Race verslag: Marathon Rotterdam 2016

Elke stap die ik vandaag zet doet me denken aan zondag. De dag van de marathon van Rotterdam. Dacht ik dat het maandagochtend nog meeviel, inmiddels heb ik wel serieuze spierpijn. Toch geloof ik dat het wat minder is dan vorig jaar. Net als heel veel dingen anders waren dan vorig jaar, toen ik mijn eerste marathon in Antwerpen liep.

Een 42 km lange trainingsloop?

Op het moment dat ik in Antwerpen over de finish ging was ik behoorlijk emotioneel. Tranen was moeheid, pijn, opluchting en blijdschap. En toen ik het raceverslag schreef, deed ik dat ook met een grote brok in mijn keel. In Rotterdam, mijn tweede marathon dus, was het veel minder een emotioneel gebeuren. Misschien omdat het de tweede keer was, maar misschien ook om dat ik er anders in ging? De marathon van Rotterdam beschouwde ik meer een’ trainingsloop’ voor de Marathon du Mont Blanc in Frankrijk, die ik eind juni ga lopen.

Pleuris eind lopûh

Maar daarmee deed ik het (achteraf gezien) wel tekort. Want in mijn hoofd dacht ik die 42 vlakke kilometers -een soort van- tussendoor te doen, maar in de praktijk is het gewoon een enorme afstand en een waanzinnige inspanning.

Doel

Aangepast strijdplan

Perfecte omstandigheden

Appeltje eitje?

Dat klinkt alsof het appeltje-eitje was gisteren. Maar dat was het niet. Vanaf een kilometer of 10 voelde ik mijn buik. Op mijn een-na-laatste dag in Kenia kreeg ik opeens last van mijn buik. Darmen, beter gezegd. Buikgriepje? Reizigers diarree? Zoiets. Niet charmant. En niet handig. Al helemaal als je met het vliegtuig moet. Wonder boven wonder ging het in het vliegtuig wel goed trouwens. Terug in Nederland ging het wel  aardig snel beter. Maar helemaal over was het niet. Af en toe had ik er weer last van.

Zwaaaaaaaar

En gisterochtend ook. Tot km 20 liep ik prima op mijn ambitieuze schema. Maar ik voelde mijn buik. Gelukkig zag een Dixi en hoefde ik niet in de bosjes te springen. Het leek daarna wel iets beter te gaan. Maar ik merkte dat ik door dat diarreeverhaal vochttekort had. En dat terwijl ik er alles aan had gedaan om dát nou juist niet te laten gebeuren. Ik had mijn eigen drinksysteem (rugzakje) mee en dronk voldoende. Alleen hier viel niet tegenop te drinken. Ik kreeg het zwaarder en na km 30 kon ik het tempo niet meer volhouden.

Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt

Het was afzien. Maar het grappige aan een marathon is dat ik me op sommige stukken doodongelukkig voelde en op sommige stukken on top of the world. Het gaf zo’n boost toen bekenden langs de route stonden mij aanmoedigen. Maar ook het onbekende Rotterdamse publiek was waanzinnig. Zo enthousiast! Ik liep dit keer zonder muziek, wat prima was, want zo kon ik de muziek langs de kant goed horen.

Belofte maakt schuld

Ik had mezelf beloofd dat ik er alles aan zou doen om mijn beste race ooit te lopen. Dat wil zeggen dat ik mijn uiterste best zou doen. En daar ben ik in geslaagd. Althans in mijn best doen. Mijn beste race ooit was ’t niet. Hopelijk komt die nog 🙂 Maar achteraf kan ik mezelf niks verwijten. Ik heb gestreden voor wat ik waard ben en me aan mijn belofte gehouden.

De laatste meters

Net als vorig jaar was kilometer 40 mijn langzaamste kilometer. Wat een verschrikking. Maar ik was er ook helemaal klaar mee. Dus de enige optie was doorrennen! Wat heerlijk om na 41 km en nog wat de finish op de Coolsingel in beeld te hebben en met al die mensen langs de kant lukte het me om nog iets van een versnelling in te zetten. Een sprintje kan ik het niet noemen.

Eindtijd

Mijn eindtijd was 3:44. Dat betekent dat ik 20 minuten sneller was dan vorig jaar en daarmee ben ik gelukkig. Zeker toen ik zag dat ik van de 929 dames (in mijn categorie) op plaats 140 stond. En dat terwijl er natuurlijk ook een aantal toploopsters meedeed. Eigenlijk best prima voor een tweede marathon.

Pfffffffffffffffff…….

Na de finish voelde ik me even niet zo best. Uitgeput. Toen ik een medaille en een roos (dat kregen alleen de dames) van de organisatie kreeg, was ik weer blij, maar ik had ontzettende dorst. Het duurde even maar gelukkig kon ik daarna voldoende thee en water drinken. Mijn benen deden waanzinnig veel pijn. Ik vroeg me af hoe ik ooit naar het appartement van een vriendin (waar ik mocht logeren) zou kunnen lopen. Gelukkig was het maar een klein stukje, al leek het eindeloos te duren. Mijn hardloopbuddy’s van Running Improvement waren ook ergens in de buurt, maar op dat moment voelde ik me totaal niet lekker. Ik moest zo snel mogelijk even liggen.

Beter

Na een douche te hebben genomen en heel even op bed te hebben gelegen, voelde ik me al iets beter. Ook alle appjes, berichtjes, telefoontjes enz. van iedereen die meeleefde deden me heel goed. Toen ik de trein in Rotterdam naar Utrecht nam, bleek dat de NS een te kleine trein had ingezet (waarvoor wel hun excuses).

Ironman

Om nu nog bijna drie kwartier te moeten staan was echt een beetje teveel van het goede, dus ging ik op de grond zitten. Naast Anil. Ik kende hem helemaal niet, maar we hadden een leuk gesprek en hij wist grappige verhalen te vertellen over o.a. de marathon Rotterdam. Volgens hem moest ik volgend jaar meedoen aan de Ironman Triatlon in Maastricht. Oftewel 3.9 km zwemmen, 180 km fietsen en 42.195 km hardlopen. Maar Anil…. er zijn grenzen. Dat gaat zelfs mij te ver 😉