurende woorden van mijn trainers: Ik kan dit gewoon!

Schoenkeuze

Dus vertrokken we om precies half 11 met een ruim 200 man door idyllische besneeuwde bos. We slingerden wat door het bos, nog weinig hoogte verschil. Ik dacht even dat ik de verkeerde schoenen had aangetrokken want mijn nieuwe trailrunschoenen die ik eigenlijk voor de Alpen heb gekocht hadden weinig grip op de soms ijzige ondergrond. Maar gelukkig had niemand grip en konden we elkaar geruststellen dat elke schoenkeuze vandaag goed was ( of fout, zo je wilt).

De geur van wintersport

We kwamen op een open plek in het bos en daar scheen zelfs de zon. Het kan aan mij gelegen hebben, maar het rook er gewoon naar wintersport. Ik kreeg vanzelf een glimlach op mijn gezicht.

Wilde beesten

We slingerden nog wat en bereikten de savannes van Burgers Zoo. Bijzonder om daar doorheen te lopen. Er waren geen beesten te bekennen, toch een beetje jammer; achter nagelezen worden door een hyena zou best goed geweest zijn voor mijn tijd.

Trainingsmaatjes

In de verte zie ik mijn trainingsmaatjes Eline en Patrice steeds opduiken maar ik onderdruk de behoefte ze in te halen. Ik wéét dat ik ze net niet bij kan houden, dus dat moet ik ook niet willen.

Uit de dierentuin

Eenmaal weer uit de dierentuin kwamen er wat heuveltjes aan. Die waren best pittig en net toen ik aan het nadenken was of ik nu wel of niet moest gaan wandelen stak het hoofd van Petra (mijn trainster) boven de berg uit. Ze schreeuwde iets dat ik niet verstond maar wel begreep. Niks wandelen dus, gewoon doorrennen!

Race verslag: Safari Trail 28 januari ’17

Billen

Al snel bleek dat het echte venijn van deze trail niet de berg op, de berg af zat; zeker zo aan het einde van de rit, met de 33 en de 22 lopers ook al voor ons uit, waren de paden nog gladder en soms letterlijk een glijbaan omdat iedereen er gewoon op de billen vanaf gleed.

Op de helft!

Ergens hoorde ik 2 vrouwen achter me bespreken dat we over de helft waren en eigenlijk was ik nog best fris. Een geruststellende gedachte. Onbewust heb ik iets aangezet zag ik later aan mijn kilometer tijden en had gehoopt eerder bij de verzorgingspost bij de 8 kilometer te zijn dan ik dacht. Aan mijn tijden zie ik daarna inderdaad een dipje.

En daarna

En eigenlijk ging het daarna bijna vanzelf. Ik was niet meer bang het niet te halen, ik hoefde alleen maar te blijven rennen en te blijven lachen! Want was ik begonnen met de wens eens een keer niet te janken onderweg, inmiddels had ik mijn doelen bijgesteld naar blijven lachen!

Mooie zinnen..

Dus genoot ik van de zon door de bomen, bedacht ik mooie zinnen voor deze blog die ik gelijk weer vergeten ben, probeerde ik herkenningspunten in de omgeving te vinden, zong ik liedjes in mijn hoofd en ondertussen schoten de kilometers onder me voorbij.

Trouwfeest

Tot ik inderdaad ineens de plek in het bos herkende waar wij ons trouwfeest hebben gegeven. 26 juni 1999 ben ik daar getrouwd met Rob en toen ja zeggen, is nog steeds de beste beslissing van mijn leven geweest! Helaas zit Rob al een week voor zijn werk in Amerika maar ineens is hij toch heel dicht bij, fijn!

Lachend over de finish

De laatste kilometer blijkt uiteindelijk mijn snelste te zijn en in de laatste meters ervaar ik het voordeel van als laatste aankomen: van alle kanten hoor ik mensen me aanmoedigen. Mijn eindsprint voelt sterk. Lachend kom ik over de finish. En ik kan jullie vertellen, het is net als in het gewone leven; het is allemaal veel leuker als je lacht!

Foto’s door Via Gladiola. 

4 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vier + 2 =