Ontdoe jezelf van bullshit (in een ijsbad)

“Hmm, nou mij lijkt het best veel hoor.”  Voorzichtig kijk ik op. Schuldbewust kijk ik in de heldere ogen van mijn zusje.” “Nou…” probeer ik nog “t valt wel….”  Ze fronst…. Ik kijk haar aan. Even weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Het blijft ijzingwekkend stil. Ze is slim genoeg om even niets te zeggen nu. Ze weet dat het kwartje is gevallen.  

Iets minder soepel

Terwijl ik in de Mudsweat store naar Bart zijn verhaal luister, ben ik even afgedwaald naar een uur of twee geleden. Aan haar keukentafel in Den Haag biechtte ik op dat het ff iets minder soepel gaat allemaal. Of althans, het gaat soepel en alle ballen blijven in de lucht, maar ik voel me enigszins labiel, ben nogal snel geïrriteerd en bekijk het allemaal niet meer van de meest zonnige zijde.

Die ballen ja, werk, afstuderen, hardlopen, relatie, vrienden, zwemmen, bloggen etc. Best te overzien zou je denken, en in de kern is het dat ook wel.  Ware het niet dat ik de fijnste collega wil zijn, een baanbrekend afstudeeronderzoek wil afleveren, altijd harder en verder wil rennen, een attente, sociale, lieve en toffe vriendin wil zijn, naast 4x per week hardlopen het liefst gisteren wilde leren zwemmen, en o ja, ook nog eens blog wil schrijven die zo veel mogelijk mensen leuk en interessant vinden. Het duurde even daar aan tafel, maar het kwartje is (weer) gevallen. 

De reden dat ik afdwaal is niet omdat het verhaal van Bart niet interessant is, in tegendeel. Het is ‘een feest’  der herkenning. Hij vertelt hoe hij als neuropsycholoog een drukke baan had aan de Uni en eigenlijk altijd maar bezig was met zijn hoofd.  Dat ging heel lang goed, leek heel lang leuk, tot uiteindelijk vanzelf een keer de bom barstte. Voor hem reden om het eens over een andere boeg te gooien.  

De snelweg 

Bart zijn boodschap is om in het nu te leven. Dat, en je brain, is tenslotte het enige dat je kan beïnvloeden.  Je brain beïnvloeden… Hmm interesting… 

Bart legt uit hoe onze gedachten in ons brain als het ware via paadjes lopen. Die paadjes worden, naarmate we ze vaker gebruiken, wegen en later snelwegen. Dit kan zowel positief als negatief zijn, we doen vooral wat we gewend zijn, en zien vooral wat we gewend zijn te zien. En treurig maar waar, voor veel mensen (guilty as charged) betekent dit vooral kijken naar dat wat er niet goed gaat.  

Mijn gedachten dwalen af naar vanochtend waar ik in het zonnetjes op het Scheveningse strand mijn intervallen liep. Heerlijk zou je denken, maar ik was voornamelijk bezig met mijn horloge en het feit dat het allemaal niet hard genoeg ging.  

Het goede nieuws is volgens Bart, dat we niet verloren zijn. Juist dit laat zien dat we in staat zijn om nieuwe paadjes aan te maken. Het kost wat moeite, maar wanneer je jezelf ‘dwingt’ om zaken wat vaker van de sunny side te bekijken, zal je positieve paadje en weg worden en op een later moment misschien wel een snelweg die je automatisch gebruikt.  

Unfuck yourself..

‘Unfuck yourself’ is het codewoord. Ontdoe jezelf van bullshit, heb vrede met jezelf, kom in verbinding met jezelf en dat wat anderen er van vinden zal je niet meer uitmaken… Hmm het klinkt me allemaal als muziek in de oren. Maar net als een aantal anderen in de zaal is het me nog een groot vraagteken hoe ik dit bewerkstellig.  

Op mijn hoofd staan

Ik frons  even wanneer ik wordt uitgedaagd op mijn hoofd te gaan staan. Twijfelend kijk ik om me heen. Ik kwam hier voor een ijsbad en ademhalingsoefeningen, die met een beetje geluk een betere hardloper van me zouden maken. Maar op mijn kop staan?? Ach who cares. Dit is vast de eerste stap in het un-fucken, wat ik toch best blijk te kunnen gebruiken. Na een minuut of 10 staat iedereen op zijn kop. Best lekker eigenlijk.  

Think outside, go outside

Think outside en go outside! Think outside the box. Ga eens op je kop staan, doe eens iets dat je nooit doet. Het buiten je comfort-zone treden maakt dat we nieuwe dingen ontdekken, onze dromen naleven en brengt ons exitement, zelfvertrouwen en geluk. Check! Een zucht van verlichting gaat door de zaal. Avontuurlijk en een buitenmens zijn gaat de meeste trailers natuurlijk best goed af. Er is hoop! Stap 4 echter: Accepteren en niet oordelen, gaat me over het algemeen minder goed af. En daarbij verdragen. In mijn tocht met Bart over de Eiger probeerde ik op zijn advies mijn knieblessure te ‘omarmen’ … Ik bleek er niet voor in de wieg gelegd en drukte een half uur later toch maar een ibuprofen uit de strip.    

En dan natuurlijk BREATHE!! De ruggengraat van de Wim Hof methode. Bart vertelt hoe je met een goede ademhaling je hart, autonome zenuwstelsel en immuunsysteem kunt beïnvloeden. Uiteraard heb je dit niet ineens onder de knie maar met een paar kleine foefjes kom je al een heel eind.  Zo legt hij uit hoe je door langer uit- dan in te ademen je lichaam een ontspanningsprikkel geeft. Ook kun je ongemakken weg-ademen.  

IJsbad 

En daar sta ik dan, ik steek mijn teen tussen de ijsklontjes. Brrrrrrrrreathe!! Ademen, accepteren en verdragen. Dat is alles dat nodig is. Sounds easy, en na het verhaal van zojuist voel ik me als herboren en heb ik er alle vertrouwen in. Ik stap het bad in, zak door mijn knieën en ga rustig zitten. Ik focus me op mijn ademhaling en ben eigenlijk heel ontspannen. Ik adem, de verwachtte kou blijft uit. Of althans, hij is er wel, maar maakt zich geen meester van me. Ik accepteer en verdraag, gericht op mijn ademhaling. Hoe lang ik er in zit? Geen idee, maar best een aardig tijdje. Veel langer in iedere geval dan ik had verwacht. Wanneer ik er uit kom voel ik me heerlijk.  

Op weg naar huis voel ik me als herboren. De eerste 20 kilometer zie ik een heel andere leven voor me. Out of the box, niet oordelend en vol acceptatie. Tegen de tijd dat ik bij Utrecht ben bedenk ik me hoe ik met die ademhalingsoefeningen misschien wel harder ga lopen, en tegen de tijd dat ik thuis ben denk ik aan een nieuw PR en een nieuw hoofdstuk van mijn scriptie. Wanneer ik de sleutel in het slot steek realiseer ik me: Ik zit al weer op de bekende snelweg. Die nieuwe paadjes zijn nodig, maar nog niet zo een twee drie aangelegd…